CD: Faithless - No Roots

Hans-Robert (Adagio)
Ik had hoge verwachtingen van No Roots, het vierde album van Faithless. Toen ik het schijfje in de speler drukte, hoopte ik stiekem dat het net weer zo'n muzikaal uitstapje zou worden als hun vorige album. Helaas valt dit een beetje tegen. No Roots mist de toppers die vorige albums wel hadden. Hits als Insomnia, God is a DJ en We come 1 ontbreken. Het enige nummer van dit album dat een mogelijke floorfiller kan worden is What about love.

De ingetogenheid van dit album gaat hand in hand met de actuele en kritische teksten van de nummers. Het beste voorbeeld is Mass destruction. Het lijkt wel of Faithless muzikaal gezien een pas op de plaats maakt en kiest voor een moment van bezinning, een 'introspective' in tegenstelling tot het vorige album Outrospective.

Ondanks dit blijft No Roots nog steeds een muzikaal uitstapje. Alle nummers vloeien naadloos in elkaar over en creëren zo een rivier van muziek met enkele stroomversnellingen zoals Sweep en het eerder genoemde What about love.

Producer Rollo Armstrong omschrijft No Roots als een tweedelig album: 'Het ene deel leunt meer op woorden, het andere deel is meer instrumentaal. We hebben ervoor gekozen om het gehele album in de toonsoort C op te nemen en we wilden alles zo melodisch mogelijk maken. Faithless is nooit erg makkelijk geweest om naar te luisteren, maar van alle albums is dit album het makkelijkst en het meest toegankelijk.'

No Roots luistert inderdaad lekker weg en is redelijk toegankelijk, maar deze toegankelijkheid in combinatie met de ingetogen muziek heeft er wel voor gezorgd dat dit album ook meteen het minst spannende album van Faithless is.