CD Review: Bush - Golden State
Ik wilde over Golden State van Bush schrijven dat deze zeurderig en flets klonk. Omdat ik met de woorden lag te knoeien drukte ik maar op repeat. Omdat er wat dingen tussenkwamen drukte ik nog maar eens op repeat. Dat doe je eigenlijk niet met een zeurderige cd, laat staan met zo'n kwelende zanger als Gavin Rossdale.De eerste keren dat ik Golden State aanhoorde, dacht ik: die jongens moesten maar eens uit elkaar gaan. Er is geen vonk meer, geen bezieling. Het is een verplicht nummer, een circusact. Ga alsjeblieft iets anders doen, voordat het een karikatuur van jezelf wordt. Als om mijn geweten te sussen, heb ik direct daarna nog eens vroegere albums van Bush op het lasertje gelegd: Sixteen Stone en Razorblade Suitcase. Yep, veel meer scherpte. Meer verrassing, meer afwisseling. Voor zover dat kan bij Bush, want het klinkt toch altijd min of meer hetzelfde: breed verstikkend gitaartapijt met daar bovenuit de hevig getormenteerde gillende zang van Gavin Rossdale.
Waar ik dat bij eerdere albums wel kon hebben, gaat me dat bij Golden State ernstig de keel uithangen. Het obligate gekrijs wel te verstaan. Prima om de afwas te doen. Uitermate geschikt voor het zuivermaken van de kachel. Of voor mijn part in de wachtkamer van de tandarts, als voorbereiding op wat komen gaat.Dat wilde ik dus allemaal schrijven. Tot ik diverse malen op het repeat-knopje had gedrukt. Na vele malen luisteren werd ik een ietsie-pietsie milder gestemd. Toch best een paar aardige nummers. Niet dat ik er een hele cd (weliswaar slechts 47 minuten) van kan of wil beluisteren, maar toch. Ik doel daarbij met name op The people that we love, Fugitive en Float. Teksten luister ik maar helemaal niet naar, want eerlijk gezegd vind ik ze een ongeëvenaarde gezochtheid.
Vooruit dan, twee voorbeelden:
'the way we break if there's something we can't take
destroy the world that we took so long to make'
of
'it's a beautiful world but everyone's insane
either you swim or either you fade
it's a revolution time we're sleeping at the wheel
apocalypse child in a nuclear field'
Zeg nou zelf, het leest bijna als een depri Sinterklaas gedicht:
'Sint en Piet zaten te denken wat ze Gavin zouden schenken
wat de mensen toch doen om elkaar te krenken
Piet dacht nog we geven 'm een parkiet
als die zich dan maar niet overhoop schiet...'
Oké, ik overdrijf, maar hé, dat doet Bush toch ook? Kitscherig. Ze komen er niet meer mee weg. Misschien moeten ze wat meer lachen... Misschien moet ik wat meer lachen. Wie weet...
Over het geheel genomen is Golden State bloedeloos. Ik krijg stellig de indruk dat de heren van Bush mot hebben met de platenmaatschappij, maar nog een paar wondertjes van marketing moeten oplepelen volgens hun contract. En ongetwijfeld lukt dat nog vrij aardig ook.
Is echter aan mij niet besteed. Wie Bush wil horen raad ik aan niet Golden State aan te schaffen, maar eerder werk (zie de hierboven genoemde albums). Daar zit heel wat meer pit in.
Conclusie:
Nee, dank u vriendelijk. Titel en kleur van Golden State kunnen niet verbloemen dat deze cd niet voor eremetaal gaat.
