Columns schrijven is niet leuk meer

Iedere maandagavond schrijf ik een column. Tamelijk dicht op de deadline. (Mijn stukken komen dinsdagochtend om zes uur online.) Pas op maandagavond schrijven is prettig. Hoe later je schrijft hoe beter je kunt aanhaken bij de actualiteit. Meestal rollen de columns er vrij eenvoudig uit. Zo nu en dan ben ik er zelfs tevreden over. Soms lukt het totaal niet. Dan vloek en tier ik mijn avond door; loopt voor mijn gevoel geen enkele zin lekker en is de droogkomische humor ver te zoeken. Sommige maandagen kan ik geen enkel onderwerp vinden. Soms omdat ik er onvoldoende over weet te melden, soms omdat er al duizend columns over zijn geschreven. Dan pas ik ervoor, want ik heb originaliteit hoog in het vaandel staan. Helaas is er de laatste tijd een extra probleem bij gekomen. De realiteit.
Ik ben geen scheldcolumnist. Het is niet mijn stijl iets of iemand tot de grond toe af te branden. Wel vind ik het leuk om dingen uit te vergroten, te vergelijken of belachelijk te maken. Maar juist dat belachelijk maken, wordt me de laatste tijd zo verschrikkelijk lastig gemaakt. Want mooie columnonderwerpen, lijken zichzelf steeds vaker belachelijker te maken.

Werkelijk, wat moet je hier nog over schrijven om het belachelijk te maken? Als de NS zulke dingen gaat roepen, dan blijft er voor mij weinig over. Ik zou nog kunnen doen alsof ik het geloof. Dat is nog wel een aardige invalshoek, maar erg sterk is dat niet.
(Ik geloof overigens sowieso niet dat er iemand is die dit gelooft. Tenzij ze slechts één trein betrokken hebben in hun onderzoek. Al valt het dan alsnog te betwijfelen. Je moet voor de grap eens een uurtje doorbrengen op station Zwolle - dat ligt volledig op z'n kop - en geloof me, als je dan nog eens deze kop leest, kost het je moeite om niet hardop te schateren. Of neus eens rond op ns.nl en bekijk dan de kop nog eens. Lachen, gieren, brullen.)

Een paar dagen geleden stond op FOK! een bericht over Jos Verstappen. Dat hij weer zin had om te racen. Leuk voor Jos. Misschien zelfs een leuk onderwerp voor een sportcolumnpje. Tijdens het lezen van het stuk gonsden de grappen over zandbakken al in mijn hoofd. Tot ik bij de laatste alinea kwam:

Roept u maar. Wat kan je hier nou nog over zeggen? Hoe kan je dit nog overtreffen? Jos Verstappen die zich rechtstreeks vergelijkt met Schumacher. Nou, dan kan je alle grappen die je nog wilde maken, regelrecht de zandbak inschuiven. Ziet u, kutgrap.

Gelukkig is daar dan altijd nog Willem Holleeder. Onze grootste crimineel. Daar kan je altijd wat mee als columnist. Al heb ik nooit een zin over hem geschreven, de mogelijkheid is er bijna altijd. Dacht ik. Tot ik het NRC opensloeg en het volgende zag:

De man die ons angst zou moeten inboezemen. Wil dat een film wordt teruggetrokken omdat het zijn imago schaadt. Heb je het ooit zo zout gegeten? Als zulke mannen nu ook al beginnen om zichzelf volstrekt belachelijk te maken, dan raakt de lol er voor een columnist aardig af.

Bij dezen zou ik alle personen en instanties die de potentie hebben om volstrekt belachelijk gemaakt te worden, willen oproepen om dit aan columnisten over te laten. Laat ons uw organisatie afbranden, laat ons uw karakter beschimpen, laat ons uw acties onder een vergrootglas leggen. Heus, uw hoeft dit niet zelf te doen. Dit is voor alle partijen wel zo leuk.