Desperate Housewives

Chris (afterparty05)
Zoals gezegd lijkt Desperate Housewives een beetje op The Sims 2, maar het speelt compleet anders, afgezien van eerder genoemde behoeftes en de mogelijkheid onder andere een duurdere bank te kopen. Je speelt zoals eerder gezegd een nieuwe bewoonster op Wisteria Lane, die met man en kind verhuist. Je kan vrienden worden met de buren, met wie je leuk kan kletsen, gossippen of opdrachten voor ze kan vervullen Bijzonder is dat je zelf bepaalt wat je reactie op het gesprek is: uit drie mogelijke keuzes kies je wat je het liefste zou zeggen. Voor de duidelijkheid is elke keuze voorzien van een emoticon die weergeeft welk gevoel je hebt bij het zeggen: ben je een beetje aan het treiteren, hang je de (schijn)heil uit, of ben je oprecht blij voor iemand. Op deze manier kan je je eigen karakter een beetje laten zien aan anderen, die vervolgens al dan niet sneller vrienden met je worden en je graag van alles willen vertellen over je andere vriendinnen. Je kan ook zelf op onderzoek door ’s nachts door de straten te sneaken of op de loer te liggen als je buurvrouw weer met de postbode het bed in duikt (iets wat je zelf overigens ook kan doen). Op deze manier verzamel je “bewijs” over iedereen, wat je op tactische momenten in kan zetten om ze geheimen te ontfutselen of anderen te overtuigen van hun (on)gelijk. Je kan natuurlijk ook jezelf chantabel maken door lekker vreemd te gaan of in te breken in andermans huis.

<\/center>

De verhaallijn van Desperate Housewives kan zo uit de serie komen: volop plottwists, geheimen en geroddel. De stemmen die de gesprekken inspreken lijken heel erg op de originele actrices, wat zeker bijdraagt aan de authenticiteit. Sowieso klopt de hele sfeer van het spel erg goed: je hebt echt het gevoel op Wisteria Lane te wonen en met iedereen aan het kletsen te zijn, mysteries op te lossen en een leuk leven te leiden. Ook zijn er veel opdrachten die je al dan niet aan kan nemen om het leven van anderen te verzieken of ze juist te helpen. Wat je ook nog kunt doen is naar de mall gaan, waar je man in zijn dokterspraktijk werkt, of waar je nieuwe kleren kunt shoppen.

Qua graphics scoort het spel redelijk. De personages zien er behoorlijk gelijkend uit, de omgevingen zijn redelijk mooi, alleen de clipping problemen zijn niet van de lucht. Als je zoon aanschuift aan tafel gaat hij dwars in de tafel zitten, mensen bewegen hun armen door elkaar, je kent het wel. Niet verschrikkelijk, maar wel irritant af en toe. De geluiden zijn, zoals eerder gezegd, goed in orde: leuke muziek, goede voice-acting (de voice-over is wél de originele stem), en goede soundeffects.

<\/center>

De main storyline zal je rond de tien uur vermaak opleveren, als je een beetje doorspeelt. Niet bijzonder lang, maar ook niet verschrikkelijk kort, en de minigames verlengen de herspeelbaarheid behoorlijk.