Keroppi doet een poging tot surfen.

Te midden van alle tentamenstress werd ik, samen met nog een aantal mensen, uitgenodigd om te komen watersporten in het verre Friesland. Als geboren waterrat, maar daar redelijk verstoken van in de randstad, had ik daar wel oren naar.
En zo kwam het dat op een zonnige vrijdagmiddag we met een groepje enthousiastelingen richting Friesland vertrokken.
Na een records verbrekende sprint, haalden we op het nippertje de trein. Maar dat was slechts de eerste hindernis, de tweede was het vinden van een zitplaats. En het is niet eenvoudig om in een redelijk volle trein nog voor 6 man plek te krijgen. Vooral niet als je in het kader van de gezelligheid ook nog eens bij elkaar wilt zitten. Maar in Amersfoort werd de trein alweer een stuk leger en konden we alsnog een gezamenlijke plek bemachtigen. Onmiddellijk werden er emmertjes yoghurt en vla + 6 lepels tevoorschijn getoverd. Door onze mega-sprint voor de trein was immers het toetje een beetje erbij ingeschoten. De mokka vla was alleen van dermate slechte kwaliteit dat we deze snel weer terug in de plastic zak duwde.
Ruim 2 uur later arriveerden we dan op station Leeuwarden om na een kort bustochtje, waarbij onze gastvrouw zich als een heuse gids gedroeg ("Links van u zie u de gevangenis van Leeuwarden"), op de plaats van bestemming te arriveren.

Daar stonden al 2 nieuwsgierige ouders (die wel eens benieuwd waren naar de studievriendjes en vriendinnetjes van hun dochter) in de huiskamer te wachten. Hun zieltje probeerde we al te winnen door een flesje wijn te geven (voor het naderende ongemak). Minpuntje was alleen dat de wijnfles in dezelfde zak had gezeten als het open gesprongen emmertje vla, wat er helaas voor zorgde dat de fles naar mokka rook.

Na een avondje op de bank met drankjes en chips was het opeens veel later dan ons gevoel zei, en verstandig als we zijn opgevoed besloten we onze nestjes op te zoeken.
De volgende dag probeerde de moeder van de ontvangende vriendin, op haar beurt onze zieltjes te winnen met versgebakken brood. En ik kan 1 ding met zekerheid zeggen: dat lukte haar zonder problemen.

Na alle surfspullen bij elkaar verzameld hebben, moesten we even wegduiken voor een tropische regenbui. Na dit korte maar zeer krachtige oponthoud, begonnen we alle spullen op de auto te sjorren en vertrokken richting de surfplas.
Helaas was het niet echt 'beginners-weer", in tegendeel. Redelijk harde wind, iets waarbij de gemiddelde windsurfer dus zijn/haar vingers bij aflikt. Maar als je voor het eerst van plan bent om op zo’n plank te gaan staan, nou dan piep je toch wel anders.

Toen al het materiaal opgetuigd was en we voorzien waren van wetsuits, stonden we wat dralend op de kade. Zou het water koud zijn? Nog voordat we met een teentje hadden kunnen voelen werden we onder een grommende "Stelletje luxe paardjes" door onze instructrice annex vriendin in het water geduwd. Het avontuur kon beginnen.

Wie denkt dat hieronder een verhaal volgt hoe wij in 2 uur in staat waren om al redelijk te kunnen surfen, die
a) Heeft het nooit zelf geprobeerd
b) Is een talent
c) Onderschat de weersomstandigheden en overschat ons kunnen.

Het kwam er namelijk op neer dat wij ons vele uren vermaakt hebben met: op de plank klimmen, voorzichtig gaan staan, het zeil omhooghalen, omvallen, op de plank klimmen, voorzichtig gaan staan enz.
Niet dat we er geen lol om hadden, ik heb me kostelijk vermaakt! En mijn record staat op 4 meter windsurfen.

Toen het moment aanbrak dat we ondanks onze wetsuits toch onderkoeld begonnen te raken, werd het tijd om alles weer op de auto te sjorren (onder toezicht van smalende mede-surfers) en hongerig naar huis te rijden.

Ik heb die nacht heerlijk geslapen.