Boek: Kelley Armstrong - De Bezwering
De Bezwering van Kelley Armstrong is niet het soort boek dat je snel in mijn kast zult zien. Niet dat het een slecht boek is, maar laten we eerlijk zijn, mijn innerlijke bakvis ligt ergens diep begraven onder een berg borsthaar en testosteron.
Armstrong weet vakkundig de puberende Chloe Saunders neer te zetten. Het arme meisje is een vat vol emoties. Het soort meisje dat een voorliefde voor film heeft en heimelijk verliefd is op de jongen waarvan ze denkt dat hij haar nooit zal zien staan. Kortom: Chloe Saunders is het publiek dat Kelley Armstrong voor ogen heeft.
Wat wil het geval zijn: Chloe begint op een dag dingen te zien die er niet zijn en in rap tempo komt ze in een instituut voor probleemjongeren terecht. Al snel ontdekt Chloe dat Lyle House meer is dan het huis-tuin- en keuken instituut, en dat de andere jongeren die daar zitten opgesloten meer overeenkomsten vertonen met haar dan ze ooit had durven dromen.
In mijn ogen is het zeker geen onaardig boek, er zit voldoende spanning in, de personages worden redelijk goed uitgewerkt en het handige van een hoofdpersoon die goed op de hoogte is van genreconventies, is dat sommige clichés met een knipoog in beeld worden gebracht. Het heeft zo z’n charme.
Het nadeel is dat het boek op een gegeven moment niet vooruit te branden lijkt. Het leest makkelijk weg en je leest het in één stuk door, maar er komt een punt waar het verhaal gewoon vastloopt. Je vervloekt de verschillende personages omdat ze met een bord voor hun kop lopen en maar niet willen zien wat er recht voor hun neus staat. Het lijkt alsof Armstrong nog wat pagina’s moest vullen om dit eerste deel wat langer te maken, dus rekt ze de zaak op, wat helaas ongemakkelijk en bijna storend werkt.
Maar dit boek is het eerste deel van een serie, en dat is overduidelijk. Frustraties alom als je het boek uit hebt en eigenlijk wel heel graag wilt weten hoe het verder gaat... ook al zul je dat mij nooit toe horen geven in het bijzijn van mijn zeer mannelijke, zeer stoere vrienden. 
En daar komt het vijftienjarige meisje om de hoek kijken… het deel van mij dat toe moet geven dat dit boek stiekem heel erg onderhoudend is. Het pretendeert niets, het is vermakelijk en simpel. De hoofdpersoon is duidelijk een figuur waar ieder meisje zich wel in kan vinden, onzekerheden over haar uiterlijk, vriendinnen die allemaal net iets verder zijn, problemen met jongens, liefde, drama, een bovennatuurlijk probleem.
Dat deel van mij dat toe moet geven dat boeken zoals Twilight soms best vermakelijk kunnen zijn, dat is het deel dat De Bezwering met plezier gelezen heeft. Genietend van een koud drankje in het zonnetje las mijn innerlijke bakvis dit boek in twee dagen uit.
En om te zien of mijn innerlijke wicht een beetje op dezelfde lijn zit als het meisjesvolk dat in hordes naar de bioscoop gaat om weg te zwijmelen bij Eclipse, heb ik eens rondgevraagd naar de meningen in mijn omgeving… en tot mijn grote genoegen mag ik jullie meedelen dat het puberende wicht in mijn hart dezelfde mening deelt als het eindeloze legioen van vijftienjarigen.
Een aanrader!
