Wachten op de dood
Het was op een punt waar het eigenlijk altijd doorrijdt. Waarom ging ik nu dan stapvoets? Ik zag niets bijzonders. Totdat ik dichterbij kwam. Daar zat ie. Op het midden van de weg. Heel strategisch zodat auto’s op beide rijbanen het gas loslieten. Ik reed er nog geen halve meter langs en aarzelde. Moest ik stoppen?
Ik heb een zwak voor konijnen. Ze hebben iets sulligs. Zo ook deze hangoor op de weg. Hij leek zich niets aan te trekken van de metalen moordmachines die hem passeerden. In een halve seconde kruisten onze blikken. Ik wist genoeg. Dit konijn was acht jaar en heeft een mooi leven gehad. Dit was zijn laatste kunstje. Hij voelde zich steeds zwakker en wilde geen lijdensweg. Overreden worden leek hem een mooie dood.
Als je geen verstand hebt van konijnen, vraag je je af waarom het beestje dan zo lang op het midden van de weg gaat zitten. Verdiep je je in de vriendelijke knaagdiertjes dan weet je waarom. Zou jij overreden willen worden door een Opel Zafira, Suzuki Baleno of, nog erger, een Toyota Prius? Nou dan. Nijntje ook niet. Een konijn die zijn eigen dood kiest, kiest ook zorgvuldig zijn auto. Veruit de meeste stampertjes gaan voor een Alfa. Porsche en Audi delen plek twee. Het liefst met banden van Pirelli.
We zien dit kieskeurige gedrag trouwens ook bij duiven. Vraag je je wel eens af waarom een duif pas wegvliegt als je hem bijna aanrijdt? Omdat je niet in een Italiaanse sportwagen rijdt. Duiven die levensmoe zijn, hebben weliswaar slechte ogen, maar gaan voor het allerhoogste. Geen Ferrari of Lamborghini? Dan kun je hem echt niet uit zijn lijden verlossen. Ze zijn daarmee overigens het tegenovergestelde van reeën en egels. Die hebben niks met auto’s en nemen zelfs genoegen met iets Japans of Koreaans.
Toen ik de bocht om was, zag ik een kiezelwitte Audi A5 naderen. Mooie brede bandjes. Hij sloeg af in de richting van het konijn. De bestuurder met blitse zonnebril wist nog niet wat ik al wel wist. Snuffie had hooguit nog een minuut.
