de Webstort (Pretbommenopslagplaats)
Het is 6 jaar geleden dat er wat vuurwerk de lucht inging. Dikke sensatie, man!
Ik vond in een nieuwsgroep een geceepeed stukje van me terug.
Aan de Aandacht ontsnapt (aka Pretbommenopslagplaats)
Enschede. Ik ken de stad een beetje. Jaren geleden moest ik er gedurende langere tijd een paar dagen per week zijn. Een middelgrote provinciestad als er dertien in een dozijn gaan, met een gemoedelijke bevolking die een enigszins argwanende houding aan de dag legt jegens met name Randstedelijke import. Later volgde ik met een grijns op mijn gezicht de ontwikkelingen rond Twentestad. Komaan, Hengelo en Borne, verenigt u zich met ons; samen worden we één van de grootste steden van Nederland. Want het wilde maar niet vlotten om Enschede kerngezond te maken na de ineenstorting van de textielindustrie. Burgemeester en Wethouders zaten veelvuldig met de handen in het haar. Soms riepen ze: Twentestad wordt dé schakel tussen de Randstad en de Grote Republiek der Duitsers. Maar in Hengelo wilden ze er niet aan. Toch petje af voor zulk een ambitie, want zonder komt men nergens.
En nu staat de stad dan ineens vetgedrukt op de wereldkaart. Wereldberoemd dankzij een pretbommenopslagplaats die even aan de aandacht van de ambitieuze bestuurders was ontsnapt. Te druk met het Grote Geheel. Wat rest zijn de puinhopen van de hedendaagse geschiedenis. Doden en gewonden en honderden woningen tot ruïnes verwoest. Zo zie je maar weer wat er kan gebeuren als de boven ons gestelden zich drukker maken om droom dan om werkelijkheid. Bij de lokale bevolking kan één van die boven ons gestelden - burgemeester Mans - weinig kwaad doen, bij de pers trouwens idem dito. Vreemd vind ik dat. "Ich habe es nicht gewusst", sprak hij tegen een Duitse journalist en kwam ermee weg, hoewel in dat zinnetje een wereld sprak. Nu ja, het schijnt een sympathieke man te zijn en lid van de PvdA, dus de inborst is goed moet u maar denken. Ik denk echter dat Mans zich te veel met het Grote Geheel heeft beziggehouden in plaats van met die pietluttige zaakjes die door de ambtenaren van dienst routineus worden afgehandeld. Eerst zakelijk burgemeester, daarna ineens waardig en vertrouwenwekkend burgervader toen het al te laat was.
Even over het toch behoorlijk dappere, getroffen volk. Velen wisten niet eens dat ze op een vulkaan leefden, ofschoon ze het wel hadden kunnen weten als ze krant eens wat grondiger hadden gelezen. Onverschilligheid? Te veel dagelijkse beslommeringen? Of leeft men simpelweg graag met de oogkleppen op terwijl men versuft avond aan avond naar de vele verstrooiende pulpzenders kijkt? Eén witte raaf in deze, meneer Slot uit de Renbaanstraat, die in 1997 als enige een bezwaarschrift indiende tegen een nieuwe vergunning voor S.E. Fireworks en een stuitend briefje van de dienstdoende gemeente-ambtenaar terug ontving met als tekst, en nu parafraseer ik uit Elsevier: "De aanvraag tot vergunning van S.E. Fireworks kan slechts worden getoetst aan de Wet Milieubeheer, niet aan planologische casu quo ruimtelijke ordeningsaspecten. De door u ingebrachte bedenking kan derhalve bij de beoordeling van deze vergunningsaanvraag buiten beschouwing worden gelaten. Ambtshalve merken wij nog op dat onderhavige inrichting niet is gevestigd in een woonwijk, zoals kennelijk door bezwaarde wordt gesteld, maar op een industrieterrein."
Dat dergelijk bureaucratisch gemompel ons tot heil moge zijn.
S.E. Fireworks als metafoor voor de stad die groter wilde groeien... Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Nieuwe eigenaren die het groter wilden aanpakken dan hun vroegere baas, die nieuwe mogelijkheden zagen. En ze hadden het tij mee, want tegenwoordig wordt zowat elke kermis met een spetterend vuurwerk afgesloten. We kunnen er maar geen genoeg van krijgen. Ik ken geen land in Europa waar men zó verzot is op vuurwerk als juist Nederland. En ach, vuurwerk is vrijwel ongevaarlijk. Toch? Niet in de hand houden en voldoende afstand bewaren, dat voldoet. Opvallend genoeg, zo blijkt, waren er deskundigen die op de hoogte waren van de gevaarlijke situatie bij S.E. Fireworks. Zo hoorde ik een Duitse expert, die het bedrijf eens had bezocht, zeggen dat hem meteen al was opgevallen dat het er niet pluis was. De media likkebaardden maar verzuimden helaas te informeren bij mijnheer wat hij daar zoal aan had gedaan. Had hij een brief op poten naar de gemeente gestuurd, had hij de noodklok geluid? Ik ben bang dat hij slechts hoofdschuddend naar huis is gegaan en voldaan dacht: Bei uns ist alles besser.
Ik zie de parlementaire enquête, of één of ander aftreksel daarvan, al gloren. De burgemeester, een enkele wethouder, de brandweercommandant, wat ambtenaren, de verantwoordelijke ministers, een vertegenwoordiger van de landmacht, vertegenwoordigers van de vuurwerkbranche, een verdwaalde hoogleraar, hulpverleners, getroffenen...een stoet zal aan ons voorbijtrekken. De aanbevelingen, de verwijzingen, de notities, de rapporten en de mea culpa's zullen niet van de lucht zijn. En ach, er zal heus wel wat ten goede veranderen. Maar het is en blijft jammerlijk en vrijwel onontkoombaar dat we pas leren nadat we eerst flink op ons gezicht zijn gegaan.
