[XXL] 2002-2005; Tourzeges aan de lopende band

Deze week staat FOK!sport, tijdens de laatste week van de Tour de France, stil bij Lance Armstrong. De Amerikaanse wielrenner, recordwinnaar in de Ronde van Frankrijk, gaf eerder dit jaar te kennen definitief te stoppen met wielrennen. FOK!sport blikt nog één keer terug op de veelbewogen wielercarrière van The Boss.

2002

Na drie opeenvolgende tourzeges twijfelde eigenlijk niemand aan een vierde tourzege voor Lance Armstrong. Hij liet zich zoals gebruikelijk voor de Tour weinig zien, maar toch won hij twee aansprekende rittenkoersen. Hij won de, naar later bleek, laatste editie van de Midi Libre. Ook was hij de sterkste in de Dauphiné Libéré, waar Armstrong tevens een etappe won. Na twee tweede plaatsen in 1999 en 2001 reed Armstrong ook in 2002 weer de Amstel Gold Race, maar dit keer viel hij net naast het podium.

Zijn favorietenrol maakte Armstrong direct in de proloog waar. Hij won direct maar raakte het geel een dag later weer kwijt. In de negende etappe stond een lange tijdrit op het programma. Armstrong werd tweede en won veel tijd op zijn belangrijkste concurrenten. De machtsgreep kwam echter twee dagen later met de eerste zware bergetappe naar La Mongie. Alleen Joseba Beloki en Armstrongs Ploeggenoot Roberto Heras konden Armstrong volgen, die wel de etappe won. Een dag later was er weer een bergetappe, ditmaal lag de aankomst op Plauteau de Beille. Armstrong won met overmacht en met een minuut voorsprong op Heras en Beloki.

In de etappes naar de Mont Ventoux en in de Alpen won Armstrong telkens tijd op zijn concurrenten, waardoor zijn voorsprong in het klassement riant was geworden. In de tijdrit op de voorlaatste dag bewees Armstrong nogmaals zijn superioriteit door die te winnen. In het eindklassement had Armstrong uiteindelijk meer dan zeven minuten voorsprong op Beloki, Raimondas Rumšas werd derde op meer dan acht minuten.

2003

Voor 2003 ging eigenlijk iedereen er vanuit dat Armstrong simpel zijn vijfde tourzege zou binnenhalen en daarmee op gelijke hoogte zou komen met Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Indurain. Hij won net als een jaar eerder de voorbereidingskoers Dauphiné Libéré. Voor de Tour werden Beloki en Jan Ullrich, die in 2002 ontbrak, gezien als zijn belangrijkste concurrenten.

De proloog verliep enigszins teleurstellend. Armstrong werd pas zevende, nog achter Jan Ullrich, die vierde werd, maar net voor Beloki. Het verlies wordt echter al in de vierde etappe goedgemaakt als Armstrongs ploeg US-Postal de ploegentijdrit wint. De eerste zware bergetappe gaat naar Alpe d'Huez. De rit word gewonnen Iban Mayo. Armstrong slaagt erin het geel te veroveren en wint bijna twee minuten op Ullrich. Op Beloki wint de Amerikaan echter geen tijd, waarmee de Spanjaard nog de enige concurrent lijkt te zijn.

Een dag later gaat de rit naar Gap. In de laatste afdaling probeert Beloki tijd te winnen op Armstrong maar hij gaat daarin onderuit. Hij breekt zijn pols, dijbeen en elleboog. Armstrong kan Beloki nog net ontwijken door een stukje door een knollenveld te rijden. Iedereen verwacht dat Armstrong in de twaalfde etappe, een lange tijdrit over 48 kilometer, de Tour definitief gaat beslissen. Ullrich heeft echter een superdag en wint met ruim anderhalve minuut voorsprong op Armstrong. De strijd is weer helemaal open.

Een dag later is er aankomst bergop op Ax 3 Domaines en Armstrong verliest wederom enkele seconden op Ullrich. Een dag later, een etappe over zes cols, vier van de eerste en twee van de tweede categorie. Armstrong en Ullrich keken vooral naar elkaar. Alexander Vinokourov profiteerde en kwam in het klassement tot op achttien seconden. Een dag later, de laatste bergrit met aankomst op Luz Ardiden. Op de voorlaatste klim van de dag, de Tourmalet, besloot Ullrich in de aanval te gaan. Armstrong speelde blufpoker en draaide op de slotklim de rollen om. Tijdens zijn aanval reed Armstrong echter te dicht langs de toeschouwers, haakte in een tasje en ging onderuit. Ullrich kon de valpartij nog net ontwijken en besloot te wachten. Op het moment dat Armstrong aansloot reed hij direct door en won met met een kleine minuut voorsprong op Ullrich.

In de slottijdrit op de voorlaatste dag moest de definitieve beslissing vallen. De eindzege van Armstrong kwam geen moment in gevaar, en toen Ullrich in de stromende regen ook nog eens onderuit ging was de strijd definitief beslist. Armstrong won de Tour met iets meer dan een minuut voorsprong op Ullrich.

2004

Voor 2004 hoopte iedereen dat de Tour net zo spannend zou zijn als een jaar eerder. Armstrong liet zich voor de Tour nauwelijks zien. Hij reed in tegenstelling tot eerdere jaren geen Amstel Gold Race en liet zich ook niet zien in de Dauphiné en de Ronde van Zwitserland. Zijn enige wapenfeiten waren het winnen van de Ronde van Georgia en etappezeges in de Ronde van de Algarve en de Tour du Languedoc-Roussillon.

Bij de proloog in Luik werd Armstrong tweede achter specialist Fabian Cancellara, maar was dus de beste van de klassementsrenners. In de vierde etappe werd ook de ploegentijdrit gewonnen en daarmee ook al een flinke voorsprong op de cuncurrentie. Armstrong veroverde ook het geel, maar verloor deze een dag later weer aan Thomas Voeckler. Dit was geen ramp want de Fransman zou in de bergen toch niet kunnen volgen.

De eerste zware bergrit was de twaalfde etappe naar La Mongie. Ivan Basso was de enige die Armstrong kon volgen en won zelfs de rit. Ullrich verloor 2,5 minuut en daarmee zijn kansen Amrstrong te bedreigen. Een dag later was er een etappe met aankomst op Plateau de Beille. Net als twee jaar eerder won Armstrong de etappe, maar ook nu kon Basso in zijn wiel blijven. Groter was echter de verbazing dat Voeckler beide dagen de schade beperkte en nog steeds in geel reed. In de vijftiende etappe naar Villard-de-Lans was het beeld hetzelfde. Armstrong won, maar wederom kon Basso volgen. Voeckler moest nu pas zijn trui afgeven aan Armstrong.
Een dag later was er klimtijdrit naar Alpe d’Huez. Armstrong was hierin oppermachtig en won met een minuut voorsprong op Ullrich. Basso werd pas achtste en daarmee was de Tour eigenlijk beslist. Daarna won Armstrong ook nog de etappe naar Le Grand-Bornand en de tijdrit op de voorlaatste dag. Dit betekende zijn vierde etappezege in vijf dagen. In Parijs kon Armstrong zijn zesde Tourzege bijschrijven en werd daarmee alleen recordhouder.

2005

Lang was het onzeker of Armstrong na zes Tourzeges op rij weer zou deelnemen. Pas in februari maakte Armstrong op een persconferentie bekend dat hij zou deelnemen, maar ook dat hij na deze Ronde van Frankrijk zou stoppen met wielrennen.

De Tour begon dit jaar niet met een proloog maar met een langere tijdrit over negentien kilometer. Deze werd gewonnen door David Zabriskie, maar Armstrong werd tweede. Hij won vijftig seconden op Alexander Vinokourov en meer dan een minuut op Jan Ullrich, de Tour leek na de eerste etappe al beslist. De Duitser, die een dag eerder bij een trainingsrit door de ruit van zijn ploegleidersauto was gevlogen, werd door Armstrong zelfs ingehaald.

De vierde etappe was een ploegentijdrit over 67,5 kilometer. Armstrongs ploeg Discovery Channel won deze, met twee seconden voorsprong op de CSC ploeg van Zabriskie. Alle andere ploegen werden op grote achterstand gereden. De eerste serieuze bergetappe was de tiende rit naar Courchevel. Alleen Alejandro Valverde, Francisco Mancebo en Michael Rasmussen konden Armstrong volgen, waarna Valverde in de eindsprint de rit won. In het klassement was Rasmussen de enige die nog in de buurt van Armstrong stond.

In de eerste Pyreneeënrit, die word gewonnen door ongevaarlijke George Totschnig, word Armstrong tweede en neemt ook van Rasmussen nu afstand. In de afsluitende tijdrit op de voorlaatste dag blijkt Armstrong nogmaals de sterkste. Hij wint het klassemt met 4 minuut 40 voorsprong op Basso, Ullrich is derde op meer dan zes minuten.