review

Concert: Coldplay op het Goffertpark

Martijn van Veen
De Britse band Coldplay kwam bijna een jaar na dato weer naar Nederland. Vorige keer (3 oktober 2008) was het nog de Ahoy in Rotterdam, deze keer kwamen Chris Martin en zijn mannen naar het Goffertpark in Nijmegen voor maar liefst twee concerten. In het voorprogramma voor woensdag 9 september stonden Bat for Lashes en The Flaming Lips en voor donderdag 10 september White Lies en onze eigen Miss Montreal. FOK! was erbij op woensdag 9 september.




Terrein

De aankleding van het terrein is iets wat meteen al opvalt, in positieve zin. Het terrein is ingericht als een soort minifestival. Het lijkt alsof de eetstandjes van Lowlands nog even twee weken zijn bewaard en in Nijmegen weer zijn opgezet. Alles is er te koop, van patat tot falafel, pizza tot Surinaams en van loempia's tot broodje hamburgers. Er zijn genoeg wc's en voor de muntenautomaten staan geen enorm lange rijen. Net voor en net na de ingang staan kraampjes om officiële Coldplay-shirts of Coldplay-petjes te bemachtigen.




Voorprogramma

In het voorprogramma stonden het relatief onbekende Bat for Lashes en de Amerikaanse confettirockers van The Flaming Lips. Om kwart over zes mocht de eerstgenoemde band optreden. De band bestond, behalve de gitarist, volledig uit vrouwen. De muziek viel een beetje tegen en dat was ook te zien aan de passieve instelling van het publiek. Er gingen nauwelijks handen omhoog en het applaus na elk nummer was matig. Toen de zangeres (een bravere uitvoering van Lily Allen) aankondigde dat het half uur voorbij was en het laatste nummer ingezet werd klonk er luid gejuich. Toch was het laatste nummer het hoogtepunt van de set.




Een half uur later, om kwart over zeven, was het de beurt aan de Amerikaanse rock/confettiband The Flaming Lips. Bij The Flaming Lips gaat het nauwelijks om de muziek, maar gewoon om het feestje op het podium en in het publiek. Frontman Wayne Coyne opent de set op een bijna vertrouwde manier, hij loopt in een grote bal over de handen van het publiek heen. Na een kort rondje gemaakt te hebben, verschijnt Wayne weer op het podium en een enorme confettiregen barst uit. Vele gele en oranje snippers vallen naar beneden, maar worden door de wind helaas snel weer naar de ene kant van het terrein geblazen. Wayne zelf is bijna niet te verstaan, maar dat lijkt niemand iets te kunnen schelen. Het publiek is al stukken enthousiaster dan bij de voorgangers. Een compleet circus ontpopt zich op het podium: mannen en vrouwen in wolven-, kikker-, en alienkostuums dansen op het podium. De sfeer zit er eindelijk in bij het publiek, ze zijn klaar voor de grote act.




Coldplay

En dan om kwart over negen kan het eindelijk beginnen. Na eerst U2-nummer Magnificent te hebben meegezongen, dat keihard door de speakers knalde, ging vervolgens het licht uit op het podium. Met een knal verschijnt er een doek met de cover van het succesvolle album Viva la Vida. Opener Life in Technicolor valt meteen in de smaak bij het publiek en er wordt luid geklapt. Na de opener klinkt meteen Violet Hill van het eerder genoemde album. Het is duidelijk dat de band gekozen heeft voor een setlist met veel nummers van het nieuwste album. Bijna de hele cd wordt door Chris (en het publiek) meegezongen.

Na een paar nummers worden klassiekers Clocks en Yellow ingezet. Chris springt van de ene naar de andere kant van het podium en weet de sfeer goed over te brengen naar het publiek. Het enthousiasme van de zanger straalt er vanaf. Tijdens Yellow komen er tientallen gele balonnen vanaf het podium, maar die worden al snel door de wind naar de Stadionkant geblazen. Een paar nummers later komt het nummer die iedereen op het veld mee kan zingen, Viva La Vida. Het zeer succesvolle nummer wordt met luid gejuich ontvangen en de melodie wordt zelfs na het concert nog geneuried door verschillende concertgangers. De Jay-Z-loze versie van Lost! wordt meteen daarna ingezet.




Na het nummer loopt de Britse band ineens van het podium om een paar minuten later ergens midden in het publiek op een minipodium te verschijnen. In het midden van het publiek spelen ze voor de eerste keer in 2009 het nummer Trouble. Wat volgt is, waarschijnlijk, een improvisatienummer van Chris getiteld Holland Song. Ten slotte worden Death Will Never Conquer en een akoestische versie van Michael Jacksons Billie Jean gespeeld en de bandleden begeven zich weer naar het hoofdpodium. Onder begeleiding van een uitstekende remix van Viva La Vida lopen ze terug naar het hoofdpodium om daar A Rush from the Blood to the Heads Politik en de nieuwere Lovers In Japan (begeleidt met prachtige beelden op de enorme beeldschermen achter het podium) en Death And All His Friends. Tijdens Lovers In Japan wordt de sfeer versterkt door de papieren vlinders die overal vandaan komen.

Het concert is alweer bijna ten einde als de heren even van het podium lopen om daarna in een iets andere outfit te verschijnen. De enorme hit The Scientist wordt door Chris ingezet op de piano. Ten slotte wordt rond kwart over 11 het allerlaatste nummer Life In Technicolor II gespeeld onder begeleiding van groot vuurwerk. De show is over, de vlinders zijn op en de eetkraampjes gaan dicht. De bezoekers gaan in een grote getale weer richting het vervoer om rond Nijmegen nog lang in de file te gaan staan. Volgend jaar weer.




Organisatie

De organisatie had het goed voor elkaar. De aankleding van het terrein zag er strak uit en ook de security deed zijn best om het iedereen naar zijn zin te maken. Tijdens het concert werd er zelfs gecontroleerd of er mensen op schouders zaten, die daarmee het zicht belemmerden van de mensen achter hun. Iedereen heeft natuurlijk recht op evengoed zicht en dat mag ook wel voor de prijs. Helaas gaat het aan het eind nog even gigantisch mis met de pendelbussen. Door de organisatie zijn pendelbussen ingehuurd om de mensen van het Goffertpark naar de parkeerplaatsen te vervoeren. De terugweg staan er voor de paar bussen ineens duizenden mensen te wachten. De meesten stonden zelfs ruim een uur te wachten voordat ze de bus in konden. Tot overmaat van ramp stonden de bussen in de file, waardoor de wachttijd nog langer werd. Rond half 2 ging de laatste bus naar de parkeerplaats en waren alle Coldplay-gangers op weg naar huis. De organisatie zat goed in elkaar, maar dit pendelbusprobleem was toch een groot minpunt.




Een aantal minpunten waren er wel te vinden, namelijk de pendelbussen, de prijs van het kaartje en op het forum klaagden sommigen over de kletsende bezoekers. Ook het minder bekende voorprogramma mag wel een klein minpuntje genoemd worden. Echter gaat het bij de eindbeoordeling niet om de organisatie, maar om de band zelf. Deze band stond zó enthousiast te spelen dat het concert (en de band) een geweldige indruk op je maakt en blijft maken. Het vuurwerk, de vlinders, de balonnen, alles is aanwezig voor een groot muzikaal circus. Zelfs bij de uitgang worden de bezoekers nog verblijdt met een gratis cd met negen live gezongen nummers. (Voor de thuisblijvers ook via deze link legaal te downloaden). Voor de echte fan was het concert een grote must-see. Het wachten is op het nieuwe album en de daarbij behorende tour. Wellicht komt er een DVD op de markt van de Viva La Vida Tour. De fans worden in ieder geval zoet gehouden tot het volgende concert in ons kikkerlandje.

Een fotoreportage van het concert staat hier.

Datum: 9 september 2009 Plaats: Het Goffertpark in Nijmegen
Waardering: