Tomb Raider: Anniversary

Mark (Strolie75)
Net als de gladgestreken pornoactrice Jenna Jameson is ook de originele Tomb Raider niet bepaalt gracieus ouder geworden. Speel je het spel nu nog een keer (ik had hem nog voor de PSone liggen) dan valt meteen op dat het spel er echt niet meer uitziet. Die prachtige graphics uit mijn herinneringen waren verandert in vuistdikke polygonen in de (kots) kleuren groen en bruin. De levels zelf zijn opgebouwd uit vierkante legoblokken en ook hoofdpersoon Lara Croft mist elke vorm van detail. Haar persoonlijkheid wordt vooral bepaald door twee enorme driehoeken op haar borst. Daarnaast beweegt ze net zo charmant als een oude WW1-tank. Springen gaat vaker mis dan goed, en verder komen is een kwestie van heel vaak opnieuw proberen. Van de grootsheid van weleer is weinig meer over: was dat \\\'Tomb Raider-gevoel\\\' dan toch later ontstaan uit nostalgie? Het is nu eenmaal menselijk om alleen de goede dingen te onthouden.



<\/center>

Dit is gelukkig niet het geval. Na enkele ogenblikken spelen is al snel duidelijk dat Tomb Raider Anniversary geslaagd is aan de eisen van een goede remake: de graphics zijn opgepoetst en de bediening is verbeterd. Voor Tomb Raider Anniversary is gebruik gemaakt van dezelfde engine als in Legend, wat betekent dat het spel er echt fantastisch uitziet en niet onder doet voor een titel als bijvoorbeeld Prince of Persia. De verschillende levels die zich onder andere afspelen in Zuid-Amerika, Griekenland en Egypte zijn prachtig gedetailleerd en door goed gebruik van lichtinvallen behoorlijk sfeervol. Het blijft ongelooflijk wat de \\\'oude\\\' console van Sony er nog allemaal uit weet te persen. Tomb Raider Anniversary mag met recht een van de mooiste games op de PS2 genoemd worden. Naast de graphics is ook de bediening uit Tomb Raider: Legend overgenomen. Dit maakt echt een wereld van verschil. Lara laat zich soepel bedienen en de bediening is zo intuïtief dat je voor je het weet de meest gecompliceerde combinatie van sprongen uitvoert. Met deze verbeteringen verdwijnen alle kritiekpunten ten aanzien van het origineel. Wat overblijft zijn alle zaken die het origineel zo bijzonder maakte, en veelal nog steeds niet zijn overtroffen. Deze elementen roepen weer Tomb Raider-gevoel op: het gevoel van eenzaamheid door het ontbreken van hordes vijanden, het gevoel van verwondering als je na een serie kleine kamers weer een immense open ruimte betreed, of het gevoel van voldoening als je een ingewikkelde puzzel of platformgedeelte hebt opgelost.



<\/center>