De tijd zal het leren
De wekker gaat. Ik heb nog steeds een klassieke wekker die je uit moet doen met moeite, zodat je klaarwakker bent en niet weer gaat slapen. Half zes, precies de goede tijd voor een stoomdouche. Na de slaap in mijn ogen losgeweekt te hebben, loop ik maar eens naar beneden. Ik heb nog zo’n ouderwetse trap waar men gewoon van af moet lopen, anders krijg ik helemaal geen beweging meer. Eenmaal aangekomen in de keuken tik ik wat willekeurigs in onder de ontbijtknop op de koelkast. Kennelijk heb ik voor het ontbijt van mijn zoontje gekozen, want ik krijg gepofte rijst in allerlei vrolijke kleurtjes met melk. Ik besluit het maar in de koelkast te zetten en neem zelf een boterham met hazelnootpasta. Ik ga aan de keukentafel zitten en terwijl ik een hap neem, hoor ik een bliepje; de elektronische krant verschijnt onder de glasplaat waar ik van eet. Ik zet deze iets schuiner en begin te lezen: Volkskrant 27 augustus, 2030.
Het lezen van deze datum doet mij terugdenken aan vroeger, toen ik nog een tiener was. Gamen op de Wii en Playstation 3 was iets wat ondanks mijn blijvende interesse in mindere mate gedaan werd. Ik had net mijn diploma gehaald en was druk bezig met andere dingen. Wat is er toch veel veranderd in de afgelopen 20 jaar. Ik heb inmiddels een dochter en een zoontje, en ook zij beginnen te gamen. Ik heb ze laten beginnen met de oude Wii, maar al snel begrepen ze dat deze achterhaald was, en moest de laatste troef van Nintendo in huis komen: De Nintendum. Na de Nintendo Wii nam Nintendo teveel risico’s, en was het de Playstation 4 die de overhand kreeg over Microsofts 360-opvolger en de toenmalige console van Nintendo: de Nintendo 128. Door het dalende aantal fans van Microsoft ongebalanceerde console, besloot Microsoft de handdoek in de ring te gooien, en werden het Sony en Nintendo die harmonieus naast elkaar konden leven. Tot Apple zowaar een poging ging doen. Het lukte Apple aardig met de -hoe kan het ook anders- iGame, maar het bleef bij een eenmalig uitstapje. Op het gebied van handhelds bleef Nintendo oppermachtig, maar Sony’s PSP is het ook altijd goed blijven doen. Sony’s 10-jaar plan wordt nog altijd gehandhaafd, en we zijn dan ook aanbeland bij de Playstation 5, die in vele huishoudens naast de Nintendum pronkt. Met de Nintendum doet Nintendo weinig geks; virtual reality ligt nog altijd ver voor ons, en Nintendo doet het nu met fotorealistische graphics en een soort Wii-mote. Sony heeft nog altijd de DualShock als controller, maar gaat wat betreft technologie een stapje verder dan Nintendo.
Wat betreft de games is er ook een hoop veranderd. Naast de fotorealistische graphics, kunnen we ook genieten van baanbrekende AI. Zo is elke personage een supercomputer apart die volledig als mens op bepaalde acties reageert. Er zijn vele nieuwe franchises geboren in de generatie Playstation 4, maar ook oude bekenden zoals Zelda en Mario zijn nog altijd volop aanwezig in het jaar 2030. Er verscheen laatst nog een remake van Jak & Daxter op de Playstation 5; dat was me toch genieten. Ontwikkelaars zijn er overigens maar weinig bij gekomen. Electronic Arts is nog altijd volop aanwezig, en koopt geen bedrijven meer over. Zo staat Ubisoft gelukkig nog als een huis. De nieuwe Prince of Persia is trouwens erg vet, die staat bovenaan mijn lijstje van beste games aller tijden. Toch hou ik ervan om tussen al die nieuwigheid door af en toe een Playstation 3 spel te spelen. Graphisch stelt het weliswaar niets meer voor, maar ik ben toch een man van middelbare leeftijd, en die willen nog wel eens teruggrijpen naar de goede oude tijd; die tijd dat ik spelletjes speelde en columns schreef voor FOK!games. Terwijl ik hier aan denk, rij ik terug van een lange en zware werkdag. Mijn vrouw en kinderen liggen al in bed, en ook ik heb nog weinig behoefte om wakker te blijven. Ik neem nog even een snelle snack uit de koelkast en ga dan ook mijn bed in. Ik geef mijn vrouw een kus en val in slaap.
De wekker gaat weer, het is nog altijd die klassieke wekker van toen ik een tiener was, maar nu ben ik weer die tiener. Misschien komen een hoop dingen wel precies zo uit zoals ze hier staan, maar waarschijnlijk loopt het totaal anders; de toekomst is niet te voorspellen. Ik kan nu wel gaan gooien met allerlei spreuken of jullie lastig vallen met het herhalen van de titel, maar ik houd niet van clichématige spreuken. De titel is natuurlijk wel op zijn plaats. Laten we maar gewoon ons leventje lijden, en dan zien we vanzelf wel hoe het later uitpakt. Misschien is de toekomst wel helemaal niet appeltjesgroen zoals ik hier boven beschrijf, maar gewoon lekker cliché rooskleurig.
