Guitar Hero Encore: Rocks The 80s
Guitar Hero Encore: Rocks The Eighties begint fantastisch. De aankleding van de menu\'s, de speelbare personages, alles ademt die sfeer die nog om de jaren tachtig hangt. Hierbij is niet alleen gelet op de rock-cultuur van die dagen, maar ook de pop-cultuur met felle neon-kleuren. Alleen bij selectie van je gitaar is het even slikken. De gitaren zijn exact hetzelfde gebleven ten opzichte van Guitar Hero 2, inclusief de finishes die je kunt kopen. Deze kleine teleurstelling is op zich wel te vergeven, maar helaas is het symptomatisch voor de hele game.
De zalen waar je speelt zijn slechts licht voorzien van een eighties-look, de originele look and feel van de zaal uit Guitar Hero 2 kun je nog steeds zien, voelen en proeven. De band waarmee je optreedt is zelfs exact hetzelfde gebleven, wat de eighties-beleving voor zover die er nog was, finaal de grond in trapt.
De muziek daarentegen is wel helemaal uit de jaren tachtig, en hoewel ieder z\'n favoriete muziek uit de jaren tachtig wel ergens zal vinden in deze game, is de muziek te gevarieerd om één coherent geheel te vormen. In vorige delen werden verschillende stijlen rock met elkaar gemengd, in deze uitbreidingsset zijn echter ook pop-songs er met de gelakte haren bijgesleept. Hierdoor is de setlist meer een mengelmoesje dan een echte setlist van een rockband. Het gevoel dat je een rockster bent, iets wat de vorige games feilloos wisten over te brengen, komt dankzij deze onsamenhangende selectie nooit echt bovendrijven.
Alleen de eerste setlist met nummers als Metal Health van Quiet Riot en Balls to the Wall van Accept en de laatste setlist met onder meer Electric Eye van Judas Priest en Police Truck van Dead Kennedys weten dat gevoel over te brengen. Daartussenin zitten nog een aantal hoogtepunten in de vorm van Wrathchild van Iron Maiden en de heerlijk foute I Wanna Rock van Twisted Sister, maar verder biedt de game weinig aan echt lekkere gitaarnummers. Naast een vreemde keuze in muziekstijlen, is er ook de uiterst curieuze track Radar Love. Hollands glorie Golden Earring zou je denken, maar niets is minder waar. De ontwikkelaars hebben voor een uitvoering door White Lion gekozen, waarschijnlijk omdat het origineel in 1973 uitkwam en deze cover in 1989 werd opgenomen. Op zich klinkt deze uitvoering best aardig, maar het haalt het op geen enkel vlak bij het origineel van de Hagenezen Barry Hay, George Kooymans, Cesar Zuiderwijk en Rinus Gerritsen.
Zoals gezegd is er voor veel poppy songs gekozen, waardoor je niet zozeer gitaar staat te spelen, maar eerder de \'keytar\', een keyboard dat om de nek gehangen wordt als een gitaar en voor de kenmerkende synthesizer-sounds zorgt. In de game zul je dit deel van de track veelvuldig moeten spelen, en niet alleen rockt een keytar veel minder dan een gitaar, de audio-response is heel anders. Iets wat in deze uitbreiding ook bij enkele \'pure\' gitaarnummers te horen is, maar vooral opvalt bij deze electronische popsongs. Het audio-spoor dat jij speelt wordt namelijk regelmatig ingezet vlak voor of na je het akkoord raakt, hierdoor heb je veel minder het gevoel dat jij degene bent die speelt. Doordat beide eerdere Guitar Hero games deze timing van de akkoorden veel strakker hadden afgesteld valt dit nog eens extra op.
Behalve nummers op de tracklist die eigenlijk niet in de ervaring passen die Guitar Hero normaal gesproken biedt, zijn er ook nummers die ontbreken op de lijst, maar eigenlijk perfect in het lijst 80\'s-rock-tracks passen. Er is één nummer dat onlosmakelijk verbonden is met de jaren tachtig: The Final Countdown van Europe. Het is onbegrijpelijk dat een nummer dat een iconische status heeft verworpen niet gebruikt wordt in een game die draait om de muziek van het decennium dat het vertegenwoordigt. Maar ook When The Lady Smiles van The Golden Earring, Beat It van Michael Jackson en Gigantic van The Pixies hadden stuk voor stuk als betere opties voor de selectie synthesizer-pop kunnen dienen.
De setlist is bovendien veel te makkelijk. De eerste vijf setlists speelde ik alle nummers op vier of vijf sterren uit bij de eerste poging. Op medium kreeg ik pas bij de laatste setlist moeite om de akkoorden te raken en het tempo bij te houden. Ter vergelijking; in Guitar Hero 2 heb ik al moeite om nummers van de vijfde setlist op medium uit te spelen bij de eerste poging. Doordat de nummers geen moeite kosten om uit te spelen, race je in sneltreinvaart door de game heen. Het geld dat je verdient met optredens kun je in de vertrouwde shop uitgeven. De hoeveelheid items die je kunt kopen is schrikbarend laag. Je kunt gitaren, finishes en een bonus-karakter kopen. Bonus-songs, extra outfits en video\'s kun je vergeten. De items die je wel kunt kopen zijn exact hetzelfde als in Guitar Hero 2, dus dit beidt ook weinig extra\'s.
