Pleidooi voor de nuance
Een column moet, vrijelijk vertaald, volgens de oorspronkelijke lezing een stukje tekst zijn wat aanzet tot discussie. Dit gaat veelal gepaard met stevige stellinginname en schoppen tegen heilige huisjes om reacties te ontlokken. Het geheel is bij voorkeur enigszins zwart-wit verwoord. Ik hou van zulke columns, al schrijf ik ze zelf nauwelijks. Ik ben er simpelweg niet goed in om zulke stukken te schrijven en daarbij staat of valt de harde zwart-wit column: of hij goed geschreven is. Het verschil tussen een prikkelende column of een afbrandcolumn waarbij alles, tja, kut is, lijkt klein maar is voor mij enorm. Voornamelijk omdat de laatste over het algemeen oninteressant is. Stukken die volledig geschreven worden vanuit een onderbuikgevoel voegen wat mij betreft niet zo veel toe. Daarbij is dat vandaag de dag ook niet meer echt de taak van een columnist. Inhoudsloos schreeuwen vanuit de onderbuik daar hebben we, zo lijkt het, tegenwoordig politici voor.
Ik kijk, tegen beter weten in, uit naar het moment dat het onderbuikschreeuwen van sommige schrijvers en vele politici verdwijnt en dat er weer inhoudelijk commentaar geleverd wordt. Het is tijd voor nuance! Ik word de laatste tijd nogal moe van het feit dat iedereen overal een mening over denkt te moeten hebben. En dat deze steeds minder lijkt te stoelen op argumenten, maar op volume. In discussies lijkt steeds vaker het aloude recht van de sterkste weer te gelden, qua decibellen. Een toontje lager zingen zou een hoop mensen niet misstaan.
De brug van een toontje lager zingen naar Amy Winehouse is niet zo ingewikkeld. Al zijn er vele mensen die haar stem niet kunnen rijmen met zingen. Ik heb de berichtgeving rondom haar overlijden enigszins gevolgd en het is fascinerend hoe er over haar geschreven werd: ‘Een ongelooflijke kraai' en ‘een talentloze trut.' Je hoeft niet te houden van Amy's muziek. Ikzelf vond haar platen ook niet zo aangrijpend, maar het is echt ridicuul om te roepen dat die vreselijke heks niet kan zingen. Even los van of je haar een vreselijk heks vindt. Ik haal Amy niet aan vanwege het overbekende niets-dan-goed-over-de-doden, maar al het geschreeuw over haar is een karakteristiek voorbeeld van het gebrek aan nuance. Iets niet mooi vinden wil echt niet direct zeggen dat het slecht is. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor een knakker als Ben Saunders. Ik wil er best eerlijk voor uitkomen dat de jongen me niet aanstaat en dat ik hem simpelweg vervelend vind. Maar iedereen die heel stoer roept dat de jongen niet kan zingen, zit er gewoon naast. Ik vind zijn liedjes ronduit saai en hou niet van zijn stijl, maar hij kan wel zingen en goed ook. De nuance geldt hier ook andersom. Al die bewonderaars die direct beginnen te blaten over kippenvel als hij alleen nog maar naar een microfoon kijkt, kunnen ook wel een beetje dimmen. Dat gaat evenzogoed nergens over als roepen dat hij niet kan zingen.
De basis voor bovenstaande alinea typ ik op mijn iPhone. Dat vind ik een fijne en mooie telefoon. Gek genoeg is alleen het noemen van de naam van dat stukje techniek vaak al aanleiding voor een nergens toe leidende, maar uiterst felle discussie. Je moet er de nieuwsberichten op FOK! maar eens op nalezen. Telkens wanneer er weer een semibelangrijk persoon iets suggestiefs roept over een nieuwe Apple, worden alle registers weer opengetrokken om te roepen dat Apples voor flikkers zijn en Androids namaak-Apples voor meisjes. Een tussenweg is ver te zoeken. En waarom? Geen idee. Het is een telefoon, een fucking telefoon. Je kunt je afvragen waarom de discussie überhaupt gevoerd wordt. Desalniettemin gaan de Apple-discussies er soms verhitter aan toe dan de traditionele God is (g)een sprookje-twistgesprekken. Het perspectief is echt ver te zoeken. Wáár hebben we het over?
Wáár we het over hebben lijkt niet meer zo belangrijk. Als we er maar iets van vinden. En die mening wordt zo stellig mogelijk verwoord en verdedigd. Ook al is het onderwerp nauwelijks discussiewaardig. Ik pleit voor nuance! Ik wil gesprekken in plaats van moddergooierij. Ik wil discussiëren over wat relevant is, niet over mijn telefoonkeuze. Ik wil luisteren naar muziek die ik mooi vind, zonder te hoeven roepen dat de rest kut en talentloos is. Ik wil nuance!
Zegt het voort. Maak het trending op twitter. Snoer iedereen de schreeuwende mond met een goed doordacht argument dat pleit voor jouw standpunt en geen aanval is op andermans standpunt.
Laat het volk nuanceren! Wie weet inspireren we zelfs de politiek om iets inhoudelijks te zeggen.
