Ice Age: Collision Course
Deze groep vrienden en familie heeft al een 'meltdown', de dinosaurussen en in 2012 nog een continentale verschuiving overleefd; kan het dan eigenlijk nog wel gekker worden? Het antwoord daarop is een volmondig ja, wanneer gekeken wordt naar het nieuwste Ice Age-avontuur, dat vanaf vandaag in de bioscopen draait. Regisseur Mike Thurmeier heeft samen met zijn team een rolprent afgeleverd die voldoet aan de eisen, op sommige punten zelfs meer doet, maar op een aantal punten het ook flink laat liggen.
Ditmaal is het een meteoorregen die voor onze vrienden een levensbedreigende situatie creeërt. Die is namelijk op aarde neergekomen door een samenloop van omstandigheden met natuurlijk één vrij onbenullige dader: Scrat (en zijn noot, okay). Die meteoorregen heeft een flinke tijd eerder al voor een fatale inslag gezorgd, wat op zijn beurt weer heeft gezorgd voor een nieuwe wereld in een meteoriet. In die wereld leven de dieren vele malen langer, krijgen ze een rijk kleurenpalet op de vacht, en zijn ze over het algemeen gewoon redelijk relaxed. Die dieren zien de Shangri-Llama als hun leider en het is dan ook zaak dat de groep daar terecht komt om advies te vragen over hoe de meteoorregen te stoppen valt. Als dat al mogelijk is.
Het nieuwe avontuur moet het heel erg hebben van de slapstick humor waar eigenlijk de hele reeks al succesvol op voortgeborduurd wordt. Ook deze keer zitten er weer een flink aantal momenten waarin het fantastisch werkt en het de mondhoeken meer dan eens laat omkrullen. Wel treedt er naar het einde toe vermoeiing op, en dat wordt op zijn beurt weer tegengegaan met een ronddraaiende, gestoorde verhaallijn. Dat er flink wat tijd is gespendeerd aan die lijnen is zeker te zien, want de ene na de andere twist en gestoorde omdraai wordt uit de kast getrokken om de kijker maar geboeid te houden. En dat dat soms voor wat pijnlijke stiltes in de bioscoopzaal kan zorgen, lijken de schrijvers op de koop toe genomen te hebben.
De personages waar de trouwe Ice Age-kijker al vier films van wist te genieten worden aangevuld door een groot blik aan bijpersonages, allen op hun beurt weer geniaal ingesproken door ondermeer Simon Pegg, Nick Offerman, Jesse Tyler Ferguson en Adam Devine. Deze bijpersonages dragen de film op sommige momenten haast volledig, want uit die hoek moet ook het grootste gedeelte van de humoristische toon komen. De Manny-verhaallijn wordt eigenlijk alleen gebruikt om een goedkoop soort sentiment aan het verhaal vast te plakken, wat ook bij de wat emotionelere animatiekijker een basis kan vinden.
Als laatste is daar natuurlijk de Scrat, die zorgt voor het grootste deel van de slapstick. Hij is dan ook het personage waar het publiek elke keer voor weet te vallen. En dat is ook niet meer dan terecht. Meer Scrat is meer fun, moeten de schrijvers gedacht hebben, want er is meer te zien van de kleine onbenul dan ooit in een andere Ice Age-film. Zijn ongelukjes in het gekaapte ruimteschip zijn hilarisch en leuk in het verhaal geschreven. Hierdoor blijkt dan ook weer wat het voor een film kan doen als er een personage is dat redelijk spaarzaam wordt ingezet.
Als de credits rollen, is het wel zaak om nog even te blijven zitten voor nog meer van bovengenoemd personage, gewoon om het even goed af te maken. Er is nog genoeg grond over voor een zesde film, en het is dan ook de verwachting dat de vrienden voorlopig nog niet definitief zullen uitsterven. Wat hun vijfde avontuur oplevert is een puike familiefilm met een frisse dosis humor, waardoor het indirect ook bol staat van de popcultuur-referenties. En als er allemaal niet zo nauw wordt gekeken en er gewoon genoten wordt van een luchtige animatiefilm, is er voor ieder wat wils en gaat dan ook iedereen met een voldaan gevoel de bioscoop uit.
