Concert: Triggerfinger en Drive Like Maria in Tivoli
Beide rockbands mochten gisteren ongeveer een uur het vuur opstoken in één van de eerste koude avonden van dit jaar. In een uitverkocht Tivoli stonden de opeengestapelde monitoren, de gitaarbakken en de vele pedaaltjes in de wacht. Na het voorprogramma Navel trok Drive Like Maria rond 20.00 ten strijde. Het trio is (net als Triggerfinger inmiddels) wellicht bekend van DWDD en 3voor12 en rocken als een dolle stier. Zo ook in Tivoli, gitariste Nitzan Hoffmann headbangt er lustig op los, zoveel zelfs dat je 90% van het concert haar gezicht niet ziet. Haar lange haren vliegen in het rond tijdens de ruige riffs die ze uit haar gitaar perst. Bjorn Awouters, die normaal achter een dikke drumkit verscholen zit, staat nu vooraan op het podium met gitaar. Hij lijkt wat onwennig op deze plek en de vacature frontman lijkt nog niet helemaal voor hem weggelegd. Hij komt te rustig over voor de muziek die de band maakt, maar de uitbundige draaitol Hoffmann trekt dan ook wel veel van de aandacht naar zich toe. 'I'm On A Train', 'So', 'Here Comes The Night', 'Talk To Me', 'Leave This Town' trekken als pure onversneden stonerrock voorbij. Tegen het eind van de set trapt het trio voor het eerst even op de rem met ondermeer 'Sure Enough'. De vrij korte set lijkt nog korter door de eruptie van energie die Drive Like Maria teweeg brengt, kort maar heftig!
Nog iets heftiger werd het bij Triggerfinger, nog zo'n trio dat vuige rock op een hoger platform tilt. Letterlijk soms ook, want zanger/gitarist Ruben Block houdt wel van een klimpartij op zijn tijd. Al rockend op een monitortoren met zijn heupen en gitaar swingen is eerder regel dan uitzondering.
De charismatische en charmante Block trekt hard van leer met het nieuwe 'Feed Me, een veelbelovend voorproefje van het aankomende album. 'Inner Peace' en 'Short Term Memory Love' geven vervolg aan de ronkende motor. Triggerfinger gaat aan het eind van de rit dan ook snoeihard, maximum overdrive misschien wel. 'First Taste' en 'Is It' worden luidkeels meegebruld door de zaal terwijl Block zijn gitaar langs elke zijde van zijn lichaam begeleidt. Dat Block met stemproblemen kampte was niet te merken, als een brullende leeuw slingert hij zijn teksten de zaal in.
Drummer Mario Goossens zit ondanks het verhoogde podium meestal verscholen achter de vele bekkens van zijn drumkit, maar laat overduidelijk horen dat hij aanwezig is. Bassist Paul van Bruystegem is de rustige van de drie en komt pas echt los bij de jaren tachtig toegift 'Sweet Dreams'. Hiermee is het feest compleet en iedereen gaat uit zijn dak. Met behulp van een kratje Becks, een bekken en twee drumstokken gaan Bruystegem en Goossens los. De laatste beatboxt nog wat diepe tonen en Block verzorgt voor de gelickte en duistere riffs. Het trio sluit een bruisende avond op perfecte wijze af. Chapeau!
Foto's: Joost Melis
