Ik omhels je met Duizend Armen heeft me eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld. De laatste roman die ik van Giphart heb gelezen was Phileine zegt Sorry en dat vond ik echt een boeiend boek. Het vertelde een vast, solide verhaal en er gebeurde ook echt wat. In IojmDA gebeurt eigenlijk helemaal niets. Het is een verzameling van stukjes tekst van ongeveer 50 regels en al die stukjes tekst doen verwoede pogingen om een boek te vormen. Het idee is op zich leuk, maar het komt een beetje zielig over omdat Giphart in elk stukje probeert grappig te zijn. Het is allemaal prima in orde, gewoon goed uitgewerkte literatuur van een schrijver bij wie je duidelijk kunt merken dat hij Nederlands heeft gestudeerd. Misschien is dat ook wel hetgeen me niet aansprak in het boek. Het lijkt allemaal te doordacht en de spontaniteit die hij zo graag wil uitstralen ontbreekt echt in het hele boek. Geen enkele keer laat Giphart zich gaan en durft hij een lange scène in woord te brengen. Het blijft bij kleine stukjes veilige tekst en je voelt gewoon tussen de regels door dat elk stuk op zich staat. Ze zijn niet snel achter elkaar geschreven, het is 300 keer doorgelezen, verbeterd en weer opnieuw geschreven. Tel daar de inmiddels slaapverwekkende ideeën over vreemdgaan, seks en relaties bij op en je hebt weer een Giphartboek dat door elke middelbare scholier op handen wordt gedragen. Echter voor de doorgewinterde lezer die iets verder kijkt dan z’n piemel lang is, zijn dit soort boeken van Giph gewoon niet meer leuk. Verder hoop ik dat zijn volgende roman weer lekker recalcitrant is en uit zal blinken in spontaniteit en originaliteit. Deze Giph gaat in ieder geval mijn onderste plank vullen.
