Unsolved Crimes

Unsolved Crimes draait, zoals de naam al doet vermoeden, om het oplossen van misdrijven door het zoeken naar bewijsmateriaal en het ondervragen van getuigen en verdachten. Een vergelijking met titels als Phoenix Wright is daarom onvermijdelijk. Die vergelijking valt helaas zwaar in het nadeel van Unsolved Crimes uit. Het spel slaat namelijk op enkele belangrijke elementen de plank compleet mis. Om te beginnen zijn de cases die je op moet lossen erg kort en oppervlakkig. Je krijgt in het politiebureau kort te horen wat er gebeurd is en wie de verdachten zijn, vervolgens vertrek je met je partner naar de plaats delict. Daar moet je door op de pijltjes op je scherm te klikken en te slepen rondlopen en van alles aanklikken om te kijken of er iets bijzonders aan de hand is. Je kunt daarbij de camerahoek veranderen van vloerhoogte tot plafondhoogte zodat je ook op kasten of onder tafels kan kijken. In je inventaris vind je een korte beschrijving van alle aan het misdrijf gerelateerde voorwerpen en documenten, waarvan je er een aantal ook nog van dichterbij kunt bekijken. Ook vind je er de verklaringen van de verdachten terug.



Als je bepaalde voorwerpen aanklikt merkt je partner op dat ze er een vraag over heeft. Deze vragen kun je vervolgens aanklikken en beantwoorden. Meestal gaat het om meerkeuzevragen die betrekking hebben op tegenstrijdigheden in de verklaringen en de gevonden bewijzen, maar er zijn ook open vragen en vragen waarin je op een kaart of voorwerp iets aan moet wijzen. Je begint iedere case met drie sterren. Sommige vragen leveren een extra ster op, maar een vraag fout beantwoorden kost een ster. Dit is genadeloos hard, vooral omdat je vaak wel een idee hebt hoe het verhaal in elkaar zit maar niet hoe je dit aan je partner duidelijk moet maken (een probleem waar Ace Attorney soms ook mee te kampen had, maar in Unsolved Crimes is het veel erger). Zo is er bijvoorbeeld een case waarin je naar een vies krot gestuurd wordt zonder enig idee wat je zoekt. In de puinhoop liggen talloze vuilniszakken, dozen, krakkemikkige meubels en oude kledingstukken, en jij wordt geacht bewijsmateriaal te vinden, zonder enige uitleg of aanwijzing. Elk voorwerp dat je aanraakt levert de vraag \'is dit wat we zoeken\' op en antwoord je onterecht \'ja\' dan ben je weer een ster kwijt. Alle sterren kwijt betekent opnieuw beginnen. Gelukkig kun je wel op bijna ieder gewenst moment je voortgang opslaan zodat je bij een gemaakte fout terug kunt naar een opgeslagen savegame.




Lukt het je om een aantal vragen juist te beantwoorden dan krijg je de mogelijkheid om rapport uit te brengen aan de hoofdcommissaris. Deze stelt dan een serie wat moeilijkere vragen waarbij het vaak aankomt op het trekken van je eigen conclusies op basis van alle voorgaande antwoorden. Doe je dit ook goed, dan worden de verdachten ondervraagd. Hier zie je niets van en hier speel je geen enkele rol in. Het beeld gaat gewoon een seconde op zwart en daarna zijn de getuigenverklaringen in je inventaris ineens aangevuld. Hierdoor blijft het allemaal erg afstandelijk en raak je niet betrokken bij de zaken. Dit gaat een aantal rondes zo door tot je weer naar de hoofdcommissaris mag voor je eindrapport, waarna je een beoordeling krijgt op basis van het aantal gemaakte fouten, het aantal opgevraagde hints en de tijd die je erover gedaan hebt. Dan dient de volgende onopgeloste zaak zich aan. Tussen de zaken door speelt zich nog een overkoepelend verhaal af rond de ontvoerde zus van je partner. De ontwikkelaars hebben hierbij helaas gedacht dat het een goed idee was om de boel wat op te leuken met minigames in de vorm van een race en een shootout. Deze zijn slecht uitgevoerd en passen totaal niet bij de rest van het spel.