Comic: Gerard Way - Umbrella Academy, de Apocalyps Suite
Gerard Way is zo emo dat het bijna pijn doet. Als onderdeel van de band My Chemical Romance is de goede man doorgebroken bij een puberend publiek, maar het is The Umbrella Academy - de Apocalyps Suite waarmee hij bewees, samen met tekenaar Gabriel Ba, dat er achter de eyeliner en het mislukte kapsel heel wat talent schuilgaat.
The Umbrella Academy vertelt het verhaal van een wel heel bijzondere familie. Reginald Hargreeves verzamelde en adopteerde een aantal zeer opmerkelijke kinderen en doopte ze om tot een superhelden team. Maar kleine kinderen worden groot en het team valt uit elkaar, zo ook de familie. Het is de dood van hun vader die de verschillende leden weer bij elkaar brengt, en samen besluiten ze om het kwaad te blijven bestrijden en de wereld te blijven beschermen.
Het lijkt zo simpel, maar niets is wat het lijkt. Way zorgt dat de relaties van de personages onderling centraal staan. Het is een disfunctionele familie en dat blijkt uit alle gesprekken die de leden onderling voeren. Oud leed, geleden verliezen, misplaatste onzekerheden, en een duister toekomstbeeld bepalen voor een groot deel hoe de personages zich ontwikkelen en neerzetten. Het werkt, het schept een erg gemoedelijke groep met figuren die herkenbaar zijn en waar je al vrij snel meer over wil weten.
De kracht van Way in deze is zijn talent om opmerkelijke personages neer te zetten en bizarre situaties te introduceren zonder dat het zichzelf te serieus neemt. Zijn schrijven balanceert perfect tussen een parodie en een hommage aan het hele medium. De humor wisselt de duistere serieuzere moment goed af. Zo absurd als dat het verhaal zo nu en dan kan zijn, Way speelt het nooit op een manier die de geloofwaardigheid ondermijnt.
The Umbrella Academy is geen makkelijke zit, maar ook zeker geen moeilijke. Het verhaal verloopt chaotisch maar dankzij de ziel en het enthousiasme van de makers en de sterk uitgewerkte personages blijf je lezen. Je wil weten wat de geheimen zijn van Hargreeves, je wil zien hoe de personages zich uit de nesten werken, hoe ze de wereld redden. Je leeft mee met de arme jongeman die zijn hoofd op het lichaam van een gorilla heeft gezet en sinds jaar en dag op de maan leeft.
Dat Way hevig geïnspireerd is door Grant Morrison is duidelijk vanaf de eerste pagina, maar in tegenstelling tot Doom Patrol van Morrison is The Umbrella Academy een stuk luchtiger en is er een strakkere lijn die gevolgd word. Het is vreemd, maar het is een aangenaam soort van vreemd.
Sacre blue! Een op hol geslagen Eifel-toren!
Gabriel Ba, de tekenaar, heeft een opmerkelijke stijl. Hoekig, haast simplistisch, maar vol dynamiek en met heel wat detail. Het is een chaotische presentatie en gezien het verhaal is dat een compliment in deze. Het heeft iets luchtigs, van het lijnwerk tot aan het kleurwerk, de pagina die je voor je hebt is nooit saai. Het spettert en knalt en je kan bijna voelen hoe de Eiffeltoren het middelpunt van een bizar strijdtoneel is waar een team met tien-jarige kinderen het kwaad af probeert te wenden.
De Nederlandse vertaling is voldoende, dat het niet perfect is heeft voornamelijk met de humor te maken. De manier waarop mensen iets zeggen, hoe ze een grap leveren, het leest soms net iets makkelijker in het Engels dan in het Nederlands. Niet dat de Nederlandse versie niet goed is, er zit heel wat zorg in deze editie van de Apocalypse Suite.
Zeker de moeite waard, al is het maar vanwege het extra materiaal (een aantal korte verhalen die nooit in de losse nummers zijn gepubliceerd, en natuurlijk schetsen van Gabriel Ba).
Een aanrader voor iedereen die humor met een gitzwart randje en een dikke knipoog kan waarderen, voor iedereen die Grant Morrison's Doom Patrol kan waarderen, voor iedereen die zich ook maar een beetje kan vinden in een venijnig scherpe kijk op het superhelden-genre... en natuurlijk voor de legioenen fans van My Chemical Romance die de vrijdagavond doorgebracht hebben op hun kamer met een bot scheermesje in de aanslag.
