Gratis af te halen

Deze middag hoorde ik van een cabaratduo een liedje, getiteld ''een huis van elastiek''. Dat hadden wij ook. Nu niet meer, we hebben precies de ruimte die we nodig denken te hebben, met nog wat extra. Zijn we dan verhuisd? Nee hoor, maar vroeger konden we meer met minder, qua ruimte dan. Ik heb er altijd mijn werk van gemaakt om ruimtes heel zinvol en efficiënt in te delen, zodat er heel veel troep kon worden opgeborgen. En dan bleef er ook nog ruimte over om te leven en te slapen, met veel mensen. Aan weggooien van goede spullen heb ik altijd een broertje dood gehad, nee, ik bewaarde heel veel zaken. En zorgde dan ook dat we ze konden opbergen.

Mijn vrouw heeft daar altijd zo haar eigen mening over gehad, maar zolang ik maar zorgde dat zij niet over de troep struikelde was het in orde. Bij mij begon er ook iets te veranderen in houding ten aanzien van spullen en bewaren. Het moest onderhand maar eens leaner and meaner worden. Stel je voor dat er iets met ons gebeurt en onze kinderen worden geconfronteerd met een uitzichtloze berg meuk, nee, dat regelen we dan wel zelf. Zwabber, stoffer en blik, emmertje sop mee naar boven en aan de gang. Kleding van mij die me niet meer past laat ik hangen, want als ik tien kilo afval past het weer netjes. Alle knieschotten gaan eruit, en alle troep erachter wordt tevoorschijn gehaald. Een stapeltje dakpannen, overgehouden na montage van een dakraam laat ik staan. Maar verder gaat het meeste naar beneden en naar buiten. Wat moet je als senioor stel met vijf koffers? We houden een tweetal rolkoffertjes aan, de rest kan weg.

Er gingen echt mooie dingen weg; zo vond ik twee praktisch nieuwe dartborden, dus een ervan deden we meteen weg. Een vuurkorf, een prachtige blauw-geëmailleerde melkbus, een electrisch kacheltje, een boombox, een printer en nog veel meer. O ja, een halterstang met gewichten, en al was er een klem zoek, dat is toch een ding dat echt geld heeft gekost. Algauw hadden we een hele collectie zaken die op een nieuwe eigenaar wachtten. Een zoon adviseerde ons om de spullen aan te bieden op de site van 'gratis afhalen'. En ja hoor, algauw reageerde iemand die belangstelling had voor een aantal zaken. Afspraak gemaakt, en op de afgesproken tijd verscheen een jong echtpaar met een grote ouwe stationcar. Ze laadden het gezochte in en keken nog even naar wat er verder achterbleef. Na kort overleg ging de achterklep van de auto weer open en namen ze het meeste van de rest ook mee. Mooi, daar zijn we makkelijk van afgekomen.

Dus gingen we verder met opruimen en zetten de tuintafel nogmaals vol, met weer andere spullen. We plaatsten weer een advertentie waarop zeker twintig mensen reageerden. Iemand moest met alle geweld de halterstang met gewichten hebben. We meldden hem dat er een klem miste, maar dat was geen punt. Toen hij langskwam om het ding op te halen bleek het opeens wel een punt, we mochten zelfs blij zijn dat hij het geval toch nog wilde meenemen. Wat een knuppel, laat die gewichten bij het uitladen maar allemaal op je tenen vallen.
Iemand anders bleef maar mailen dat hij heel graag al het andere wilde ophalen, maar op een gegeven moment liet hij niets mee van zich horen. Hij reageerde niet op mails, dus bleven wij zitten met alle troep. Na een paar dagen hebben we dus alles in ons autootje geladen en naar de kringloopwinkel gebracht. Leuk om een paar dagen later het meeste ervan weer terug zien in de winkel, met een prijssticker erop.

Zo, de zooi is weg, en het deed niet eens pijn. Alleen de boeken zou ik nog eens moeten uitzoeken. Dat doe ik evenwel pas als een bepaalde bewoner ons huis heeft verlaten en op zichzelf is gaan wonen. Zijn boekenfetish is minstens even groot als de mijne, en opschonen van een boekenkast is vrijwel onbespreekbaar. Zo heb ik een metertje ouwe National Geographics. Toen ik voorstelde om die maar weg te doen omdat we er nooit meer in keken, informeerde hij bezorgd naar dat herseninfarct bij mij. En de Larousse dan? We zoeken nu alles op de computer op, en die encyclopedie stamt uit de jaren zeventig, dus is hij deels hopeloos achterhaald. Bovendien zien de delen er nogal sjofel uit door intensief gebruik. Ook dat was totaal uit den boze, hij sprak nog net niet over heiligschennis. Per slot was hij degene die iedere dag in de clopedie zat te neuzen, al vanaf de tijd dat hij leerde lezen. En dat klopt, we hebben vele jaren vrijwel iedere dag een opengeslagen deel van de Larousse op onze salontafel gehad. Goed, ik stof de boel af en vergeet de euvele plannen maar.

Wat me eerlijkheidshalve wel van het hart moet is dat ik een enorm aantal zaken ontdekte waarvan ik het bestaan al helemaal was vergeten. Maar die ik een decennium geleden met hand en tand verdedigde tegen een weggooierige echtgenote. Ze heeft toch meer inzicht dan ik, dat ga ik nu eindelijk eens toegeven.

Zo, dat was weer de typische Gramps-intro. Want zo komt u natuurlijk niet van me af. Het was weer eens een week met schrijfplicht, maar zonder onderwerp. Dit verhaal was beschikbaar, gewoon onze eigen belevenissen, maar er moet wel een staart aan. Die daagde me hedenmiddag. Er is natuurlijk een parallel te trekken met de toestand in het land. Op heel veel gebieden zelfs. Ik hoorde Rutte flinke taal uitslaan, een paar jaar geleden, over de noodzaak om ons te ontdoen van alle mogelijke regeltjes die het leven alleen maar lastig maken en waarvan de meeste niet eens goed te controleren zijn op correcte naleving. Het belastingstelsel moet veel simpeler, het bedrijfsleven moet eenvoudiger kunnen werken, zonder al die zesentachtig miljoen regels en voorschriften. Docenten en verpleegkundigen verzuipen in hun administratie, grotendeels zeer twijfelachtig qua noodzaak. De aloude vakbond heeft zijn bestaansrecht in de huidige vorm allang overleefd, moet nodig grondig op de schop, maar dat wordt door bepaalde lieden nog steeds met hand en tand bestreden. De verhouding 85% administratie en 15% actieve dienst bij de politie moet andersom, dat beseft iedereen, maar de papiermolen blijft hardnekkig overeind.

En kardinaal Eijk, die brengt zijn boodschap misschien niet al te diplomatiek, maar hij heeft groot gelijk. De secularisatie heeft inmiddels grotendeels zijn beslag gekregen, en hij zit met honderden kerken waar makkelijk een paar honderd mensen in passen, maar waar op een zondagmorgen misschien dertig parochianen de mis bijwonen. Dat dus veel kerkgebouwen een andere bestemming moeten krijgen of afgebroken moeten worden, dat snapt iedereen. Maar het doet pijn. En voorlopig zijn vele parochianen dus nog druk doende met boodschapper Eijk af te fakkelen. Uiteindelijk zal het gezonde verstand toch echt wel zegevieren.

Mijn vraag aan mijn lezers: ik heb een paar punten aangestipt uit onze samenleving die gratis afgehaald mogen worden, maar het zijn er veel meer. Die, als ze niet afgehaald worden, naar de kringloopwinkel kunnen. Waar trouwens altijd een enorme afvalcontainer staat. Wat de mensen van de kringloop niet verkoopbaar vinden gaat subiet in de grote kliko. Uiteindelijk gebeurt daar toch iets mee dat we niet voor mogelijk hielden: het gaat onherroepelijk in de fik.

Voor groene stroom of zo. Brand maar los, mensen, ik ben heel benieuwd.