Musical Review: Copacabana
Maar terug naar het begin van de voorstelling. Een leeg podium met slechts wat vellen papier en een mok koffie op het podium... en Danny de Munck. Visioenen van "Ciske de Rat" spelen door mijn hoofd. Is dit de sexy Tony uit de Copacabana? Nee, het is Stephen.. Stephen, de songwriter die de Copacabana bedenkt. Als ik verder in het stuk Ciske de Rat eindelijk uit mijn hoofd gebannen heb en bijna overtuigd ben van Danny in de rol van Tony, maakt Tony de opmerking "Krijg nou toch allemaal de kelere" en *poef* ik ben weer even terug bij af.
Nee, dan Cystine Carreon... wat vind ik dat mens geweldig! Ze is briljant in het spelen van "onnozele typetjes" zoals ik haar ook al zag in Rocky over the Rainbow in de rol van Dorothy, waar overigens ook Lone van Roosendaal (geweldig camp als Gladys in Copacabana) in speelde. Ze doet dit met zo'n overtuiging dat je haar enigszins dikkige beentjes op de koop toeneemt. John Leddy is niet bepaald overtuigend in zijn rol van de norse club-eigenaar Sam. In zijn hawaii-shirt en korte broek doet hij me zelfs meer denken aan Koos Dobbelsteen. En ook vraag ik me af of er nu echt geen betere Rico neer te zetten was dan Edwin Jonker. Daarentegen was Sophia Wezer super als de vedette Conchita. (Bespeurde ik daar trouwens een zwanger buikje of toch iets te veel taart gegeten?). En vraag ik me af hoe de veel kleinere Sonja Silva deze verpletterende vrouw neer kan zettten. In het ensemble zaten overigens 2 heren die indruk maakten; Ferry de Graaf en Patrick Kiens sprongen er absoluut uit.En dan de musical op zich; Is het wel de moeite waard? Zeker weten! Copacabana heeft van alles wat; spetterende dansen, mooie muziekstukken, aktie, humor en zelfs camp op zijn tijd. Het heeft alle ingredienten van een spetterende musical, zoals de fantastische kostuums en swingende muziekstukken. Okee, het verhaal mag dan flinterdun wezen, maar het is genoeg voor dik 2 uur genieten. Het geheel heeft af en toe wat rommelige overgangen. Zo lijk je na een spectaculaire scene opeens in een klucht beland en krijgt het verhaal af en toe een kleine dip, maar dat mag de pret niet drukken. Naarmate de avond vordert worden de dansen spectaculairder, met naar mijn mening als hoogtepunten de Bolero d'Amore en Welkom in Havana. En geloof me, als je thuiskomt krijg je voorlopig "Her name was Lola, she was a showgirl" niet uit je hoofd. Copacabana krijgt van mij een 7+.
foto's: Roy Beusker
