review
Concert: Pearl Jam in the Park
Het Goffertpark is de laatste weken dé locatie voor grote muzikale namen zo lijkt het: eerste de Stones, dan de Peppers en donderdag jongstleden was het de beurt aan Pearl Jam. Net als bij de Stones was het concert niet uitverkocht, maar voor de poorten stond het een uur voor opening al bomvol. Doordat de poorten echter een half uur te laat open gingen was het om 16.00 nog meer dringen. Die hoge vroege opkomst zal mede te danken zijn aan het drietal voorprogramma's die Pearl Jam vergezelden die dag. Geen Van Morrison die er na een kwartier de brui aan geeft, of een Avalon die genoeg etenswaar naar zijn hoofd kreeg geslingerd om een weeshuis van te voeden, maar bands die wel zouden moeten weten hoe je een showtje maakt.
Voorprogramma's
Perry Farrell's Satellite Party mocht de zonnige middag openen, maar kreeg weinig bijval. Op zich niet zo vreemd, het veld was nog maar half vol en het publiek was meer in de weer met muntjes, t-shirts, snacks en bier halen of een plek in de eerste ring veilig stellen. Het gehele oeuvre van Satellite Party is ook nog maar net uitgebracht en alleen 'Insanity Rains' lijkt een beetje aandacht te trekken (samen met het krolse achtergrondzangeresje dat halfnaakt over het podium heen gleed). Bestond Jane's Addiction nog maar... dan was het misschien iets aanstekelijker geweest.
Next in line waren Kings Of Leon, die muzikaal al beter in lijn lagen met Pearl Jam. De vuige bluesrock die vorig jaar in het Gelredome nog werd verzorgd door Wolfmother kwam nu op conto van de familie Followill. De schelle stem van Caleb gonst, vergezeld van een muur aan gitaargeweld, over het veld heen. Vooral 'On Call' en 'Charmer' zijn erg bevredigend op zo'n zonovergoten namiddag. Tijdens het slotnummer van de set liet Eddie Vedder ook al even zijn gezicht zien en stem horen. Opgezweept door het enthousiasme van het publiek mepte hij tijdens het nummer twee tamboerijnen tot gort. 
Incubus was, als laatste van de opwarmers, de grootste naam van de drie. Brandon Boyd en consorten hadden nog een uur de tijd om het inmiddels volgestroomde park op te zwepen. De band knalde er lekker in met 'Nice To Know You' en lieten de show voornamelijk dragen door de bekendere hits zoals het recente 'Anna Molly' en 'Love Hurts' en het oudere 'Wish You Were Here'. Het geluid stond helaas wat scheef afgesteld: de bass liet je broekspijpen heen en weer vliegen, waardoor het gitaargeluid wat op de achtergrond raakte. Boyd heeft gelukkig genoeg steminhoud om hier nog over heen te brullen.Better Man
Om 20.45 was het de beurt aan de hoofdact zelf, weerszijden van het podium waren bekleed met artwork van de nieuwe tour en de grote videoschermen maakten het voor het hele veld mogelijk om de details van het optreden te volgen. Zoals wel vaker opende Pearl Jam redelijk rustig met 'Release', één van de vele nummers van het 'Ten' album die werden voorgedragen.
'Even Flow' en 'Jeremy' volgden later in de reguliere set en waren al hoogtepunten op zich. De band was in zeer goede doen, ze speelden met bezieling en waren enthousiast en overdonderd door de sfeer op het veld. Nederland staat hun dicht aan het hart en dit was daarnaast ook nog een speciale show voor de band. De familie van het Nederlandse Roskilde-slachtoffer was namelijk aanwezig en 'Better Man' werd op aanvraag van zijn zus als ode opgedragen aan de nabestaanden. Een indrukwekkend moment waarin de sfeer op het veld samensmolt tot één brok saamhorigheid.
Zes Sterren
Pearl Jam bewees weer eens te meer dat het een rockband van wereldklasse is. De energieke en intensief genietende Vedder is een volksmenner bij uitstek en stelde zich samen met zijn band dankbaar op. Om de zoveel nummers werd er een handje plectrums het publiek ingegooid en zijn liefde voor het Nederlandse publiek werd ook niet onder stoelen of banken geschoven. Maar wat vooral sprak was de muziek, de show kende een zeer intense sfeer. Zoiets voelde je op het veld, het gonsde tussen het publiek door en iedereen werd erbij betrokken. Hoogtepunten waren er te veel om op te noemen, dat zie je alleen al aan de setlist. Een grote afwezige was 'Black', maar daarvoor kreeg het publiek wel onder andere 'Rockin' In The Free World', 'Corduroy', 'Alive', 'Leash' en 'Daughter' terug. De laatste ging zelfs nog gepaard met 'Another Brick In The Wall' en 'War'. Het geluid voorin was ook nog eens prima: hard maar goed afgesteld. De mensen die achterin stonden hadden het helaas minder door de harde wind. Maar zelfs dan kan het niet anders zijn dan dat de sfeer en de muziek een diepe indruk op je achterlieten. Het gevoel van 'Fuck Yeah' borrelde meer dan twee uur lang omhoog en het is dat ik geen zes sterren mag geven voor dit muzikale vermaak, maar anders...
Naar de fotoreportage
Setlist
Release,Go,
Hail Hail,
World Wide Suicide,
Whipping,
Do The Evolution,
Given To Fly,
Not For You,
Wishlist,
Even Flow,
Insignificance,
Unemployable,
Jeremy,
Nothingman,
Better Man/Save it for Later,
Corduroy,
Why Go
Encore 1
Comatose,
Daughter/Another Brick In The Wall/War,
Leash,
Rearviewmirror
Encore 2
No More,
Blood,
Alive,
Rockin' In The Free World,
Yellow Ledbetter
Waardering:
()
