Film: Super Size Me
De voorwaarden voor Spurlocks experiment zijn simpel:
1) Geen uitzonderingen: alleen eten wat er bij de McDonalds verkrijgbaar is (inclusief water!).
2) Als een Supersize wordt aangeboden, mag dit niet geweigerd worden.
3) Alle producten op de menulijst minstens éénmaal proberen.
4) Hij mocht geen maaltijd overslaan... dus ontbijt, lunch en avondeten.
Ondanks die gezonde afwisseling is onze speurneus na één week al 8 kilo aangekomen, je kunt je voorstellen wat er na 30 dagen met zijn lijf gebeurt. Zijn arts houdt het niet voor mogelijk en is totaal verbijsterd, maar McDonalds houdt de film op een leuke gadget en weigert nog steeds elk commentaar. MTV weigert zelfs de trailers… En Spurlock? Die eet nog maar een Big Mac.
De documentaire zou inderdaad nutteloos zijn, slechts een lachwekkend foefje uit de categorie Jackass, als er ook niet wat feitelijke ondersteuning kwam. Niet alleen feitjes over de verslavende werking van de combi van vet, suikers, brood, zout en heel veel cafeïne, maar ook het doembeeld van moddervet Amerika. Dat alles naar aanleiding van een door twee moddervette tieners aangespannen rechtszaak tegen de fastfoodindustrie, zoals al eerder de sigarettenfabrikanten naar het gerecht gesleept werden. Is gezond eten nu eigenlijk wel eigen verantwoordelijkheid, zoals wij nuchtere Hollanders roepen? Hoe komt het nou dat er zoveel te dikke Amerikanen zijn? Het dikste land ter wereld? Voor je denkt, het is Amerika maar, kijk dan eens even om je heen en besef dat het hier ook al aardig die kant opgaat. Spurlock start een reis door het land, van McDonalds naar McDonalds, op zoek naar bewijsmateriaal. En een nieuwe Big Mac.
Een angstaanjagend beeld wordt zichtbaar. Fastfoodrestaurants op elke straathoek is niet het enige probleem. Er gaan rillingen door je heen als je ziet dat in schoolkantines vol vertrouwen pizza’s en patat wordt geserveerd, zonder dat daar ook maar iets gezonds tegenover staat. De kinderen zouden ook wel iets gezonds van thuis meenemen, wordt gezegd. Als Spurlock dan de keuken verlaat en de eetzaal inloopt om dat even te bekijken, wordt een heel ander beeld duidelijk. Blijkbaar geeft de overheid ook niet zo heel veel om de gezondheid van zijn burgers, ondanks mooie woorden. Maar dat lijkt dus te komen door de krachtige lobby in Washington. Deze keer niet de wapen- of tabakslobby, maar de voedselindustrie die net zo erg blijkt te zijn. Alles voor het geld. Tot overmaat van ramp weten alle kinderen de naam Ronald McDonald te noemen bij een foto, maar president Washington herkent niemand… Zelfs een afbeelding van Jezus Christus levert problemen op. Spurlock gaat geschokt op zoek naar de volgende McDonalds.
