Moszkowicz het graf in
Even met de Nieuwe Revu gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Noomen in de buurt?”
De redactiestagiaire vroeg mij om een ogenblik geduld. Erik Noomen had zich verschanst in het herentoilet uit angst voor de wraak van De Neus. Maar na enige tijd kreeg ik de geplaagde hoofdredacteur met een bibberige stem aan de lijn. Hij informeerde kruiperig, waarmee hij mij van dienst kon zijn. “Je mag wel even antwoord geven op de vraag, hoe je zo stom kon zijn om een nietsontziende gangster een column in dat kutblaadje van je aan te bieden. Had je nou écht gedacht dat die hufter jouw oplagecijfer zou opkrikken?” Noomen mompelde wat over dat iemand die zijn straf had uitgezeten, weer een volwaardig lid van de samenleving was. Uiteraard verschilde ik met de tijdschriftenhufter van mening: “Nee, dat is niet helemaal waar. Iemand die twee mensen als beesten in een hok met kettingen aan de muur heeft vastgemaakt en ze mentaal voor de rest van hun leven heeft verminkt, die kan weliswaar zijn straf hebben uitgezeten, maar blijft natuurlijk gewoon uitschot. Tuig. Het doodschoppen nog niet waard. Maar weet je, wie zo mogelijk nóg erger is dan de geestelijk gestoorde rioolcrimineel Holleeder?” Noomen piepte dat hij geen flauw idee had. Ik wist het antwoord op mijn eigen vraag uiteraard wel: “Een zo mogelijk nóg smeriger stuk uitschot is de hufter die zo’n beest een column aanbiedt in de hoop dat de oplage van zijn waardeloze flutblaadje wat zal stijgen. Dan is er pas écht wat stuk in je bovenkamer. Volkomen terecht dat steeds meer mensen weigeren die vuilnis van je te kopen.” Erik Noomen stamelde wat over dat zijn blad midden in de samenleving stond. Ik was niet onder de indruk: “O? Midden in de samenleving? Dan stel ik voor dat je de kinderpagina van dat tyfusblaadje voortaan maar laat verzorgen door het Belgische schrijftalent Michele Dutroux. Midden in de samenleving. Of een leuke rubriek over consumentenrecht door die goede vriend van Willem: Bram Moszkowicz!”
Ach ja, Moszkowicz… Ik heb gisteren zo’n vrolijke dag gehad. Maffiamaatje Bram die een laatste poging deed om zijn carrière te redden bij het beroepsorgaan voor advocaten. Met een lulverhaal dat hij tegenwoordig geen grote sommen stiekem geld meer aanneemt. De schat. Dat is net zoiets als een moordenaar die tussen zijn strafzaak in eerste aanleg en het hoger beroep geen enkele moord meer heeft gepleegd en dus meent dat ‘ie minder straf moet krijgen. De zaak tegen Brammetje de sjoemeladvocaat gaat over de periode totdat hij uit zijn ambt werd gezet, niet over de periode daarna. Ook lollig: Bram had zijn boekhouding niet op orde. Want hij had geen IPhone. De gek. Een financiële administratie is echt niet zo ingewikkeld. Eigenlijk weinig meer dan een kolommetje met ontvangsten, een kolommetje met uitgaven, een kolommetje met nog te ontvangen en vooruitbetaalde bedragen en een kolommetje met vooruitontvangen en nog te betalen bedragen. Okee, ik stel het een ietsje te eenvoudig voor, maar een administratieve kracht kan het na een jaartje avondschool prima voor je doen. Paar keer per jaar even langs de boekhouder en klaar is Bram. Maar Bram gaat zijn leven beteren. Zo redeneert de kinderverkrachter die zijn baantje als badmeester bij het pierenbadje weer terug wil ook, dat hij het nooit meer zal doen. Bram die meestal een vermogen in rekening bracht voor een zaak en het werk in de rechtszaal vervolgens door de stagiaire liet opknappen. En de grootste gotspe was wel deze: als Bram definitief uit zijn ambt wordt gezet, dan is dat nadelig voor degene die nu door Bram worden bijgestaan. Zegt Bram. Dat is wel heel erg makkelijke gelegenheidschantage. Als die bakkerij met die dooie muizen in het deeg door de wareninspectie wordt gesloten, dan zit de halve straat zonder brood. Jaja… Zelden zag ik een strafpleiter zichzelf zo meesterlijk verder het graf in lullen. Mafkees.
Het achterlijk criminele tuig verliest bij het door mij zeer van harte gehoopte levenslange beroepsverbod voor Bram natuurlijk wel een soort van beschermheer. Neem nou die Barbie en haar man Michael. Beiden veroordeeld wegens hun aandeel in een gevalletje mishandeling. Moeten allebei een taakstrafje doen. Barbie gaat niet in hoger beroep. Zij wil zich richten op haar baby en haar gezin. Arme baby. Zo’n onschuldig wurm gun je toch niet zulke ouders? Twee eersteklas randdebielen. Verwarren het opvoeden van een kind met je hele hebben en houden voor een camera aan het volk tonen.
Net als het VU-ziekenhuis in Amsterdam. Die hebben ook zo’n camera-avontuur achter de rug. Met die gluiperd van Eyeworks. Maar er is meer aan de hand in het slechtste ziekenhuis van Amsterdam. Ruziënde artsen slaan elkaar de hersens in met infuuspompen terwijl de longpatiënten liggen dood te gaan. En op de intensive-care hangt het spinrag in de operatiekamers. Het ziekenhuis staat onder verscherpt toezicht van de gezondheidsinspectie. Dat verscherpte toezicht is voorlopig verlengd, want er moet nog een hoop verbeteren in de VU. Jaja. Morgen brengen.
Over morgen brengen gesproken. Wehkamp is opnieuw door de Reclame Code Commissie op de vingers getikt vanwege een misleidende slogan. De leus 'Voor 22.00 uur besteld, morgen in huis' kan niet in alle gevallen worden waargemaakt. Dat is de tweede keer dat Wehkamp tot de orde geroepen wordt. Het warenhuis werd in 2009 op de vingers getikt vanwege een soortgelijke reclame. Toen werd in een televisiecommercial gesteld: 'Wat je vandaag bestelt, heb je morgen al in huis.' Dat bleek toen ook al niet waar. Maar ja, hoe gek is dat, een beetje vertraging? De chef-logistiek van Wehkamp heeft stage gelopen bij een ander groot bedrijf. De NS.
