De Lollycultuur

Daar sta je dan, onwetend over wat er komen gaat, protagonist in wat niet anders omschreven kan worden dan een onvoorstelbaar avontuur dat zich ieder moment gaat voltrekken. Het moment van de waarheid is aangebroken en dat besef je je maar al te goed. Je voelt je vastberaden, gebrand om het lot wat nog je nog altijd in eigen hand hebt te beslechten. Gezegend met een arsenaal aan vaardigheden en tal van andere middelen om je te handhaven tijdens de beproeving die je te wachten staat, kun je niet langer ontkennen dat een zekere mate van arrogantie je ten dele is gevallen. Alles wat je vanaf dit moment doet heeft vergaande consequenties voor de wereld om je heen en jij bent vanzelfsprekend de enige die deze taak op zich durft te nemen. Een gevoel van superioriteit overvalt je en nog voordat je goed en wel begonnen bent voel je je al heerser over iedereen en alles. Daar ga je dan, je allereerste keer op de fiets…

Als klein mannetje vond je het een hele prestatie; de zijwieltjes, het oranje vlaggetje achterop en de sturende hand van je vader of moeder nam je voor lief. Jaren later besef je dat het een vals gevoel van voldoening geweest is. Naarmate je ouder wordt, raak je steeds meer bedreven in het toerekenen van succes aan je eigen toedoen dan wel aan de verdiensten van anderen. Mensen om je heen zullen je waarschijnlijk niet langer onvoorwaardelijk prijzen voor iedere onbenullige ontwikkeling in je leven en je begint te begrijpen dat je echt zelfs iets moet presteren om het respect van je omgeving te winnen. En bij dat fietsen, daar ga je vast nog wel eens op je bek. Hoe dan ook, tot zover de echte wereld. De gameswereld lijkt namelijk een andere richting in te zijn geslagen.

Een game van tegenwoordig heeft alles: bombastische muziek, grootse omgevingen, een episch verhaal en vooral heel veel explosies. En daar sta je dan wederom. Als protagonist ligt het lot van de virtuele wereld in jouw handen en in jouw handen alleen. Iedereen in deze wereld vestigt zijn of haar hoop op jou en ieder obstakel dat je overwint tijdens je avontuur levert je eeuwige roem en dank op. Maar wanneer de muziek even stopt en de rook van alle ontploffingen is opgetrokken, slaat het besef toe. Een onzichtbare hand rust op je schouder en in je ooghoeken zie je iets oranjes wapperen. In een hopeloze poging om de hand van je af te schudden, raak je uit balans. Maar vallen doe je niet, een metalen constructie die je gek genoeg voorheen nog niet was opgevallen houdt je op de been. En dan begin je te twijfelen, zijn al die loftuitingen wel oprecht en zo ja, behoren ze je wel toe?

In spellen van de laatste jaren is het vrijwel onmogelijk om te falen en als het dan onverhoopt toch eens gebeurt, dan zijn de consequenties nihil. Aan de andere kant word je wel alom geprezen om je succes. Hoe essentieel je inbreng dan ook mag zijn voor het voltooien van een spel, de consequenties van mislukking blijven je bespaard en een vals gevoel van voldoening blijft over. Deze voldoening kun je namelijk evengoed bereiken door slechts wat aan te modderen. Een gevolg hiervan is dat de prikkel om zo min mogelijk misstappen te begaan verdwijnt; je voelt jezelf niet langer gedwongen tot het verbeteren van je gamevaardigheden.

Nu is dat als kind heel fijn. Kinderen kunnen een hoop dingen over het algemeen namelijk nog niet zo goed en omgaan met teleurstellingen hoort daar zeker bij. Je was echter hoe dan ook verzekerd van complimenten over je prestaties en dat was maar goed ook, anders had je waarschijnlijk een hoop afgehuild. Waarom onze tere zieltjes jaren later nog steeds door gameontwikkelaars gespaard moeten worden, is me echter een raadsel. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik rijd inmiddels toch liever de berm in.