Game of the Year #9: Assassin's Creed III
De eerste Assassin's Creed was een veelbelovend project, maar een project dat nog niet op punt stond. Gelukkig zette Ubisoft dat volledig recht met de sequel; Assassin's Creed II was alles wat de eerste game had moeten zijn, en meer. Daarna ging de franchise wat achteruit. Ubisoft begon te focussen op één release per jaar, en de twee volgende delen begonnen aan creativiteit en vernieuwing in te boeten. Brotherhood en (vooral) Revelations voelden eerder aan als een veredelde uitbreiding dan als een nieuwe telg in deze ooit zo veelbelovende reeks. Ubisoft zag echter het licht en voilà, Assassin's Creed III was geboren.
Na drie keer als Ezio te spelen had ik het wel gehad met de Italiaanse assassijn. Hoe charmant hij ook mocht zijn, het werd stilaan tijd voor een nieuw hoofdpersonage en een nieuwe omgeving. Dat bracht Ubisoft ook in de vorm van Ratonhnhaké:ton, Connor voor de vrienden. Desmond mocht in de Animus enkele eeuwen vooruitspoelen, naar het Amerika van de 18e eeuw om precies te zijn. Via Connor kwamen we terecht in de toenmalige Britse kolonie en raakten verwikkeld in de beroemde onafhankelijkheidsstrijd, waarin hij geen onbelangrijke rol speelde.
Assassin's Creed III gaf ons een reusachtig gebied als speelterrein. Maar omdat een leeg reusachtig speelterrein nooit leuk kan zijn, was het hele gebied bezaaid met randactiviteiten. De game geeft een gevoel wat elke openwereld-game zou moeten geven: een doel op je map zetten, en na een uur nog niet dat doel bereikt hebben omdat je telkens weer afgeleid wordt door een nieuwe activiteit. Als Connor het moorden even beu werd, kon hij in de bossen jagen, een 18e-eeuws gezelschapsspel met een caféganger spelen, ruzie zoeken met enkele Britse soldaten of als capitein fungeren bij intense zeegevechten.
De game bezat echter ook enkele twistpunten, de grootste daarvan is de actiedosering. De inleiding was namelijk wel heel erg lang, en met heel erg lang bedoelen we de-eerste-helft-van-de-game lang. Daarna brak Assassin's Creed III pas echt open, en kon je gaan en staan waar je maar wilde. Wat we echter niet met heel erg lang bedoelen, is saai. Het verhaal was wel degelijk interessant en bevatte een van de grootste plottwisten die we al zo vroeg in een game mochten meemaken. Het is wel duidelijk dat niet iedereen hetzelfde denkt over het eerste deel van Assassin's Creed III. Diegenen die meteen de gehele populatie van Amerika wilden halveren, waren eraan voor de moeite.
Over het algemeen was Assassin's Creed III hetgene waar de fans op gehoopt hadden. Het spel was de waardige opvolger van Assassin's Creed II en breidde de gameplay op talloze manieren uit. Betere controls, zeegevechten, jagen... de lijst is te groot om helemaal op te noemen. Combineer dat met een sterk verhaal en een volgestouwde wereld, en je krijgt een knaller van een game. Assassin's Creed III vormt een mooi afscheid van de Desmond Miles-trilogie en laat ons alvast reikhalzend uitkijken naar het begin van een nieuwe trilogie.
