Game Review: Soul Calibur II
Ten tijde van de Dreamcast kwam het vervolg Soul Calibur uit (1999). Deze fighting game werd meteen gebombardeed tot beste fighting game allertijden. Het was één van de beste Dreamcast games op de markt.
Ook deze keer gaat het om een toernooi dat gehouden wordt (hoe origineel). De winnaar van het toernooi krijgt het legendarische zwaard de Soul Edge welke over magische krachten zou beschikken. Uiteraard is het erg interessant om over dat zwaard te beschikken en er zijn dus genoeg gegadigden in Soul Calibur, allemaal met een eigen motief.
In totaal zitten er 15 verschillende characters in het spel, exclusief de unlockable characters. Ook heeft elke versie een eigen special character: de Xbox heeft Spawn, de PS2 heeft Heichachi en de GameCube heeft Link. Dit is natuurlijk een erg leuke feature die getuigt van originaliteit en inzet van de makers. Het is niet een simpele poort geworden voor alle drie de consoles.
Beeld / Geluid
Het spel ziet er fantastisch uit en Soul Calibur 2 is één van de mooiste games op de GameCube en draait constant tegen 60 beeldjes per seconde.
De characters bewegen heel natuurlijk en het detail is hoog. De achtergronden zijn ook netjes verzorgd en zien er goed uit. Enige minpuntje dat ik kan ontdekken is dat er soms, als een character KO gaat, een probleempje optreedt met de clipping, waardoor het gezicht half in de grond steekt. Maar dat valt niet echt op en gebeurt niet veel.
Over het algemeen genomen is het geluid goed. Mooie achtergrondmuziek die niet storend aanwezig is. Het deuntje van Zelda zit er zelfs in; erg leuk voor de Nintendo fans natuurlijk! De geluidseffecten zijn ook goed: kletterende zwaarden, geschreeuw en gekreun. Het komt allemaal geloofwaardig over.
Helaas ook hier weer een minpuntje, de stemmen zijn niet zo cool. Elke vechter heeft een bepaald aantal standaard zinnetjes die hij of zij zegt aan het begin en eind van een gevecht. De eerste paar keer is dit nog leuk, maar het wordt erg vervelend na verloop van tijd.
