Misschien moeten we eens praten ...

Het is alweer een tijd geleden. Ons laatste contact was niet echt op een normale, succesvolle communicatieve manier. Tijden heb ik niet aan je gedacht en was het verleden het verleden. Alleen, de laatste tijd, is de drang er om je weer eens te zien en te spreken. Een gesprek, we hebben nooit een gesprek gevoerd, misschien moeten we dat maar eens doen. Je weet nooit wat dat oplevert.

Misschien was ik te jong, te verliefd of te naïef. Wat het ook was, ik had geen flauw idee waar ik mee bezig was en wat ik nou wilde. Wilde ik überhaupt wel iets, of moest er gewoon beantwoord worden aan dat gevoel in mijn buik, iedere keer dat ik je zag. Misschien heb ik wel iets van je gemaakt wat je nooit geweest bent, misschien zag ik wel iemand die jij nog niet was. Maar mijn hemel, je was alles voor me. De beelden en gesprekken die ik nu nog in mijn hoofd heb zitten zijn niet bepaald de beste die je je wilt herinneren. Wat ik heb veel foute, stomme misschien zelfs wel gemene dingen gedaan. Ik wist me gewoon geen houding te geven.

Is alles wat ik me herinner geromantiseerd? Is het erger dan het in mijn hoofd is, of valt het allemaal wel mee? Ik heb veel dingen bedacht, scenario's geschreven, zelfs voor je gedacht. Heel oneerlijk allemaal, want jij had zelf geen idee wat je, in mijn gedachten, had gezegd of gedaan. Maar wat dacht je eigenlijk? De ideeën die ik, over mezelf, van jou uit heb, kloppen die wel? Ik heb altijd het idee gehad dat ik voor jou leuk vermaak was, een poppetje misschien. Nooit een volwaardig gesprekspartner. Alleen maar dingen for the fun of it. Dat is prima, toen misschien niet, want dat was nieuw voor me, maar ik snap het nu wel. Als dat het idee was ... want dat weet ik nog steeds niet zeker.

Ik wilde me altijd bewijzen. Dat ik slimmer was dan dat ik misschien deed voorkomen, ook interessante dingen te melden had en misschien wel wist wat er in de wereld gaande was. Alleen als ik bij je in de buurt was, kwam daar weinig van terecht. Ik moest altijd een spel spelen; afstandelijk, ongeïnteresseerd, (poging tot) verleidelijk, lief, aardig, onaardig en ga zo maar door. Er zijn weinig momenten geweest dat ik echt mezelf was of kon zijn. Dit ligt verder niet aan of bij jou, maar wel aan een deel onvermogen aan mijn kant. Onvermogen tot begrijpen, mijzelf begrijpen.

We hebben we een paar mooie momenten gehad, momenten die voor mij in ieder geval erg bijzonder waren. Misschien wel de paar spaarzame momenten dat ik mezelf was, of tevreden met mezelf in jouw gezelschap. Dat het allemaal niets uitmaakte. In de gang, op school, iet wat verloren in het geheel en opeens een bekende stem horen. In het raam zitten, roken, jas om mijn schouders. Een woordenwisseling na een feest, jouw schuld, mijn schuld, niemands schuld, een enerverende woordenwisseling. Dan praten we eens, is het een uiting van ongenoegens! Alleen al daardoor was het een apart, leuk, moment.

Dan opeens komt er een moment dat ik het niet meer begrijp en eigenlijk niet meer aankan. Ik heb het mezelf zo moeilijk gemaakt en als ik iemand de schuld moet geven, dan moet jij het maar zijn. Volledig oneerlijk, maar het hielp mij wel. Dat was de enige manier dat ik er vanaf kon stappen. Jou maakte het allemaal niets uit. In mijn beleving maakte het jou allemaal niets uit. Tot ik nog een email kreeg, die verkeerd bij mij over kwam, waar ik nogal overdreven op reageerde, wat ongetwijfeld het stomste is wat ik heb gedaan. Maar het zij zo. Einde hoofdstuk, einde verhaal.

Tot een half jaar geleden. Dat je nog altijd door mijn hoofd spookte van tijd tot tijd, zal ik niet ontkennen. Maar in een auto richting Amsterdam, ergens in februari, kwam het hele verhaal eruit. Ik verbaasde mezelf en wist niet wat ik er van moest maken. Het enige wat ik dacht was; stom, stom, stom. Waarom moet je toch altijd zo dramatisch reageren op dingen?
En toen ging je weer verder sluimeren, alleen kwamen de herinneringen weer vaker terug. Bij het horen van een nummer, het zien van een film, een bepaalde scene of een stuk uit een boek. Ik heb altijd, vanaf het moment dat ik besloot het is genoeg geweest, het idee of gevoel gehad dat we elkaar nog wel eens zouden tegenkomen of spreken. Alleen die mogelijkheid lijkt steeds surrealistischer te worden. Toch lijkt het me erg leuk om je weer eens te zien. Om mezelf te kunnen zijn, zonder spelletjes en met je praten. Of je te horen praten, want volgens mij heb ik wat af gebabbeld in die periode.

Ik heb geen idee of ik je moet zoeken, of ik je kan vinden, of je gevonden wilt worden. Door mij waarschijnlijk al helemaal niet. En zie daar, alweer een idee wat ik zelf bedacht heb. Net zoals ik bedacht heb, dat als je dit ooit leest, of als ik je ooit vind, je me melodramatisch zult vinden, onbezonnen of niet helemaal van deze wereld. Jij, de eeuwige ratio en ik de eeuwige emotie. Hoewel ik onderhand meester ben ik het doodredeneren. Ratio is veiliger en minder pijnlijk dan emotie. Ach, het zijn allemaal mijn ideeën. Ik ben benieuwd naar de jouwe.

Wie weet krijg je dit ooit onder ogen. Lees er doorheen en zie wat ik niet zeg.

We zien elkaar nog.