Ralph Fiennes serveert in The Menu een avondmaal om nooit te vergeten

Een satirische kijk op de wereld van haute cuisine, waarbij niet alleen een chef van een chique restaurant, maar ook de bezoekers op de hak genomen worden. En vervolgens de chef het roer omgooit, waardoor de satire tijdens het langzaam garen in een thriller verandert.

Heb je wel eens aan een meergangendiner gezeten, waar bij iedere gang een ander, kunstig opgediend maar verder vooral vaag stukje voedsel aan je wordt voorgezet? Dat is haute cuisine; voedsel als kunst, een diner waarbij je ogen en smaakpapillen samen genieten van de creaties van de chef. Het is lekker, maar ook mooi, zeg maar.

The Menu: Ralph Fiennes en staf

Voor sommigen is het dikke onzin, maar er zijn foodies die er helemaal voor plat gaan. Tyler (Nicholas Hoult) is zo iemand. Hij neemt zijn vriendin Margot mee naar Hawthorn, een op een privé-eiland gevestigd chique restaurant waar een couvert 1250 dollar kost. Tijdens de bootreis er naartoe blijken de andere gasten ook geen doorsnee restaurantgangers: een recensent, een filmster, een paar omhooggevallen zakensnobs; al snel ontstaat de indruk dat dit geen geweldig gezelschap is voor een gezellig etentje, omdat iedereen zijn eigen arrogantie ruim baan geeft.

Zo weet de recensent direct te benoemen wat er allemaal mis is met het menu (een gebroken emulsie? foei!). Of denken de zakensnobs dat zij om aanpassingen aan het menu kunnen vragen, omdat ze nu eenmaal altijd krijgen wat ze willen (maar, om eerlijk te zijn, een conceptuele 'broodgang zonder brood' vráágt om klagende eters). En Tyler hangt meteen de fanboy uit, maakt foto's, valt de koks lastig met nerdopmerkingen, terwijl Margot het allemaal maar onzin vindt. In de eerste fase van het verhaal werkt The Menu vooral als satire op het concept van conceptueel, kunstzinnig eten.

Terwijl chef Julian Slowik, gespeeld door een Ralph Fiennes die nog een vleugje Voldemort heeft meegenomen naar het eiland, steeds vreemdere concepten voorschotelt begint het ongemak bij de eters toe te nemen. Slowik weet heel goed wie hij in huis heeft en hoe hij hun kritiek kan pareren. En niet alleen dat; hij blijkt een behoorlijk duister plan in petto te hebben voor de aanwezigen.

The Menu: Ralph Fiennes en Anya Taylor-Joy

The Menu bouwt vanuit de satire langzaam op naar een thriller, maar wel eentje met een luchtige noot. Het pretentieuze van de chef (en zijn "Yes, Chef!" roepende staf) wordt net zo aan de kaak gesteld als het gedrag van de gasten, terwijl intussen Anya Taylor-Joy als Margot de aandacht naar zich toe trekt omdat ze niet alleen geen zin heeft in die bullshit, maar ook eigenlijk geen onderdeel was van Slowiks snode plan. 

Veel van de film rust op de capabele schouders van Fiennes en Taylor-Joy. Als de chef met de pessimistische houding en de restaurantgast die zich geen onzin laat verkopen weten ze uiteindelijk door elkaars facades heen te prikken. Het lukt de één wat beter dan de ander, en dat verschil wordt verklaard door wat er wel (of niet) achter die facade verborgen zit. En terwijl die twee elkaar bespelen stijgt de paniek bij de andere gasten en het vermaak bij de kijker. The Menu is origineel qua concept en stelt niet teleur in de uitvoering.