Film Review: The Core

Nu we ongeveer alle gevaren hebben gehad buiten de aarde, herinner Armaggedon en Deep Impact, alle gevaren op de aarde, herinner Jurassic Park, Twister, Vulcano, Outbreak, is het de beurt aan het binnenste van de aarde om onze levens te bedreigen.

De kern van de aarde stopt met draaien en de gevolgen boven de aarde zijn duidelijk zichtbaar. Elektrische stormen en bloedhete zonnedeeltjes maken prachtige special effects voor de aloude 'totale destructie van de mensheid' films. Maar ik ben de moeilijkste niet en bij een redelijk goed verzonnen verhaal kan ik best genieten van wat voor de hand liggende cliches en vette special effects.



Het verhaal is eigenlijk wel op te splitsen in twee delen. Het deel voordat het team terranauten de aarde ingaat en het deel erna. Het eerste deel vind ik redelijk goed uitgedacht, door veel wisselingen in locatie, mensen en rampen blijf je de eerste drie kwartier zeker geboeid. Maar o wee, wanneer ze die omgekeerde space shuttle gebouwd hebben en de aarde ingaan.

Het eerste probleem dat de film heeft, is dat niemand weet hoe de binnenkant van de aarde er echt uit ziet, en dat niemand echt weet wat voor gevaren er schuilen. Want wanneer je een voertuig gebouwd hebt wat zo ongeveer alle krachten en hitte aankan, wat voor problemen kom je dan nog tegen?

Men lost dit op door het extrapoleren van theorieen. Grote kristallen, pure diamanten en natuurlijk de golftheorie welke steeds opnieuw moet berekenen hoe de atoombommen de kern weer aan het draaien krijgen. Leuke effecten, maar ze staan dermate ver van je voorstellingsvermogen af dat het eigenlijk al niet echt meer spannend wordt. Heel veel rood op het scherm gaat namelijk ook vervelen.

Het tweede probleem is het aloude Hollywoord probleem, dat men verschillende karakters in een kleine ruimte zet en daardoor diepgang probeert te bereiken. Een geile egotripper, de opofferingsgezinde, het strebertje, een dode en we hebben weer ruzie, huilen en een heldendaad.

Twee redenen waarom het tweede deel me ontzettend tegen stond. Het duurde en het duurde en de cliches omtrent het wel of niet slagen van de missie, wie er als volgende dood zou gaan en of ze het terug zouden redden, zijn niet van de lucht en worden absoluut niet meer opgelost door de speciale effects aan de binnenkant van de aarde. De intermezzo's waar de rampen op de aarde te zien zijn, zijn dan ook een welkome verademing vanuit de benauwende hitte van al dat hete magma.



Uiteindelijk moet ik tot een slotconclusie komen en hij is niet positief. Ik zou er geen geld aan uitgeven in de bioscoop tenzij je al lange tijd geen special effect meer hebt gezien. Of je moet gewoon houden van een standaard film waar je samen met je vriend of vriendin op elk ogenblik weer in de film kan komen als je weer even niet van elkaar kon afblijven.

Verhaal: 4
Special effects: 7
Originaliteit: 6


Al met al een 5,6.