Olympische mythen doorgeprikt
De Olympische hardlopers uit de Griekse oudheid duwden hun rivalen bij keerpunten desnoods hardhandig uit de baan. Zij waren niet bepaald verheven sportlieden. Ze sloegen elkaar tot moes bij het pancration, de voorchristelijke versie van de free fight.
Het boksen werd niet gehouden over een maximumaantal ronden van drie minuten, maar net zo lang tot iemand zwaar knock-out ging. En de winnaars gingen met geschenken overladen huiswaarts, ruim voldoende om er enige tijd rijk van te leven.
Dat zijn ontnuchterende vaststellingen van prof. dr. Harry Pleket, emeritus (gepensioneerd) hoogleraar in de Oude Geschiedenis en groot kenner van de klassieke spelen, die van 776 voor Christus tot 393 na Christus werden gehouden.
Al die mooie verhalen over de hogere doelen van de Spelen (amateurisme, Olympische eed, de eer van de sportman) - Pleket moet er hartelijk om lachen. In een lezing in het Olympisch Stadion in Amsterdam veegt hij de vloer aan met al die mythen rondom de Klassieke Spelen. "De absolute scheiding tussen geld en sport is een absolute falsificatie van Baron Pierre de Coubertin."
Deelnemen belangrijker dan het winnen? Pleket weet wel beter. Alleen de eerste plaats telde, zilver en brons zijn verzinsels van De Coubertin en de zijnen. "Als je niet won, dan kon je in het oude Griekse rijk maar beter in het holst van de nacht thuiskomen." Sommigen schermden ermee dat ze waren ‘toegelaten tot Olympia', maar een eretitel was dat niet. "Dat was eigenlijk een afgang. Je liet je voorstaan op je overwinningen, al was deelname aan de Klassieke Spelen in Olympia best wel bijzonder."
Zo zie je maar, freefighten is zo bijzonder nog niet
