Bus ervaringen sur les Pays-Bas
De laatste tijd droom ik dus weer lekker twee en half uur, tussen zeven en half tien gaan de hersencelletjes ff flink tekeer.
Om me wat eerder naar mijn bed te krijgen en mezelf des ochtends de schrik op het lijf te doen jagen heb ik mij wekker twee uur naar voren gezet. Dit psychologisch neven effect mocht vandaag helaas niet baten. Toch zou het vandaag een mooie dag worden. Laptop en grote hoofdtelefoon in de tas, op naar Delft.
Even voor elf besloot ik me mij te begeven richting de bushalte, na een kwartiertje kwam er een bus aan. In deze bus zou ik over enkele minuten, na twee haltes een adrenaline stoot krijgen die toen ik uitstapte mij nog trillende benen bezorgde.
Er sprong geen kat/hond/kinderwagen voor de bus, ook raakte de bus niet van de grond, de bus remde gewoon. En de mensen stapten in. Een bepaald individu, welke zich van achter door mij liet bekijken, terwijl ik zittend op de bank helemaal links achter zat, deed mij denken aan iemand. Dit iemand woonde wel redelijk in de buurt. Alleen had ik haar al zeker drie jaar niet meer van dichtbij gezien.
De spanning gierde door me heen. Ze stapte in keek me recht aan, ik weet niet wat deze jonge vrouw gedacht moet hebben, toen in dwangmatig mij mond stijf dichthield en een glimlach overgaand in een gezicht van pure blijdschap.
Daar zat ik dan op de achterbank, zij was ondertussen gaan zitten op de plek net achter het uitstapbalkon. Daarzat glas voor en deze werkte als een spiegel. Is het haar of verbeeld ik het me nu? Zo bedacht ik al dat ik haar zeker ging vragen of ze daadwerkelijk was wie ik dacht dat ze was. Ik zou haar zeker op vrijdag mee naar de bioscoop nemen, als ze tenminste wilde. Zo een kans, nee die laat je geen tweede keer schieten.
Toen drukte ze op de knop, het rode lichtje ging branden. De bus stopte, ze stapte uit. Ze was toch wel donkerder dan ik me had voorgesteld. Was dit de achtien jarige donkerblonde prinses van mij jongensdromen?
De halte erna was Den Haag Centraal, ik stommelde overeind, compleet bewusteloos geslagen, richting tramlijn 1.
Morgen weer een dag 
nu hopen dat ze een vast rooster heeft...
