FOK!Film op het IFFR; voorbereiden, of niet?
Op het IFFR draait altijd een enorme diversiteit aan films. Voor de liefhebber is dit dus het moment bij uitstek om de blik te verbreden: natuurlijk zijn er meer bekende films te vinden die na het festival ook een reguliere release krijgen, maar er zijn ook van die kleine pareltjes die alleen op dit festival te zien zijn en daarna nooit meer ergens terug te vinden zijn. Zelfs niet op ons geliefde internet. Zoiets kan wat doen met je verwachtingen en verwachtingen kunnen heel gevaarlijk zijn.
Neem nu de films van vandaag: Jackie en Le serpent aux mille coupures. De eerste is een van de grote namen op het festival, met Natalie Portman als hoofdrolspeelster en 3 Oscarnominaties. Dat lijkt dan dus een prima keuze om mee te pikken. De tweede is een film die een nog niet volledig ingevulde IMDb-pagina heeft en een titel die bijna mooier is dan Natalie Portman zelf. En zonder je te verdiepen in de film, is dat dan al genoeg informatie om toch voor die film te kiezen. Waarom? Omdat het dan alleen maar mee kan vallen en zulke gokjes maken een filmfestival zo leuk - vooral als ze goed uitpakken.
Jackie (Pablo Larraín)
Pablo Larraín is een politiek geëngageerd filmmaker, dus dat hij er voor zijn eerste grote Amerikaanse productie voor kiest weer iets met politiek te doen, is geen verrassing. Hij kiest met Jackie echter voor de nog niet eerder zo uitgebreid belichte kant van Jackie Kennedy, de vrouw van de vermoorde Amerikaanse president John F. Kennedy. Zij zat naast hem toen zijn hoofd aan gruzelementen werd geschoten, dus dat moet een interessante invalshoek opleveren.
Dat doet het ook, echter komt dat er niet helemaal uit in deze film. Jackie Kennedy geeft een interview over wat er gebeurd is en stelt vooraf heldere en strikte regels op, waardoor het duidelijk is dat Jackie iemand is met een mening en visie. De momenten tijdens het interview zijn dan ook het sterkst, omdat hier een heel ander type te zien is dan tijdens het rouwproces. Dat is ook logisch, want zo’n historisch moment kan niet anders dan een enorme impact achterlaten, maar het grootste gedeelte van de film blikt terug op eerdere momenten en juist die missen dat beetje extra om het geheel naar een hoger plan te trekken.
Dat neemt niet weg dat Jackie geen slechte film is. De karakterontwikkeling van Jackie is op zijn minst degelijk te noemen en de prestatie van Portman is goed, hoewel ze af en toe balanceert op het randje van overacteren. Daar waar Larraín met zijn eveneens op het IFFR vertoonde No nog zo goed onder de huid wist te kruipen, blijft Jackie juist meer aan de oppervlakte.
Le serpent aux mille coupures (Eric Valette)
Eric Valette is een kleine regisseur, letterlijk en figuurlijk, maar hij heeft al een goed aantal films op zijn naam staan. Met Le serpent aux mille coupures (gebaseerd op het gelijknamige boek) levert hij een film op met een mooie titel, maar een inhoud die prima past in de eerdere IFFR-specialreeks ‘Misdaad loont’. En als je dit voorgeschoteld krijgt zonder er ook maar iets van te weten, is het maar beter als je een beetje beschikt over een sterke maag.
Deze Franse film schuwt bloed namelijk niet. En afgehakte lichaamsdelen ook niet. Maar eigenlijk is het niet eerlijk om daarmee te beginnen, want dan is het net of dit een film is met heel veel gore en alleen maar geweld, maar dat is niet het geval. Le serpent aux mille coupures is juist meer een western in een modern jasje - niet geheel toevallig gaf Valette na de vertoning ook aan dat dat zijn favoriete genre is - die het geweld uit het boek verzwakt, maar nog wel op een duidelijke manier aanwezig laat zijn om geen afbreuk te doen aan de personages. Die liefde voor het genre komt mooi terug in een hommage aan The Man With No Name, het Clint Eastwoord-personage uit de Sergio Leone-westerns. Verder zijn er weinig grote dialogen, is er een Duits-Spaanse Aziaat met lichtblauwe ogen en een groteske shoot-out aan het einde maakt het eerbetoon af.
Overigens heeft Valette de grote woestijn verruild voor het armoedige Franse platteland. Een bewuste keuze, om de sociaal-politieke lasten uit het land aan te kaarten. Of eerder kort aan te stippen, want een grote rol in de film speelt dat verder nooit; ergens is dat jammer, want het had de film nog wat sterker kunnen maken. Nu blijft het bij een excuus om eens lekker los te gaan op enkele ledematen en de filmkijker achter te laten met een grote grijns op het gezicht.
Tenzij je een zwakke maag hebt en de film voortijdig hebt verlaten.
