FOK!film op het IFFR: misdaad loont
Een filmfestival teert voor mij doorgaans op van die typische filmfestivalfilms. Sleutelwoorden zijn daarbij vaak vooral klein en intiem. Geen wonder dus dat films als Kid en 36 zo goed scoren, daar zij die twee zaken perfect op elkaar hebben afgestemd. Daarbuiten ben ik echter ook slechts een man en ontkom ik er niet aan een zwak te hebben voor goede misdaadfilms. En laat het IFFR daar nu enkele films van in het aanbod hebben zitten.
Eerder passeerde bijvoorbeeld al De Wederopstanding van een Klootzak de revue, een uitstekende Nederlandse misdaadfilm. Andere landen kunnen echter ook prima vermakende crimi's maken. Denk bijvoorbeeld aan Hongkong, waar regisseur Johnnie To een bijna cultige actiefilm uit zijn mouw schudde, en Engeland, waar Rowan Athale een krachtig speelfilmdebuut over kruimeldieven wist te produceren.
Du Zhan (Drug War) (Johnnie To)
Hoewel enkele clichés niet vermeden worden, heeft regisseur To van Drug War een daverend spektakel weten te maken. De prima muziek en doeltreffende cinematografie dragen bij aan datgene wat To voor ogen moet hebben gehad: een stoere actiefilm maken. Zonder slag of stoot kan de conclusie heel snel getrokken worden: het is hem gelukt.
Drug War
Een drugsproducent wordt gevangen genomen en uit angst voor de doodstraf is hij bereid vrijwel alles en iedereen erbij te lappen: zolang hij het zelf maar overleeft. Hierbij komen enkele plottwists om de hoek kijken die ervoor zorgen dat het verhaal niet te rechtlijnig wordt. Nog belangrijker is echter dat er een stevige dosis humor in zit, maar vooral dat de actie van het scherm spettert. Er worden geen concessies gedaan en de bijna western-achtige shootout tegen het einde heeft haast epische proporties.
Dit alles tezamen moet van Drug War een stevige culthit maken: een klein handje clichés, foute personages, een volwaardig misdaadverhaal en boven alles een flink pak pompende actie waarbij nergens de gulden middenweg gekozen wordt. Ik voel me weer een echte man.
Wasteland (Rowan Athale)
Wat dat betreft is Wasteland van een geheel andere categorie. Geen stoere geweldsscènes die doen denken aan Die Hard, maar een meer gedoseerde en kalme heist-film die verhaalt over vriendschap en het pakken van kansen in een armoedig milieu. Natuurlijk is dit al vaker gedaan, maar regisseur Athale levert een stijlvol speelfilmdebuut af dat tegen het einde nog wat aan kracht wint.
Wasteland
De film opent met een verhoor op het politiebureau: de overval is dus misgegaan. Hierna volgt met terugwerkende kracht het verloop naar het verhoor, waarbij thema's als misdaad, liefde en vriendschap voorbij komen. "Been there, done that,", zou je denken. Dit weerhoudt de film er echter niet van te verrassen, want met name tijdens de derde akte doet de film dat overtuigend. Waar Wasteland hiervoor leek te verzadigen tot een zeer fraai weergegeven dertien in een dozijn film, geeft de slotakte net een zetje in de rug om toch de middenmoot te kunnen overstijgen.
De vormgeving droeg hier echter al aan mee, want die compenseerde het af en toe clichématige verloop en maken er een technisch prachtige film van: de cinematografie, belichting, locatiekeuze en de muziek dragen alle bij aan een zeer sfeervolle misdaadfilm. Grensverleggend is dan misschien niet, maar het jasje dat Athale de film heeft aangetrokken en de slotakte zorgen ervoor dat Wasteland zeker de moeite waard is.
Het IFFR beleeft morgen zijn laatste dag. Houd de site van het IFFR of deze special in de gaten voor de laatste nieuwtjes.
