Grotesque Tactics Collection

Exclusief voor pc

De parodie-game is typisch een genre waar de meningen altijd over verdeeld zijn: je houdt ervan of je haat het. Er zit bijna niets tussenin. Grotesque Tactics is, zoals de naam al zegt, een groteske, tactische game. Maar is dat alles wat het is?

De Grotesque Tactics Collection bestaat uit twee games: Evil Heroes en het vervolg Dungeons & Donuts. In beide games speel je als Drake, een jonge goth/emo-soldaat die als rasechte antiheld de wereld weet te redden. Naarmate het verhaal in beide games vordert, rekruteert Drake verschillende metgezellen van twijfelachtig kaliber.

Slechte Helden
Zo begin je de eerste game als Drake net zijn examen voor de militaire academie van Glory heeft gefaald. Als goede emo besluit hij dat het leven geen zin meer heeft. Hij wil zich net in de kaken van een vleesetende paddenstoel gooien als hij wordt aangesproken door een held in blinkend harnas.

Holy Avatar, zoals deze held genoemd wordt, wil Drakes hulp om de wereld te redden. Een slechte cultus heeft namelijk het leger van Glory overwonnen en afgeslacht. De enigen die nog kunnen vechten, zijn een paar schaars geklede dames en een handjevol misdadigers. Je raadt het al. Het is aan Drake om deze twijfelachtige figuren samen te brengen en met hun hulp de cultus te verslaan. Daar komen de Evil Heroes!

Donuts
Dungeons & Donuts gaat verder op dezelfde voet als Evil Heroes. Het is letterlijk een paar dagen na Drakes overwinning over de cultus. Terwijl het rijk van Glory een feest voorbereidt in de catacomben waar je de eindbaas hebt overwonnen, verspreidt zich een vreemde mist over de wereld. Iedereen die erin terechtkomt, is ten dode opgeschreven. Met ondoden, blobs en ander gespuis voor de deur is het natuurlijk zaak voor Drake om weer in actie te komen.

Maar Drake krijgt, handig genoeg, een klap op zijn hoofd en lijdt daardoor aan 'hero's amnesia'. Hij moet weer helemaal van voor af aan beginnen. Als hij na een paar maanden bijkomt, zijn de catacomben veranderd in het hoofdkwartier van de mensen van Glory. De 'stad' bestaat voornamelijk uit verschillende gildes, waaronder de Mercenaries en Holy Avatar's Fan Club.

Tijd voor Drake om weer een groep buitenbeentjes samen te stellen en zijn eigen gilde op te richten om de mensen van Glory nogmaals te redden van het kwaad.

Feest van herkenning
De introductie van Holy Avatar zet meteen de toon voor de eerste game. Deze zelfingenomen, holier-than-thou held struint op Drake af in blinkend harnas en zonnebril die hij zo van Duke Nukem gestolen kon hebben. Hij verwijst niet naar zichzelf met 'I', maar met 'His Semidivine Holy Self'.

De verwijzing naar Duke Nukem is niet de enige. Zoals het een goede parodie betaamt, put Silent Dreams voor beide games uit verschillende bronnen. Niet alleen het RPG-genre wordt in de zeik genomen. Ook films, boeken en muziek moeten het ontgelden. Zo komt Monthy Python's Killer Rabbit aan bod en wordt er verwezen naar 'de bard Molyneux'.

Sommige verwijzingen zijn overduidelijk, zoals het jongetje Hope die je in Dungeons & Donuts tegenkomt. De Final Fantasy-fans onder ons kunnen hem in deze game aan een nieuwe moeder helpen. Andere zijn wat subtieler. Zo lijkt de muziek in Station Wish, je thuisbasis in Evil Heroes, verdacht veel op een hobbit-deuntje uit The Lord of the Rings. Als je goed oplet, zijn deze games een feest van herkenning.

ROFLMAO
Hoewel het op zichzelf al grappig is om te zien hoe veel dingen je herkent in deze games, is het sterkste punt de humor van de game zelf. Je zult tijdens het spelen vaak genoeg op je stoel zitten tollen van het lachen. Zo heeft iedereen die depressief is letterlijk een onweerswolk boven zijn hoofd hangen en vraagt Drake zich af wat elke RPG-fan zich weleens heeft afgevraagd: Waarom zou een verslagen paddenstoel goud bij zich hebben?

Waarschijnlijk het sterkste punt aan deze game is dat het zichzelf niet te serieus neemt. Hoewel veel games en films het moeten ontgelden, steekt Grotesque Tactics ook vaak genoeg de draak met zichzelf. Als voorbeeld een gesprek dat ik voerde met een Demondoor:

Demondoor: "Go north."
Drake: "Which way is north?"
Demondoor: "Just look at your minimap."
Drake: "Uhm, I don't have a minimap."
Demondoor: "What are you? A newbie? Check your compass then."
Drake: "I don't have a compass either."
Demondoor: "What?! Ugh. You know… there's only one way to go. I suggest you try that way."

Tactisch avontuur
Natuurlijk is humor alleen geen basis voor een volledige game. Grotesque Tactics draait om turn-based, strategische gevechten. Het systeem is erg simpel. Al je personages krijgen een beurt, afhankelijk van hun snelheid. Zodra je in gevecht raakt, verschijnen er vierkantjes op de grond als een raster zoals het ook in Dungeons & Dragons (het rollenspel, niet de games) gebruikt wordt. Een personage kan binnen een bepaalde straal vrij heen en weer lopen.

Het vechten zelf is heel eenvoudig. Elk personage heeft een standaard aanval en een aantal speciale aanvallen, die op bepaalde levels ontsloten worden en die mana kosten. Deze speciale aanvallen zijn, jammer genoeg, al redelijk snel geleerd, waarna het levelen je alleen nog maar meer hitpoints oplevert. In Dungeons & Donuts heeft Silent Dreams hier iets meer mee gedaan. Daar heb je niet alleen de speciale vaardigheden, maar ook een heuse talent tree. De talents variëren van meer hitpoints tot extra schade met bepaalde aanvallen. Hierdoor ben je in Dungeons & Donuts wat langer bezig om je personages 'in te richten'.

Obsessie
Zoals al gezegd is de opzet van het vechtsysteem erg simpel. Dat betekent echter niet dat de game makkelijk is. Meer dan eens zul je, door een verkeerde beslissing of domme pech een personage verliezen. Dit is natuurlijk maar tijdelijk. Je kijkt alleen tegen een game over-scherm aan als Drake of Holy Avatar het leven laat.

Ondanks dat het systeem zo simpel is, komt er nog een hoop strategie bij kijken. Zo kunnen je schaars geklede dames bijna geen klappen vangen en moet je ze dus zo veel mogelijk op afstand houden. In Evil Heroes kun je het terrein in je voordeel gebruiken. Bosjes geven je een betere verdediging dan, bijvoorbeeld, een weg. Dit systeem is in Dungeons & Donuts vervangen door de mogelijkheid om extra schade aan te richten als je een vijand in de rug steekt.

Toch zijn de vijanden niet je grootste vijand. Vaker zijn je eigen metgezellen een grotere dreiging. Vooral in Evil Heroes. Veel aanvallen maken namelijk geen onderscheid tussen vriend en vijand. Je moet soms goed positioneren om niet je eigen personages ook voor hun hoofd te slaan. In Evil Heroes komt daar nog iets anders bij: elk personage daar heeft een obsession-balk. Wanneer deze vol is, zal het personage uit zichzelf zijn obsessie uitvoeren. Deze obsessie verschilt per personage, maar zorgt over het algemeen voor meer problemen dan dat je al had. Zo zal Holy Avatar verhalen over zijn geweldige daden gaan vertellen, waardoor iedereen om hem heen prompt in slaap valt. En West, de barbaar, begint voor zijn obsessie ongegeneerd in het rond te hakken, waarbij vaker je eigen metgezellen de klos zijn dan je vijanden.

Ik ben hierdoor, alles bij elkaar genomen, vaker in de pan gehakt door mijn eigen metgezellen dan door de vijand. Vervelend? Nee hoor, eerder hilarisch. Zeker als je meer metgezellen krijgt, ontstaat er steeds meer chaos op het slagveld. Ik vind het persoonlijk dan ook jammer dat ze in Dungeons & Donuts de obsessies verwijderd hebben.

Baum
Doet deze game dan alles goed? Nee, er zijn wel een aantal minpunten. Zo is de camerabesturing ronduit belabberd. In Evil Heroes wil je niet eens proberen om een eindje voor je personages uit te kijken, want de camera gaat echt alle kanten op behalve de goede. In Dungeons & Donuts is hij iets beter, maar nog steeds niet geweldig. En, omdat je geen minimap of andere kaart hebt, is het daarom soms moeilijk te zien waar je allemaal heen kunt. Ook vallen vijanden soms net buiten de camera, omdat ze achter een muurtje of pilaar staan, waardoor het verdomd moeilijk wordt om ze aan te vallen.

Ook is de game van oorsprong Duits en dat merk je af en toe. Zo stond ik in Dungeons & Donuts geen bomen te knuffelen, maar 'Baumen'. Over het algemeen is de vertaling heel netjes gedaan, maar ze zijn her en der wel wat dingetjes vergeten. Zonde.

De graphics zijn niet geweldig, maar als je in gedachten houdt dat de game begonnen is als indiegame is dat niet zo verwonderlijk. De simpele graphics doen juist veel om de sfeer erin te houden. Ook is de game niet de meest stabiele. Vooral de installatie is, op zijn best, dubieus. Maar als je hem dan eenmaal werkend hebt, heb je een grappig tijdverdrijf in handen.

Conclusie
Grotesque Tactics Collection zal niet voor iedereen weggelegd zijn. Je moet houden van parodieën en enigszins slappe humor, wil je deze game echt kunnen waarderen. De slechte camera en soms wat dubieuze vertalingen worden meer dan goedgemaakt met de humor in het spel. Het vechtsysteem is simpel, maar degelijk. Het is vooral een game om lekker even tussendoor te spelen. Zal deze game je wereld veranderen? Nee, dat niet. Maar het is een vermakelijke game, die je de nodige uurtjes bezighoudt terwijl je wacht op de volgende AAA-game.