FOK!film op het IFFR: van kind tot klootzak
Het Internationaal Film Festival Rotterdam draait nog steeds op volle toeren en FOK! doet daar verslag van! We bekijken een selectie van films voor je en laten zien wat je mist. Zo draait er een Nederlandse comicverfilming, een Belgische film waarin nauwelijks gesproken wordt en Hongaarse een film die volledig uit fragmenten van andere films staat: stuk voor stuk aanraders!
De Wederopstanding van een Klootzak (Guido van Driel)
Als een stripboek wordt verfilmd mag je op visueel gebied best wel wat verwachten. Verwend als we zijn met de grote blockbusters van de laatste jaren, met Zack Snyder als meest uitbundig visionair in dit genre, is het heel wat anders om De Wederopstanding te zien. Vergelijkingen met Snyder raken dan vrijwel kant noch wal, maar elders gemaakte vergelijkingen met Tarkosvsky en Tarantino zijn wellicht ook teveel van het goede.
De Wederopstanding van een Klootzak
Maar is dat dan slecht? Nee, verre van zelfs. De rustige vertelstructuur - het betreft daadwerkelijk een wederopstanding van een klootzak - wordt prachtig vormgegeven middels een daadkrachtige cinematografie. Het oogt niet zozeer cartoonesk, maar de mise-en-scène en het productiedesign refereren op veel subtielere wijze naar de mogelijkheid dat het hier om een comicverfilming gaat. Het hoeft dus niet per se zo te zijn, maar het heeft er wel verdomd veel weg van. Een groot compliment, want uitbundigheid had ook niet bij dit verhaal gepast.
Het verhaal zelf, gebaseerd op comic Om mekaar in Dokkum, zit namelijk vol met symboliek. Ja, het doet zo nu en dan poëtisch of dromerig aan. En ja, het heeft een enkele gewelddadige uitspatting, maar vergelijkingen met Tarkovsky noch Tarantino gaan hier op. Van Driel heeft hier, samen met een fantastische Yorick van Wageningen, namelijk volledig eigenhandig een sterke film van gemaakt die voor het grootste gedeelte weet te overtuigen en ook nog eens nergens typisch 'Nederlands' aandoet.
Odayaka na nichijô (Nobuteru Uchida)
De gevolgen die de tsunami in 2011 hadden, met name de kernramp van Fukushima, bieden interessante stof om te verfilmen. Odayaka haakt in op die gedachte. Zonder ook maar iets van de ramp in beeld te brengen, is dit een film die inspeelt op de angsten en onzekerheden die de ramp met zich mee heeft gebracht.
Opvallend is hoe hierbij een tweestrijd ontstaat tussen de mensen die de potentiële risico's laag inschatten en de mensen die verschrikkelijk bang zijn voor desastreuze gevolgen. Helaas heeft Odayaka daarbij net iets te vaak ee repetitief karakter en is het scenario daardoor een tikkeltje oppervlakkig.
De film wordt echter relatief eenvoudig overeind gehouden door Shinohara en Sugino. Sugino vanwege haar overtuigende en intens verdrietige rol, Shinohara omdat zij meer de leegte en onzekerheid weet te vertolken. Ondanks het gebrek aan plotontwikkeling is het basisconcept dik in orde en weten de actrices het geheel treffend weer te geven.
Kid (Fien Troch)
Daden spreken luider dan woorden. Dat is wat Fien Troch met deze film duidelijk wilde maken, mede omdat zij zelf moeite heeft haar ware emoties onder woorden te brengen. Haar missie is zonder meer geslaagd. Kid heeft weinig dialoog en teert op de interactie tussen de jonge acteurs, maar de zo nu en dan haast poëtische en serene beelden geven de gemoedstoestand van Kid - die onder moeilijke omstandigheden alleen met zijn moeder en broertje op een boerderij leeft - uitstekend weer.
Kid
Omdat de kinderen deels mochten improviseren, levert dit herkenbare en grappige momenten op, maar de achterliggende gedachte is toch wat treurig. Ondanks deze speelsheid is de thematiek dan ook overwegend droevig en de beelden spreken wat dat betreft boekdelen. De melancholische sfeer en de beklemmende muziek maken het verder helemaal af. De film zal niet iedereen liggen, maar voor wie de rustiek en symboliek weet te waarden, ligt hier toch een intiem pareltje in het verschiet.
Final Cut – Ladies and Gentlemen (György Pálfi)
Een film die volledig bestaat uit fragmenten uit andere films, je moet het maar bedenken. Dat kan eigenlijk maar twee kanten op gaan: de goede of de slechte, maar achteraf kan de film toch in de positieve categorie geschaard worden. Zo nu en dreigt de film teveel in herhaling te vervallen, maar dat wordt dan vrij rap gecorrigeerd door de montage die weer een grappig moment opleverde. Het knapste is nog wel dat de gehele film een duidelijke structuur heeft en simpelweg een typisch filmisch liefdesverhaal vertelt en natuurlijk is het een prachtige vondst is om zo een film te produceren. Leuk aanradertje.
