de Webstort (Magisch denken)
Beste,
Magisch denken...verstandig van jouw vrouw dat ernstig te nemen, want ik ben daar echt heel sterk in. Met name in gevaarlijke situaties, zoals in een vliegtuig, kom ik goed van pas als bijvoorbeeld de vleugel waar ik op uitkijk op het punt van afbreken staat, en daar wijs ik metgezellen doorgaans met klem op: "Kijk dan, man!... Die vleugel houdt die druk nooit, dat kán gewoon niet!" Met wat geluk, maar vooral ontzettend veel geestkracht, lukt het me tegen de natuurwetten in de vleugel er ternauwernood aan te houden. Dodelijk vermoeiend en geloof maar niet dat er een bedankje van af kan.
Van de zomer willen we weer naar Kroatië. Met het vliegtuig. Ik zei dat met de trein reizen wel zo leuk is, maar daar willen ze niet aan. "Anders ga ik wel alleen met de trein", opperde ik. Maar ik kan het natuurlijk niet maken om niet bij m'n gezin te zijn, want zonder mij valt het geheid uit de lucht.
Ideaal zou zijn als ik voor vertrek het vliegtuig kon inspecteren, dan weet ik alvast waar ik onderweg op moet letten. Wel graag met de bevoegdheid de vlucht na een zorgvuldig onderzoek te kunnen afgelasten. De kans lijkt me aanzienlijk dat ik dan het vliegtuig naar de schroothoop verwijs. Die dingen zijn gemiddeld veel te oud als je het mij vraagt. Het is toch niet normaal om twintig jaar oude rammelkasten op te kalefateren en het luchtruim in te vogelen met tientallen tot honderden mensen erin?
En waarom glimlachen de stewardessen altijd zo vriendelijk en welwillend? Is het dan zo plezierig om in een gesteven mantelpakje je leven in de waagschaal te leggen in een zwevende molotovcocktail?
Piloten schijnen een soort Übermenschen te zijn met een buitengewoon stabiel karakter heb ik me laten vertellen of mezelf eens proberen wijs te maken, maar tot dusver heb ik daar weinig van gemerkt. Of ze spreken de passagiers door de intercom toe alsof het ze allemaal niks meer kan schelen, of ze breken zomaar een zin af waardoor ik ga denken dat er grote problemen aan boord zijn en dat die urenlange vertraging helemaal niet kwam door een defecte airconditioning, maar minimaal door een motor die elk moment in lichterlaaie kan vliegen.
Ik vlieg trouwens bijna steevast op het verkeerde moment. De eerste keer dat ik vloog was van Oostende naar Londen, kort na Lockerbie. Op vliegveld Oostende moest ik door een detectiepoortje, ik ga ervan uit omdat ik er nogal verdacht uitzag. Een keer of vijf moest ik erdoor lopen, maar wat ik ook aan metaal afgaf, steeds ging het alarm. Op het laatst zei ik tegen de besnorde norse agent dat het mogelijk door mijn jas kwam, omdat die nogal wat ritsen had. Jas uit en inderdaad, het bleef stil. De agent gaf me mijn jas terug - zonder die doorzocht te hebben - óm het detectiepoortje heen en toen werd ik er niet geruster op.
Het vliegtuig bood plaats aan zo'n zeventig passagiers en twee van hen trokken mijn speciale aandacht. Een bleke jongeman met ongewassen halflang sluik haar (duidelijk een lid van de IRA) en een hele donkere neger (daar weet je het maar nooit mee). Voor de argeloze passagier leek het alsof die twee niets met elkaar te maken hadden, ze zaten ook een aardig eindje uit elkaar, maar ik had wel door dat het geen zuivere koffie was.
Tijdens die vlucht, die een eeuwigheid duurde, werd me om de haverklap gevraagd hoe het vliegen me beviel. Bijster op mijn gemak zat ik niet, want behalve met twee terroristen in de gaten te houden, was ik er ook druk mee om mijn nogal dwangmatige gedachten in goede banen te leiden. Ik denk zo een flinke barst in de romp als ik niet uitkijk, en ik moest alle zeilen bijzetten om allerlei breuken en scheuren weer ongedaan te maken. Een behoorlijk karwei.
Boven het Kanaal begon het vliegtuig op en neer te stuiteren. Volgens de anderen was dat normaal. Turbulentie. Ik vond het er anders nogal overdreven heftig aan toegaan. Bij Londen wees ik erop dat de ene keer de aarde dichtbij was en de andere keer weer veraf. Of dat soms normaal was? Ik werd bedenkelijk aangekeken, en mij werd verzekerd dat alles dik in orde was. Behoorlijke turbulentie, heette het nu.
Pas nadat ik met een uiterste krachtsinspanning het vliegtuig veilig aan de grond had weten te krijgen, werd toegegeven dat het inderdaad meer geweest moest zijn dan turbulentie alleen en dat het niet gebruikelijk is dat een vliegtuig een paar honderd meter naar beneden valt om vervolgens razend snel weer honderden meters te stijgen.
Afijn, heelhuids op een vliegveld bij Londen. Begane grond, lopende band. Van het IRA-lid en de Neger werd de bagage doorzocht. En die van mij ook. De rest kon zonder veel oponthoud doorlopen. Vooral mijn vitaminepillen werden terdege bestudeerd en streng vroegen ze wat ik in Engeland kwam doen en hoelang ik wilde blijven en of ik wel genoeg geld had. Door die zenuwslopende vlucht sloeg ik al snel door en bekende dat ik mijn broer ging bezoeken en dat ik voldoende geld had.
Zo heb ik meer van die vluchten, maar het voert te ver die allemaal te vermelden. Een normale zit er in elk geval haast niet tussen. Daar doe je niks aan, je kan dat niet van tevoren al weten. Pas op het moment zelf kan ik ingrijpen. In het heden.
Straks naar Kroatië rust ik het vliegtuig in gedachten perfect uit. De piloot stottert niet, is in goede conditie en heeft geen huwelijksproblemen die hem zwaar deprimeren en maken dat ie weleens denkt: ik knal 'm gewoon tegen die rotswand op. De stewardessen reppen met geen woord over reddingsvesten en zeker niet over nooduitgangen, want die floepen anders op tien kilometer hoogte zomaar open.
Het deed me deugd van je te horen dat jouw vrouw vertrouwen heeft in mijn gave de loop der dingen met louter gedachtes te kunnen beïnvloeden - laat haar deze brief ook maar lezen, dat zal haar vertrouwen nog sterken. Ik ben er al mee begonnen het magisch denken ten volle in dienst te stellen van jullie beiden. Je zult het wel gemerkt hebben ondertussen? Helemaal of bijna geen ruzie meer gehad he. Hier en daar, af en toe, kan het nog misgaan...dat ik het verkeerde, het tegenovergestelde, denk van wat ik beoog. Maar ik weet daarmee om te gaan, het te herstellen. Anders was ik allang verongelukt immers.
Groet!
