FOK!film op het IFFR: Misdaad loont (deel 2)
Vorig jaar werd een aantal actiefilms uitgelicht tijdens het IFFR. Iedereen denkt doorgaans bij filmfestivals eerder aan meer intieme, onafhankelijke producties met drama of romantiek in de hoofdrol. Een onafhankelijke film is echter niet per definitie een rustige prent, iets wat, net als vorig jaar, ook dit jaar weer wordt bewezen.
Big Bad Wolves (Aharon Keshales & Navot Papushado)
Als Quentin Tarantino over een film roept dat het de beste film van het jaar 2013 is, dan brengt dat wel wat teweeg. Er worden verwachtingen geschept, verwachtingen die ver uiteen kunnen lopen: de regisseur is immers fan van B-films en dat betekent niet altijd evenveel goeds. De buzz rondom de film is aantrekkelijk en het is dan ook een leuk extraatje om een film als Big Bad Wolves te zien tussen toch vooral onafhankelijke en meer intieme films.
Daarbij komt ook nog eens dat de film daadwerkelijk de moeite waard is. Al snel wordt duidelijk waarom Tarantino fan is van deze film: misdaad in combinatie met humor en hier en daar een portie scherpe dialogen. Zo goed als het werk van de meester zelf is het misschien niet, maar zeer vermakelijke kost is het zonder meer. Het zegt genoeg dat een enkeling na afloop van de film “Yeah!” riep, want Big Bad Wolves heeft wel degelijk een Tarantineske coolheid.
On the Edge (Christian E. Christiansen)
Om wat verder met Europese cinema te knipogen naar Hollywood, brengt de Deens regisseur Christiansen met On the Edge een film die wordt gepromoot als een soort spin-off van de Fast & Furious-reeks. De link is al snel gelegd als je een stel boefjes over de straat ziet racen, maar daar ligt dan ook de enige parallel. Zoals het Europeaanse filmmakers betaamt is deze film wat grauwer, minder groots en de glitter en de glamour van Hollywood is ver te zoeken.
Het verhaal heeft ook meer om handen. In plaats van een vermakelijk kat-en-muisspelletje hebben deze hoofdrolspelers te maken met morele dilemma’s. Zonder spoilers weg te geven: de heren krijgen nogal een (letterlijke) klap te verwerken en hun vriendschap wordt danig op de proef gesteld. Misschien niet verschrikkelijk origineel, maar de sfeer is goed en de film is zorgvuldig gemaakt. Gewoon een film die even lekker wat harder schreeuwt op een festival waar over het algemeen bedachtzaam gesproken wordt.
Blue Ruin (Jeremy Saulnier)
Veel tekst wordt er ook niet gesproken in Blue Ruin, een wraakfilm die het beste van twee werelden neemt: een kleine productie die het harde niet schuwt. Vaak krijg je eerst te zien te wat de slechterik voor gruweldaad pleegt, voordat de wraakactie wordt ingezet, waardoor je als kijker nog meer hoopt op vergelding. Hier niet, want regisseur Saulnier vond dat te standaard. Prima keuze, want dit werkt ook uitstekend.
Daarvoor worden gruweldaden uiteindelijk niet compleet vermeden. Integendeel, er zitten best een paar wat meer obscene scènes in de film. En ook dat werkt goed, en dat terwijl dit pas Saulniers tweede speelfilm is. Rust wordt afgewisseld met meer actie en daartussenin zit af en toe een prima stukje humor en suspense. Het thema van het IFFR mag dan wel Europees getint zijn, onafhankelijke Amerikanen kunnen er ook nog steeds wat van.
