CD: Yeasayer - Odd Blood

De band Yeasayer uit New York verraste in 2007 met een heerlijk album, All Hour Cymbals. Een ode aan de jaren zeventig leek het wel, volgepropt met invloeden die van heinde en verre vandaan gehaald waren. Zelf beschreven ze hun geluid van "Middle Eastern-psych-snap-gospel" wat zoveel betekent als dat het experimentele pop met progressieve psychedelica vermengt en het aftoeft met wereldmuziek. Alsof dat nog niet genoeg was gaan de heren nu een stapje verder op het tweede wapenfeit: Odd Blood. Kort door de bocht komt het er op neer dat de focus een decennium is verschoven. De psychedelische jaren zeventig hebben plaats gemaakt voor jaren tachtig pop waarin de synthesizers en electronica de vlag dragen.

De plaat trapt loom en ietwat onheilspellend af met 'The Children' waarin vreemdsoortige Trent Reznor samples je mee trekken. Duister, traag, maar wel pakkend en apart. Het lijkt vanaf meet af aan lastig om je vinger op het geluid te leggen, maar dan komt de prachtsingle 'Ambling Alp' om de hoek kijken. Trent Reznor verandert al gauw genoeg in Depeche Mode en MGMT, in een olijk en felgekleurd jaren tachtig jasje. Hypnotiserende electronica met een aanstekelijke beat verrassen je na het angstaanjagende begin. 'Madder Red' grijpt even terug naar de wereldmuziek maar laat de electronica niet in de steek. Indianenachtige koren leiden de track samen met zware percussie in, maar zelfs in deze sferen spelen de jaren tachtig een rol. 'I Remember' vervalt dan helaas in een sample-ballade en kan zo in een soundtrack van een foute film van twee decennia terug. Gelukkig herpakt Yeasayer zich met 'O.N.E.', wederom aanstekelijk waarin de pastorale zang gemixt wordt met dansbare ritmes en retropop. La Roux in Yeasayer-vorm zeg maar.

Dat de band zijn voorliefde voor gevarieerde geluiden niet verloren is, blijkt bijna uit elke minuut op deze plaat. Belletjes, bleepjes, geluidseffecten, echo's, synthesizers, samples, drones en koortjes maken de plaat wat hij is. Zonder dit zou het uitgelopen zijn op een project van zoutloze pop. Nu krijgt de muziek een smaak mee die behoorlijk goed te pruimen valt, op een enkele track na (zoals 'I Remember' en 'Love Me Girl'). De ommezwaai in vergelijking met het debuut is groot, maar toont ook aan dat Yeasayer zich niet zo maar laat vangen in een genre of muziekhoek. Regeren is vooruitzien en nieuwe dingen proberen. Het pakt grotendeels goed uit ditmaal.