CD Review: Spinvis
Spinvis doet zoem zoem.... Wat nou? Zoem zoem? Is Dino in het post-natale stadium teruggeworpen? Het had gekund, maar het debuutalbum van Spinvis getuigt van deze welhaast kinderlijke verwonderdheid over de wereld om ons hen. Het zijn observaties, hersenspinsels. De teksten zijn fragmentarisch en toch ook weer niet. Intrigerend hoor. Zelden zo'n mooi beschrijvende, surrealistische teksten gehoord. Poëzie en muziek inéén.
van de week zag ik een wolk die op Arafat leek
ik zal je zeggen dat ik van je hou
als je niet kijkt gaat de klok soms achteruit
hee dat is grappig zeg, het lijkt wel of je huilt
je hoort me zingen waar ik ga
Uit: 'De talen van mijn tong'
De woorden en geluiden dartelen door de ruimte. Om maar in aquariumterminologie te blijven: Spinvis is dolfijnig. Zo klinkt in 'Smalfilm' (leuke Monty Python achtige clip trouwens, hier te zien) een heerlijk ranzige gitaar, 'Voor ik vergeet' lounged van de Biltstraat naar Zeeland en weer terug, het orgeltje in 'Ronny gaat naar huis' lag in diezelfde Biltstraat wellicht al tussen het afval, overbodig door de beats van 'In de staat van narcose'. Niet te vergeten een gastoptreden van Kermit in 'Mike Clark'. Of verbeeld ik het me maar? Het zou zo maar kunnen. En als het niet zo is, beroep ik me op dichterlijke vrijheid.
je agenda en je zonnebril,
wat doen die hier nou
maar je ligt hier
in je eigen bed, in je eigen lot
en opeens staat alles stil
een motor draait, een baby huilt, een vogel schreeuwt
de dag begint en de snelweg suist
Uit: 'Bagagedrager'
En dan te bedenken dat al dit moois in Nieuwegein gecomponeerd is. In Nieuwegein! Deze Vinexstad avant-la-lettre. Als ik er moet vertoeven (wat ik natuurlijk met alle macht tracht te ontlopen), lopen de rillingen over mijn rug. Suf wordt een understatement zonder weerga. En daar komt nou zo'n mooi schijfje vandaan! Het ijzeren gordijn is gevallen, Al Quenda is onze vijand, ik sluit Nieuwegein in mijn armen....
Herfst en Nieuwegein
de aarde draait
en door de straten rijdt het laatste sluipverkeer
en morgen weer
Uit: 'Regen en patchoulli'
Doe je best, vat dit album samen in één woord. Wat het meeste opvalt is hoe intiem dit album klinkt. Misschien komt het door de huisvlijt die eraan ten grondslag ligt. Het zal ongetwijfeld een te romantische voorstelling zijn, maar ik zie de maker achter zijn peeceetje op de zolder zitten. Links een microfoon temidden van de Donald-Ducks van de kinderen, rechts een gitaar in een hoekje weggefrommeld. Achter zich een voorraad keyboards en aanverwante toetsgenoten. En rondom dit alles een berg tapes. Overdrijven is ook een kunst, maar feit is dat er magnifiek mooie details inzitten. De teksten natuurlijk, maar bijvoorbeeld ook het 'klikken' van de knoppen op de accordeon (?) op de sample in 'Voor ik vergeet'. De meerstemmigheid en kinderstemmen in het sfeervolle 'Ronny gaat naar huis'. En zo kom ik bij elke keer luisteren weer opnieuw een ander detail tegen. Het is een cd die niet snel zal vervelen.
Een cd die hoorbaar met passie gemaakt is. Niet zomaar op tape geslingerd, maar met bezieling gezocht, gewikt en gewogen, gewist, en opnieuw opgenomen. Net zo lang totdat het klopt.
Conclusie is dat Spinvis een verschrikkelijk mooi en origineel album heeft gemaakt. Zo eentje waar je naar blijft luisteren, en telkens nieuwe dingen hoort. Nu al een klassieker. Normaal gesproken probeert de mens vissen te verschalken met een haakje. Deze Spinvis slaat een haakje in jou! Zeker weten!
Nieuwsgierig? Klik dan eens hier om meer te lezen over Spinvis. Inclusief linkjes naar audio- en videofragmenten, om eens te proeven van al dit lekkers. Of hol meteen naar je plaatselijke platenboer...
