Keroppi voelt saamhorigheid

Nou moet ik toegeven dat de titel wel een groot "EO" gehalte heeft, maar ren niet weg! Het valt reuze mee .

Toen ik als 12 jarig meisje de middelbare school binnen kwam huppelen, keek ik met veel respect (waar het de brugklassers van
tegenwoordig aan ontbreekt!) op naar de 6e klassers. Wat waren ze groot, en wat zagen ze er volwassen uit.

De jaren verstreken en zonder dat ik het eigenlijk doorhad 'metamorfoosde' ik ook in zo een 6e klasser.
Maar als ik nu naar mijn mede klasgenoten kijk, dan zie ik niet wat ik toentertijd zag. Zo groot zijn ze nou ook weer niet... En volwassen?
Op sommige momenten ligt het niveau behoorlijk onder N.A.P.

Daarnaast had ik als jong meisje ook het idee, dat wanneer je dan eindelijk in die 6e klas zat, dat er dan een hele hechte klas was ontstaan.
Waar iedereen met iedereen omging. Iedereen elkaar lief vond.
Heel knus in mijn ogen (beetje het "Tros-gevoel" ).

Ook dat valt nu behoorlijk tegen. We zitten dan wel 6 jaar bij elkaar op school. Maar de klassen zijn 3x door elkaar gegooid. Er zijn mensen bijgekomen en ook een hoop weer gegaan.
En saamhorigheid is over het algemeen toch nog wel ver te zoeken. Groepjesvorming blijf je toch wel altijd houden...

Behalve op sommige momenten .
Zo'n moment was vandaag.
Deze hele week hebben de 6e klassers hun mondeling Nederlands. En ik was deze dag aan de beurt.
Toch wel een beetje zenuwachtig (aaaaargh, wat is ook al weer het thema van Beatrijs?) stond ik op de gang te wachten tot ik naar binnen moest.
Het viel me op dat IEDERE 6e klasser (we zijn een kleine school, zijn er een stuk of 40-50) die langskwam, me succes wenste en een hart onder de riem stak.
Noem me een sentimentele trut, maar ik vond dit al heel lief.

Toevallig kwam het zo uit dat terwijl ik met 3 andere 'slachtoffers' aan het wachten was op mijn (en hun) cijfer, de pauze was begonnen. Iedereen kwam bij ons staan om dingen te vragen als "hee hoe ging het?" "Goed?, wauw geweldig!". Binnen no-time stond bijna iedereen bij ons op de gang te wachten, en toen ging de deur open…
Ik haalde nog eens diep adem en ging met de drie anderen naar binnen.

Daar werd ons ons cijfer mede gedeeld.
Aangezien ik als eerste mijn cijfer te horen kreeg, had ik tijd om om mij heen te kijken. Door het raam zag ik echt iedereen enthousiast zwaaien, duimen omhoog steken en 'supporten'.
In gebarentaal probeerde ik onze cijfers door te geven, maar helaas is mijn gave daarin niet bijster geweldig

Op het moment dat we het lokaaltje uitstapte werden we bijna belaagd als een stel Maxima's door persfotografen.
"Wat heb je?" "En... en…?"
Felicitaties vlogen om de oren en een aantal sprongen me zelfs om de nek

Niet erg gewoonlijk op onze school hoor.

En op dat moment dacht ik terug aan de tijd dat ik een klein brugklassertje was en tegen die 'gedachten' over de 6e had.
En ik dacht bij mezelf: "Ja, soms heb je toch wel dat saamhorigheids gevoel!"