CD Review: Thug Law
De meest gehoorde kritiek op het vorige gezamenlijke album van Thug Life en Outlawz was het ontbreken van Thug Life in 14 van de 15 nummers. Producer Big Syke had toegezegd dat het volgende album evenwichtiger zou zijn. Daar heeft hij gelijk in gekregen, want hoewel Thug Life maar in één nummer meedoet, rapt Moprene in 5 van de 14 nummers mee. Of je daarmee echt van een gezamenlijk project kan spreken is de vraag. De rest van de nummers wordt door Outlawz en gastrappers gebracht.Zonder twijfel is Thug Law een album dat Westcoast ademt. Alle typerende elementen komen in het album voor. Alleen ben ik bang dat de leraar het beter had gedaan.
De erfenis van Tupac Amaru Shakur is overduidelijk aanwezig op dit album. Naast het feit dat hij bijna in elk nummer genoemd wordt en een aantal keren geprobeerd wordt zijn typerende flow over te nemen, begint het album met een uiteenzetting over 'the disciples of Makaveli the Don'. De verhalen over de moeilijkheden van het leven van een thug kennen we inmiddels wel. Voor alle nummers geldt dus in grote lijnen: om de lyrics hoef je dit album niet te kopen. Die laat ik in deze review dus maar buiten beschouwing. Ook de punchlines zijn niet vermeldenswaardig. Maar als ik eerlijk ben luister je G-Funk ook niet vanwege de teksten. Die luister je voor het gevoel. En, eerlijk is eerlijk, ik vind Big Syke's schorre, rauwe stem ook niet zo passen bij de beats zoals Tupac ze maakte. Maar Big Syke domineert het album wel volledig.
On Me is goed. Gewoon een vette track met een lekkere beat en veel Westcoast.
Van Pimpin word ik wat minder vrolijk. Is dit G-Funk of is het een antwoord op DMX's Ruff Ryders Anthem? Het tempo van dit nummer had wel wat hoger mogen liggen.
Side Of Me is middelmatig. Niet goed of slecht.
In Feeling Like An Outlaw weet ik niet wat ik hoor. Ze hebben gewoon The Message gejat. En verkracht. Zonder er ook maar iets van originaliteit aan toe te voegen wordt er op een niet overtuigende manier overheen gerapt. Dat kan zelfs Puffy nog beter.
Why you Haten zou eigenlijk niet langer dan twee minuten mogen duren, daarna gaat de beat vervelen en wordt het nummer erg voorspelbaar.
How Long? is best lekker. Ik zou niets over de teksten zeggen, maar hierbij kan ik het niet laten. De zinsnede " I don't know how long it's really take me, but i'm gonna fuck you. I'm gonna fuck you!" is misschien in puriteins Amerika schokkend, maar ik vind het irritant. Na ongeveer vijftien keer. Dat is jammer want de beat is OK en de laidback flow, vooral van Moprene, is goed.
One Too Many Part 1 lijkt te veel op Puffy's I Need A Girl Pt. 2. De vocals van Ju en Alisa zijn redelijk. Ze zouden eigenlijk wat meer ruimte moeten krijgen. Van dit nummer staat er nog een tweede deel op de CD. Een nummer over alle soorten drank die Big Syke consumeert was genoeg geweest.
Put'Um Up had een leuke party-track kunnen zijn als er wat meer aandacht aan het 'afronden' van de beats was besteed. Een flute-loop en een drumcomputer maken nog geen G-Funk. Young Noble rapt zoals Tupac deed. Afgemeten maar met gevoel voor timing.
Shift Change is prima. Wederom een beetje langdradig, maar de flow is lekker en als ik een lo-lo had zou ik nummer zeker een keer draaien.
Poquito Mos. Ik ken geen Spaans, en daardoor weet ik niet waar de titel op slaat. Hier wordt goed gerapt. Het lijkt erg veel op de stijl van Busta Rhymes, maar het is wel goed. Aan de kwaliteit van de rappers ligt het duidelijk niet op dit album. Het is echt de muziek, de beats, die iets missen.
Down With Us begint met "Aint no party like an Outlaw party cause an Outlaw party don't stop". Waar hebben we dat eerder gehoord? Juist ja. Als een nummer zo begint verwacht je een party-track, maar in plaats daarvan komt er een afgezaagde verhandeling over het leven in een getto. En de beats zijn net zo afgezaagd.
Burning It Out is G-Funk. Crucial Conflict en Thug Life maken het nummer. Toch heb ik het gevoel dat er meer in had gezeten zoals een betere uitwerking van het thema. Dat heb ik trouwens met het hele album.
Tot slot. Hell On Earth. Net zoals het eerste nummer van het album: goed. Goede beats en Napoleon laat zich gaan. Meer miami bass dan G-Funk maar een party-track die zeker gebruikt kan worden door crip-walkers en in de clubs.
Tracks
01. On Me - Big Syke, Mopreme, G-Money
02. Pimpin - Vilage Boo, Tiny Spark, J Stone, Jelani, Big Syke
03. Side of Me - Big Syke, Nite Owl, Mopreme, G-Money
04. Feelin Like An Outlaw - Kastro, EDI, Flamez, Big Syke
05. Why You Haten - Alisa, Jelani, Ju, Big Syke
06. How Long? - Mopreme, Big Syke, Money B
07. One Too Many, Part 1 - Big Syke, Alisa, Ju, G-Money
08. Put'Um Up - Young Noble, Mopreme, Big Syke
09. Shift Change - Tiny Spark, Village Boo, J Stone
10. Poquito Mos - Big Syke, Village Boo, Ju, Brotha Marquis, Jelani, Mopreme, Tiny Spark, J Stone
11. Down Wit Us - Kastro, EDI, Stormy, Big Syke
12. One Too Many, Pt. 2 - Ju, G-Money, Brotha Marquis, Big Syke
13. Burnin It Out - Thug Life, Crucial Conflict
14. Hell On Earth - Big Syke, Napoleon
Conclusie
Is het toeval dat dit album vlak voor de zevende sterfdag van Tupac werd uitgebracht? Vast niet. De markt wordt momenteel overspoeld met Tupacproducten. Thug Law laat op mij een indruk achter van een (te) snel geproduceerd album, vooral gericht op de oplevende aandacht rond hun grote voorganger. Het heeft onmisbare Westcoast invloeden, maar daarmee ben je er niet. De tracks missen pit, snelheid en originaliteit. Ik heb de nummers in BPM Studio met een wat hoger tempo afgespeeld en daar werd het al een stuk beter van. De nummers kregen wat meer energie. De verwijzingen naar Tupac beginnen op een gegeven moment wat te irriteren. Jammer, want de meeste rappers hebben zonder meer grote kwaliteiten. Toch staan er ook een paar goede tracks op dit album, maar niet genoeg om boven het gemiddelde uit te komen.
