Venetië is een ordinair soort Efteling
Aan: DannyVan Stefan
Betreft: Venetië is een ordinair soort Efteling
Vrijdag 14 september
Even een weekje geen Rita, Geert, Jannes, Dries en Kim. Onderweg naar Italië strandden we als het al pikkedonker is in Duitsland. We vertrokken vrijdagmiddag 12.30 uur en kwamen prompt in files terecht. We zijn rond 21.00 uur in een dorpje genaamd Wurzburg terecht gekomen, ergens onder Neurenberg waar ze ooit nog oorlogsmisdadigers hebben berecht. In het centrum was het een drukte van belang, ook Duitsers gaan blijkbaar uit op vrijdagavond. We willen nog wat eten, waar gelegenheid genoeg voor is. Op elke hoek van de straat een worstentent en daartussen kun je Turks, Thais en Grieks eten. Lastiger wordt het om een hotel te vinden. Ik zeg ridderlijk tegen m’n vriendin dat ze mag blijven zitten in de auto en dat ik wel even een kamer regel. We zijn zo brak als een vrouw van middelbare leeftijd die net door Bokito is aangevallen. We willen alleen maar eten en slapen. Maar een half uur en dertien hotels later ben ik erachter dat werkelijk elk hotel is volgeboekt. Het is zeker een feestdag ofzo. Ik keer terug bij de auto en mijn vriendin zegt dat ze dan wel nog even gaat kijken. En wat een geluk, in het eerste hotel waar ik nul op rekest kreeg blijkt dat er toch nog een doppelzimmer vrij is. Dat is toch echt toeval dat er toch iemand is uitgecheckt om half tien ’s avonds. Dat maak je niet veel mee. We gaan een hapje eten bij de Thai twee deuren verderop. Een bord eten voor 5 euro en een halve liter Warsteiner later rollen we ons bed in. Douche en WC zijn te vinden op onze gang, maar die heb ik beide niet meer nodig. Moe!
Dinsdag 18 september
Riva del Garda is een soort Italiaanse Salou. Straten vol hotels en Duitsers. Op 200 meter het Gardameer met kiezelstrand waar de Duitsers zonnen en zwemmen. Omdat ik voor een pilot voor FOK!tv een reisverslag wil maken ben ik veel aan het filmen. Zo ook Duitse meisjes in bikini die zo moeizaam blootsvoets over kiezelstenen lopen dat ‘t lijkt alsof ze de hele nacht in hun reet zijn geneukt. Na een half uur filmen komt er een meisje naar me toe. Of ik de beelden wil deleten, vraagt ze eerst in het Duits en dan in het Engels. Hoewel ik zeker vijf minuten lang pontificaal de camera op haar gericht hield ontken ik natuurlijk en zeg dat ik haar niet heb gefilmd. Ze heeft het nog even over dat ze zichzelf niet op YouTube wil terugzien. Ik benadruk dat ze niet is gefilmd en ze gaat weg. Als ik in de hotelkamer de tape terugspoel blijkt dat ze er mooi opstaat.
Donderdag 20 september
De lokettist van het station in Rovereto spreekt ineens niet goed Engels meer. Vijf minuten geleden kocht ik twee kaartjes naar Venetië voor 43 euro maar als ik toch nog even navraag of het retourtjes zijn blijkt dat t enkeltjes zijn. 86 euro voor een retourtje Venetië? Dacht het niet. Ik eis mijn geld terug en een collega moet hem uitleggen wat ik wil. GELD TERUG! De man kijkt boos en smijt 43 euro op het draaischijfje. De drie euro parkeergeld laat ik voor wat het is, spring in de auto en 2 uur later parkeer ik mijn auto op een kunstmatig parkeereiland. Een waterbus brengt me naar San Marco, een wijk in Venetië. Nu zal ik eerst vertellen wat ik dacht wat Venetië was: een romantische stad, ongerept, geen verkeer, af en toe een gondelier die jou en je partner ‘O SoleMio’ toezingt tegen de koperen ondergaande zon in een met kaarslicht verlicht en krap kanaaltje. Daarna eet je pizza met een strijkkwartet naast je tafel terwijl je uitkijkt naar een van de mooie paleizen in de drijvende stad.
Dit is de werkelijkheid: Venetië is in het laagseizoen drukker dan de Efteling tijdens de bouwvak. Honderdduizend toeristen willen tegelijk over pleintjes en door steegjes lopen, maken met honderden tegelijk dezelfde foto van gebouwen die al zeker tachtig miljoen keer op de foto zijn gezet. Een vies mannetje verkoopt vieze zaadjes die de duizenden duiven heerlijk vinden, zodat duizenden duiven tegelijk over het plein banjeren en op toeristen vliegen die de zaadjes vasthouden terwijl ze poseren voor de familie thuis. Deze smerige vliegende ratten schijten ondertussen het hele plein onder. Als je denkt een romantisch gondeltochtje te kunnen maken: vergeet het maar. Die paupers vragen zestig tot honderdvijftig euro voor 40 minuten varen. Hoewel, varen, meer filerijden. De kanalen zitten vol met gondels. Bovendien stinken de kanalen alsof je een excursie door het Antwerpse riool houdt. Wat een bezoek aan een museum of kerk kost weet ik overigens niet, want de wachttijd bedroeg zo’n drie uur.
Wil je wat eten? Bekijk dan de kaart en doe de prijs maal drie, want je betaalt namelijk voor je tafel, bestek, het zoutvaatje en je brood, en dat is duurder dan de pizza of spaghetti. Biertje? Voor 7 euro heb je een glas. Oke, als je even iets verder dan de centrale pleinen zoekt is het iets goedkoper maar dan kun je net zo goed een klein dorpsrestaurantje zoeken. Verder struikel je over de Afrikanen die op elke brug nepGucci’s verkopen en heb je in elke steeg wel een zwerfster die doet alsof ze niet kan lopen en bedelend je geld wil aftroggelen. Wel leuk is om even te blijven staan kijken want dan zie je dat ze toch snel naar een plekje uit de zon kan lopen.
De totale schade van alleen de reis (200 km) naar Venetië en terug is 84 euro: 20 euro diesel, 20 euro tol, 20 euro parkeren en 24 euro watertaxi. Tip voor wie toch gaat: Zwart varen! Ze controleren nooit. Kortom, als je een dagje wil doorbrengen aan kanalen, duiven wil voeren, kunst wil bezoeken, over de hoofden van toeristen wil lopen, in de rij wil staan voor een museum, een rondvaart wil maken, zwervers wil uitfoeteren, dure broodjes wil eten of gezakkenrold wil worden, ga dan gewoon een dagje naar Amsterdam. Want Venetië is een ordinair soort Efteling. Leuke steegjes, maar die zie je in het Land van Laaf ook.
Ben blij als ik weer terugben, heb zin in Chinees! Ben overigens erg benieuwd naar jouw vakantiehorror.
Stefan
PS: heb je Prinsjesdag nog voor me opgenomen? Wil de hoedjes van Bea en de prinsessen nog eens rustig doornemen.
