Droomboekblunder
Hij ontbreekt gewoon. Ik heb alle 96 bladzijdes drie keer doorgespit, maar mijn droom staat er niet in. Wel allerlei andere onzin zoals 'een dag niet gelachen is een dag niet geleefd'. En wat te denken van: 'als de geiten op dak staan, is het leven een achtbaan'. Of: 'als de maïs pas in december wordt afgehaald, is het de boer die heeft gefaald'. Meer spreuken dan dromen, maar blijkbaar allemaal beter dan mijn bijdrage. Onvoorstelbaar. Kutboek.
Ik ben niet kwaad, ik ben teleurgesteld. Dagen en nachten heb ik geschreven aan mijn droom. Bloed, zweet en tranen. En ik wil niet arrogant zijn, maar mijn tekst was zó goed, dat ik rekende op een plekje op de kaft. Of dat ik het eerste exemplaar zou krijgen. Maar blijkbaar hebben ze liever 96 pagina’s pulp dan echte kwaliteit. Gelukkig kan ik mijn droom nog in deze column plaatsen. Zet ik hem zelf wel een keer in een boek. Een fatsoenlijk boek. Ik had dit ingestuurd:
Beste Willem, ik droom van een land waar donaties aan goede doelen ook echt bij goede doelen terechtkomen. Een land waar concertgangers stoppen met het filmen van het volledige concert. Een land waar we geen cijfers geven voor het barbecueweer. Een land zonder Sylvie en Sabia. Een land waar mensen die konijnen of cavia’s langs de snelweg dumpen levenslang krijgen. Een land waarin we niet ieder jaar lopen te ouwehoeren dat de pepernoten zo vroeg in de winkel liggen.
Als ik nog even verder mag dommelen, dan droom ik graag van een land waarin topbestuurders geen bonus krijgen waar de Hoorn van Afrika tachtig jaar van kan eten. Een land waarbij politici niet vreemdgaan met hun persvoorlichters, maar de groeiende armoede en werkloosheid oplossen. Een land waar de spandoeken met 'de scholen zijn weer begonnen' pas worden opgehangen als de scholen ook daadwerkelijk begonnen zijn. En een land wiens nationale voetbalelftal kan winnen van Estland.
Willem, mag ik ook dromen van een land zonder Albert Verlinde? En zonder Ilse de Lange? Maar mét Katja Schuurman. Een naakte Katja Schuurman. Oh Willem, een blote Katja die eten staat te koken als je thuiskomt van een dag hard werken. Met niets meer aan dan een schort. Een schort dat aan de achterkant met touwtjes over haar blote billen is vastgeknoopt. En dat ze dan niet alleen heerlijk gekookt heeft, maar ook nog een lekker toetje in petto heeft.'
Dat waren mijn dromen voor Nederland. Waarbij ik, en dat geef ik eerlijk toe, ook een tikkie aan mezelf heb gedacht. Maar blijkbaar werd het allemaal niet op prijs gesteld. Eén voordeel: door deze blunder van de droomboekencommissie is niet het Droomboek, maar dit boek nog altijd het beste boek van ons land.
