Carnet de Tour (3) Chasse Patat zonder Mayo
Maandag rustdag, en we zijn ondertussen al een weekje verder dan bij mijn vorige Tourdagboekje. Niet dat er veel veranderd is ondertussen. We hebben welgeteld één serieuze bergrit meegemaakt. Welgeteld één serieuze rit in het legendarische gebergte der Pyreneeën. Het tekent deze Tour die allicht het zwakste parcours heeft in jaren tijd. En toch, zelden heb ik als in deze Tour zovéél renners in het peloton gezien die "erdoor" zitten, zelden heb ik in een Tour na slechts één bergrit zovéél renners gezien die als halve lijken over de streep komen. Ook in de ritten erna. Het is voor mij een ware opluchting na het "Armstrong-tijdperk". Zelfs de "etappe bidon" is terug!
Maar, zou het dan toch dat het schandaal van de zwarte vrijdag voor de Tour wat heeft uitgehaald? Je zou het bijna gaan denken, natuurlijk het is verschrikkelijk warm, maar dat was het tijdens vele van de voorgaande Tours toch ook? En toen reed men nog freewheelend van etappe naar etappe met telkens nieuwe snelheidsrecords. Nu moest men zelfs een enkele keer al het peloton terug uit de tijdslimiet halen. Jens Voigt won de "etappe bidon" en het peloton eindigde buiten tijd! Puur reglementair had de Tour met 5 renners verder kunnen rijden. We hebben het ooit al wel eens een boze Italiaanse of Spaanse koersdirecteur zien doen als het peloton in zijn kermisrittenwedstrijdje er geen zin in had, maar toch, dit is de Tour! Vroeger zagen we dat soort "etappe bidon" ritten wel vaker. Het peloton had een zware bergrit achter de rug en moest zich "herladen" , even "bekomen" en vluchters konden hun kans gaan en met tientallen minuten voorsprong eindigen. In het tijdperk Armstrong was dit fenomeen volkomen verdwenen.
Wat trouwens ook nog opviel was het opnieuw falen van Iban Mayo. Nauwelijks enkele weken geleden reed hij nog iedereen naar huis in de Dauphiné, nu stapte hij zelf naar huis toe. Ziek. We zullen het maar geloven zeker?
Even opvallend is het collectieve falen van dé ploegen die de Tour de voorbije jaren dirigeerden. CSC en Discovery vielen volkomen door de mand in de bergrit. Nee, de opvolger van Armstrong wordt niet in die ploegen gevonden dit jaar. Nog een geluk dat ze in de vlakkere etappes de dagen na het falen met een ritzege de schande nog konden rechtzetten. Maar toch …
Goed, door de etappe bidon krijgen we vandaag ene Oscar Pereiro (Pareiro volgens de heer Smeets) in de gele trui! Pereiro is een renner naar mijn hart. Vorig jaar kreeg hij zelfs de prijs van de strijdlust over de hele Tour. Een aanvaller pur sang. Én iemand die op die manier al twee jaar op rij top tien in de Tour reed. Ik hoop eigenlijk diep in mijn hart dat hij de nieuwe Walkowiak wordt. De renner die door een lange vlucht het geel greep en die ze er door zijn strijdlust tot in Parijs er niet meer uit kregen. Ik hoop het echt.
Maar we krijgen dus eindelijk het zwaartepunt van de Tour voorgeschoteld. Een driedaagse door de Alpen met vandaag de Alp. Gewoon de Alp. L'Alpe d'Huez. De "Nederlandse berg". Volgestouwd met het oranjezootje dat na de teleurstelling in Duitsland het vliegtuig -sorry, de caravan of camper - nam en mij bij elk beeld ervan opnieuw honderden redenen bezorgt waarom ik nooit in de buurt van een groepje Hollanders op vakantie wil. Eigenlijk zou Michaël Boogerd moeten winnen op de Alp. Maar ach, vergeet dat maar. Op de Alp moet hij, in misschien zijn beste Tourvorm in jaren, toch opnieuw knechten voor die spraakzame Rus die het zal opnemen tegen die Amerikaan die een nieuwe heup moet krijgen. En er was toch ook nog ergens een Australiër die voorin reed? En die Duitser, "kloten" of zoiets. Het is voor iedereen nog even wennen aan de nieuwe favorieten in deze Tour. Hopelijk bezorgt er ons eentje in de Alpen eindelijk een prestatie om te herinneren.
