CD: Mastodon - Leviathan
Mastodon is eigenlijk dezelfde weg ingegaan; op hun tweede album zijn de songs nog sterker geworden dan op 'Remission'. Mastodon is met het tekstueel op Moby Dick gebaseerde 'Leviathan' een weg ingeslagen die geen enkel ander prehistorisch zoogdier bewandeld heeft. 'Leviathan' is minder 'Metal' geworden dan het loeizware 'Remission', maar de band heeft totaal niet aan kracht ingeboet.
De twee openers van het album, 'Blood And Thunder' en 'I Am Ahab' klinken als vanouds. Vooral het slagwerk van meesterdrummer Brann Dailor valt in eerste instantie meteen in positieve zin op, maar de gitaristen staan ook flink hun mannetje met onnavolgbare tempowisselingen en melodieuze gitaarriffs. Ook brulboei Brett Hinds is vocaal gegroeid sinds 'Remission', zijn cleane stukken laten echt merken dat zij niet voor niets een nummer van Thin Lizzy gecoverd hebben.
Na die twee 'gouwe ouwe' openers komt in 'Seaburn' de melodie wat meer in de mix, en dat is een welkome aanvulling op de soundscape van Mastodon. Eigenlijk klinkt het alsof het er altijd al inzat, maar nu komt het zo erg naar voren dat het toch 'nieuw' klinkt. Met de melodie is het echter afgelopen zodra de eerste noten van 'Aqua Dementia' door de boxen klinken. Mastodon laat in dit nummer namelijk horen hoe je fatsoenlijke grindcore maakt. Met een knallend snelle riff en getergde vocalen is dit veruit het hardste van de CD.
Het beste nummer is echter van een totaal andere orde. Met 'Hearts Alive' laat de band blijken dat ze ook hun hand niet omdraaien voor een nummer van epische proporties. Na het naargeestige akoestische intro beland je in een achtbaan met gitaarriffs die in een moordtempo van snelheid wisselen, zonder dat de typische Mastodonsound vergeten wordt. Met dit nummer zet Mastodon een nieuwe standaard voor de epische Metalnummers. Slayer en consorten zullen erg hun best moeten doen om een nummer te schrijven dat qua intensiteit aan dit meesterwerkje kan tippen.
De enige domper op de plaat is te vinden in de vorm van de akoestische afsluiter 'Joseph Merrick'. Ook al laat de band blijken dat ze ook dit soort muziek prima aankunnen, valt dit nummer toch een beetje tegen gezien het niveau van de rest van de plaat. Maar dat zou misschien ook komen omdat 'Joseph Merrick' zo ongelukkig op de tracklist staat na het meesterlijke 'Hearts Alive'.
