Dood aan Floyd Landis
Wat Landis die rit deed was te groot voor woorden, Merckxiaans was er zelfs geen term voor. Dit kon zelfs de Kannibaal, hij Eddy Merckx, de grote Eddy Merckx nooit. Niet dat hij het nooit probeerde, Eddy deed weldegelijk aanvallen over meerdere bergen ver. Maar nooit solo, of tenminste nooit solo zonder dat zelfs hij, en zelfs toen al op de nodige anabolen en ander nog niet op te sporen spul, een klop van de hamer kreeg op het einde. Landis deed het wel, en zorgde voor een nieuw hoogtepunt in de fel geteisterde wielersport. Misschien zorgde hij wel voor een totaal nieuw elan aan die wielersport. Iemand die de ene dag fel teruggeslagen werd en toch zelf kon terugslaan. Bijna ongezien, allicht inspirerend voor het nageslacht.
En dan komt nu de ontnuchtering. Tuurlijk nemen wielrenners wel doping. Tuurlijk brengen ze al die testosteron, hematocriet en andere waardes kunstmatig tot op de rand van de toegelaten limiet. Maar Landis ging een brug te ver. Meer dan een brug te ver. Hij gaf ons de illusie dat hij een echte kampioen was. Meer nog dan zichzelf die eeuwige glorie te schenken ontnam hij ook nog eens aan de arme Oscar Pereiro de kans om precies vijftig jaar na Roger Walkowiak als de meest onverwachte Tourwinnaar Parijs binnen te trekken. Onvergeeflijk. Nog meer naar de tienduizenden fans die daar op de Champs Elysées een bedrieger stonden toe te juichen toe.
Maar goed, wat mij nog het meeste stoort is de 'mens' Floyd Landis. We hadden tijdens de Tour al onraad moeten ruiken toen hij na die bewuste rit verklaarde dat hij de avond ervoor besloot alles te willen proberen om alsnog de Tour te winnen. Hij bewees het toen, en hij bewijst het nu nog meer. Eerst verdwijnen als een dief in de nacht in Chaam om op te duiken met een bataljon aan mogelijke verklaringen en een divisie aan advocaten. Cortisone die hij neemt voor zijn heup, het biertje en de whisky die hij de avond voor de rit dronk, een van nature veel te hoge testosteronverhouding, tot "een combinatie van de hoge inspanning en uitdroging". Als de ene verklaring al door de dopingspecialisten weggelachen werd had hij de volgende al klaar. Jammer voor hem dat "het zat in een spuit die ik kreeg van de tandarts", "het moet in mijn tandpasta zitten" of "mijn tante gaf mij een snoepje" al door andere betrapten gebruikt waren. En het excuus van een 15-jarige tennisster eerder dit seizoen - "Ik was zwanger zonder het te weten" - niet meteen op hem van toepassing is.
Nee, Landis is geen groot mens, niet zoals voormalig wereldkampioen mountainbike Filip Meirhaeghe er wél eentje was toen hij de voltallige pers bijeen riep met de verklaring: "Ik wilde Olympisch Goud, maar ik ben betrapt op EPO. Ik heb gegokt en verloren. Sorry aan de fans." Floyd Landis kiest niet voor die weg. Floyd Landis kiest niet voor de enige weg waarop we het hem nog enigszins zouden kunnen vergeven.
Iemand als Floyd Landis zouden ze moeten ophangen. Nee, hij heeft niemand vermoord, enkel honderdduizenden mensen hun illusie en de wielersport.
