Geen nieuws is goed nieuws
Zouden mensen vroeger gelukkiger zijn geweest? Vroeger, toen het nieuws nog te voet reisde of op zijn best te paard. Vroeger, toen je één keer per week bijgepraat werd, in de kerk of in de kroeg. Toen de wereld niet groter was dan je eigen dorp of stad, waar eigenlijk niets gebeurde. En wat er wel gebeurde, leek zich af te spelen in een ander universum, vreemd, ver en onvoorstelbaar. Waren ze toen gelukkiger, de mensen? Ik zou het niet weten. Dat was ver voor mijn tijd. En dus romantiseer ik maar wat. Ik heb ook niet serieus een verlangen naar tijden van toen, maar soms lijkt het me toch heerlijk om te leven zonder die stroom van informatie.
Ik ken wel een tijd waarin je ongestoord een hele dag kon gaan werken. Of een dagje uit. Of zelfs op vakantie gaan. Aan het eind van zo’n dag werd je dan tijdens het Acht uurjournaal een kwartier lang bijgekletst over de belangrijkste zaken in binnen- en buitenland. Of je las de krant. En voor nieuwsjunkies was er de radio. Voor als er eens een echte ramp was of een leuke voetbalwedstrijd. Kon je van uur tot uur de laatste ontwikkelingen volgen. We hadden geen mobieltjes, geen iPads, geen internet en geen gps, maar we wisten elkaar heus wel te bereiken als het echt nodig was. Via vaste telefoons, telex, telegram en fax. Maar ja, waarom zou je dat doen als je niet meer te vertellen had dan dat Brad Pitt binnen nu en drie jaar gaat stoppen met acteren? Bij geen bericht kon je er rustig vanuit gaan dat alles volgens plan verliep. Maar ook die tijd is voorbij.
Mijn dag begint in de regel om half zeven. Nog voor ik alle slaap uit mijn ogen gewreven heb, heb ik mijn eerste portie ellende al te pakken. Berovingen, moorden, natuurrampen, oorlogen, economische ellende en andere doemscenario’s. En meestal heeft de weersvoorspelling ook niet veel goeds in petto. Als manlief naar zijn werk vertrekt, verkas ik richting mijn thuiskantoor. Mét laptop, mét smartphone, mét iPad. Inclusief telefoon- en internetverbinding. Daar volgt dosis nummer twee: via e-mail, via Twitter, Facebook, FOK! en nog wat andere websites. In de sportschool staar ik vanaf de crosstrainer of loopband nog eens een uurtje naar de kabelkrant en ’s avonds beleven we het hele circus nog eens een keer opnieuw, maar dit keer mét verdieping, commentaren en achtergronden. En zo behoor ik dan ook tot het selecte groepje van goed geïnformeerde wereldburgers. Nou, joepie. Je zou er toch haast depressief van worden!
Mariska van der Kolck kan het bedrog van haar (inmiddels) ex-man eindelijk achter zich laten nu de vrucht van zijn buitenechtelijke gerotzooi geboren is. Dankzij ene meneer Stapel is de wetenschap ook niet meer wat het geweest is. Berlusconi vindt dat Angela Merkel een onneukbare dikke kont heeft. Nederland-Duitsland: 0-3. De tandarts wordt twee keer zo duur als we niet uitkijken en de zorgverzekering ook. Griekenland is failliet, Italië bijna; wie volgt? De nieuwe presidentskandidaat in Amerika is een losbandig boefje dat zijn topografie niet kent. Ikea blijkt al sinds jaar en dag om belastingontduikingstechnische redenen als ‘goed doel’ te boek te staan in ons land en Sinterklaas is een racistische, slavendrijvende klootzak. Zal ik eerlijk zijn? Ik had het liever niet geweten.
En daarom denk ik wel eens: zou het nieuws mij missen als ik het een dag niet volg? Of een week. Zou ik er gelukkiger van worden als ik al die nieuwsbrakende apparaten een week lang uitliet? Of een maand. Want geen nieuws is goed nieuws. En als de wereld echt vergaat, dan merk ik dat vanzelf wel. Tot die tijd ben ik liever een slecht geïnformeerde optimist.
