Of het ook blijft hangen en of je er bij een tweede of derde keer bekijken nog steeds zoveel genoegen aan beleeft, is voor mij nog niet helemaal zeker. De tekenstijl is verzorgd, maar wel vrij gladjes, zodat je waarschijnlijk niet snel een bepaalde cartoon weer zou opzoeken omdat je nog eens goed naar die fantastische gezichtsuitdrukking wilt kijken of omdat de algehele sfeer je zo aanspreekt. Qua inhoud lijken de meeste cartoons meer op moppen, die je niet meer zo nodig opnieuw hoeft te horen als je de clou al kent, dan op verhalen in beeld waarbij nog allerlei lagen onder de oppervlakte liggen. De factor die nog het meest voor herhaling vatbaar is, is de totale absurditeit van sommige tekeningen. Pino als Hamlet-acteur is het in ieder geval waard om boven je bed gehangen te worden, net zoals de Giesen-methode om niet meer over kwantummechanische vraagstukken te hoeven nadenken. Maargoed, zelfs als het boek geen ander sentiment aanspreekt dan je gevoel voor humor, wat maakt het uit? De primaire functie van een cartoonist is toch om grappig te zijn? En in grappig zijn is De Zwaartekrachtjaren in ieder geval glansrijk geslaagd.
