La Vie d'Adele
Het was groot nieuws in Nederland: Alex van Warmerdams Borgman was de eerste Nederlandse film in 38 jaar die in de grote competitie van het filmfestival van Cannes ging draaien. De jury, onder leiding van Steven Spielberg, koos niet voor de zwarte komedie, maar voor een Franse film die op het juiste moment op het festival draaide. Waar in het overgrote deel van Frankrijk de mensen tegen het homohuwelijk is en toevallig tijdens het festival protesteerde, won het drama La Vie d'Adèle - over een meisje dat haar lesbische gevoelens ontdekt - de Gouden Palm.
De 15-jarige Adèle (Adèle Exarchopoulos) is in de bloei van haar leven en is op zoek naar de liefde van haar leven. Ze lijkt die te vinden in de vriendelijke vreemdeling Thomas (Jérémie Laheurte), totdat ze een mooi, blauwharig meisje tegenkomt. De mysterieuze Emma (Léa Seydoux, Inglourious Basterds) geeft Adèle de kans om haar lesbische kant te ontdekken. Het is het begin aan een passievolle en meeslepende relatie.
Om de film is nogal wat te doen geweest en dan gaat het nog niet eens over het thema. Regisseur Abdellatif Kechiche maakte enkele weken geleden bekend dat de film niet uitgebracht moet worden. Dit allemaal nadat beide hoofdactrices hadden geklaagd over de werkomstandigheden van '16 uur' en een 'pestsfeer'. De regisseur vindt dat de film teveel heisa om zich heen heeft en dat dat ten koste gaat van de kwaliteit.
En die kwaliteit is zeker hoog. De hele film voelt als een ode aan de liefde en die is niet altijd rozengeur en maneschijn. In de ruim drie uur speelduur (!) worden alle personages tot in de finesses uitgewerkt en daar is ook de tijd voor. Toch heb je nooit het gevoel dat het te lang duurt en wil je na het einde eigenlijk meer.
De meeslependheid komt vooral door het feit dat de relatie tussen Emma en Adèle spannend is. Er kan van alles gebeuren en de mysterieuze Emma is nooit helemaal in te schatten. Daar komt bij dat er ontzettend goed geacteerd wordt en je bijna gaat geloven dat je naar een waargebeurd verhaal zit te kijken. Abdellatif heeft alles in beeld gebracht, inclusief nietsverhullende en minutenlange seksscènes. Verre van ordinair en La Vie d'Adèle mag ook zeker geen (soft)pornofilm genoemd worden, maar vele bioscoopbezoekers zullen het schaamrood op de kaken krijgen.
Maar het is zoveel meer dan alleen maar mooie erotische scènes. Het is een hartverscheurend, maar tegelijkertijd ook hartverwarmend verhaal over het vinden van de allereerste grote liefde. Letterlijk een lach en een traan bij misschien wel het beste liefdesverhaal in een film dit jaar.
